De afgelopen weken stonden voor mij, zoals ieder jaar rond deze tijd, in het teken van gesprekken. Geen oppervlakkige praatjes of standaard antwoorden, maar échte gesprekken. Met trainers uit alle delen van de provincies Groningen en Drenthe. Gesprekken die begonnen bij het voetbal, maar soms ook verder gingen dan dat.

Je hoort het overal tegenwoordig: “Kinderen mogen niet meer koppen in het voetbal.” En wie komt daar mee? De Sportraad. Geen idee wie er in die raad zitten, maar het moeten mensen zijn die nog nooit een jeugdwedstrijd op een zaterdagochtend op veld 12 hebben bekeken. Want, serieus: hoeveel kinderen zie jij een bal koppen bij JO8 of JO9? Als ze al überhaupt in de buurt van de bal komen zonder eerst naar hun veters te kijken, is het al een mirakel.

Dit is gedeeltelijk een fictief artikel omdat ik helaas niet in staat ben om mijn beide kleinzoons iedere zaterdag te zien spelen.
Zaterdagochtend, langs de lijn. Met een glimlach kijk ik naar het veld waar mijn kleinzoons spelen De geur van nat gras, kinderstemmen die over het veld galmen, enthousiaste trainers… Het blijft een prachtig ritueel. Maar na afloop van de wedstrijden afgelopen zaterdag bleef ik met gemengde gevoelens achter.
“Kijk opa, we hebben met 10-3 gewonnen!” juicht mijn oudste kleinzoon Morris.
Even later kwam Tim, mijn andere kleinzoon, met hangende schouders aangelopen. “Opa, we hebben 12-0 verloren...”
Twee jongens. Twee wedstrijden. Twee totaal verschillende uitslagen. Maar allebei met hetzelfde gevoel achteraf: ‘wat heb ik nou eigenlijk geleerd vandaag?’

Als liefhebber van het spelletje, als actieve Walking Footballer en als verslaggever bij talloze amateurclubs, kan ik het niet langer voor me houden: ik heb weinig tot niets met de KNVB. En ik ben niet de enige. Overal waar ik kom, hoor ik vaak dezelfde geluiden: het is een log apparaat, star, niet transparant en vooral: totaal niet met de poten in de klei. En toch moet je als Walking Footballer bondscontributie betalen. Ja, je leest het goed. Je betaalt voor een bond die in de verste verte niets met jouw voetbal te maken heeft.

Met oprechte spijt en respect voor vv Eenrum wil ik reageren op mijn column van 30 augustus 2025, getiteld “Eenrum: Van warme zondagclub naar grijze anonimiteit” puurvoetbalonline.nl. De toon en inhoud van het artikel waren niet passend. Dat spijt me oprecht.

 

Elke zaterdagmiddag of zondagochtend, ergens in het noorden van het land, sta ik weer met m’n kladblok en drie pennen langs de lijn. Soms met koukleumende vingers, soms met zonnebril op, maar altijd met het vaste idee: vandaag gebeurt er weer iets moois, iets doms, iets bizars – of gewoon alles tegelijk.

 

Het is eind augustus. Het nieuwe voetbalseizoen staat weer voor de deur. De geur van vers gemaaid gras, nieuwe voetbalschoenen en gretige kinderen die eindelijk weer het veld op mogen. Maar achter de schermen heerst er bij veel amateurverenigingen al een lichte paniek: het technisch kader is nog lang niet op orde. Wie gaat de JO11 trainen? Hebben we al een trainer voor de MO13? En wie pakt de kabouters op?

 

Tijdens een strandwandeling van Bergen aan Zee naar Egmond aan Zee dacht ik er gisteren opeens aan dat ik, op welke manier dan ook, al ruim zestig jaar op de Noord-Groninger voetbalvelden rondloop. Het begon als voetballer. Later kwam daar het trainen van jeugd- en damesteams bij. In 2008 werd dat vervangen door het werk als verslaggever langs de lijn, eerst voor de Ommelander Courant en later soms ook voor de Oostermoer.

Of Robin van Persie een toptrainer wordt, is een vraag die alleen de tijd kan beantwoorden. Maar één ding staat als een paal boven water: Van Persie heeft een topsportmentaliteit. Gedrevenheid, discipline, toewijding – het zit allemaal in zijn DNA. Een mentaliteit die hij jarenlang heeft getoond op de velden van Arsenal, Manchester United en Oranje.

Door mijn vroegere werkzaamheden bij Sporthuis Sjoerd van der Baan ben ik iemand die qua sportkleding oog voor het detail heeft en dan speciaal waar het gaat over het tenue en de rol van de keeper.