Er zijn van die momenten dat je even stil moet staan bij wat er van het jeugdvoetbal is geworden. Niet om nostalgisch te doen, maar gewoon om je hoofd te schudden over wat er allemaal verzonnen wordt om maar een glimlach op het gezicht van ouders en leiders te toveren. Het jeugdvoetbal anno nu lijkt soms meer op een kinderfeestje met bekers dan op een sportieve leerschool waar kinderen leren winnen, verliezen, samenwerken en beter worden.

 

Regen en wind. De onmiskenbare tekenen dat de herfst eraan komt. De tijd van de zaterdagen in korte mouwen is voorbij. Geen geur meer van vers gemaaid gras, geen zonnebril op je hoofd terwijl je met een lauwe koffie langs de lijn staat. Het seizoen kantelt, niet alleen meteorologisch, maar ook gevoelsmatig.
Want de herfst in het amateurvoetbal is meer dan een jaargetijde. Het is een stemming. Een periode waarin hoop en realisme elkaar ontmoeten, meestal op een drassig veld in bv Eenr

Ik las deze week dat er in het voorjaar van 2026 een boek uitkomt over het leven en de carrière van Sherida Spitse. Iets dat normaal gesproken reden zou zijn voor waardering, nieuwsgierigheid en lof. Maar zoals we in het digitale tijdperk gewend zijn: zodra iets trending wordt op sociale media, barst de waanzin los. En ja, deze keer was Sherida Spitze het doelwit van bakken vol stront. En daar begrijp ik dus helemaal niets van.

Moederdag. Vaderdag. Het zijn tradities die leuk zijn voor kinderen op de basisschool. Een tekening met vingerverf, een ontbijtje op bed met halfgare croissantjes en een glas ranja ,dát heeft nog iets vertederends. Maar zodra volwassen mensen zich ermee gaan bemoeien, wordt het een commercieel circus vol standaard cadeaus en verplichte “momentjes”. Hetzelfde gevoel bekruipt me bij al dat andere verplichte gedoe dat de sportwereld tegenwoordig uit de kast trekt. De “week van dit” en de “week van dat”.

De bewoners van Peperweg 7 doen niet mee aan het zogenaamde ‘WK Bankhangen’. Waar veel mensen alle avonden TV kijken vanaf de bank, hebben wij ons eigen vaste ritueel: aan het einde van de dag samen terugkijken naar Vandaag Inside. Een soort vast afsluitend item, dat inmiddels net zo vanzelfsprekend is geworden als een kopje koffie aan het eind van de middag

Er bestaan van die zaterdagen waarop je jezelf afvraagt of je niet beter met een camera en een notitieblok in de auto kunt stappen dan met een boodschappenlijstje. Want eerlijk is eerlijk: wie in Noord-Groningen rondrijdt op een doorsnee zaterdag, kan z’n ogen uitkijken. Waar je op www.hollandsevelden.nl terecht kunt voor droge uitslagen en keurige statistieken, daar krijg je onderweg van Ezinge naar Warffum, Kloosterburen of Uithuizeermeeden het theaterstuk van het amateurvoetbal er gratis bij. En geloof me: dat is vaak nog veel leuker.

---

Scheidsrechtertjes een beetje in de war, zou René van der Gijp zeggen. En eerlijk is eerlijk: dit weekend waren ze dat ook. Niet eens door een rode kaart die eigenlijk geel was, of een penalty die zelfs Stevie Wonder had kunnen zien, maar gewoon… omdat er geen fluitje te blazen viel.

12-0, 18-1, 15-3, 21-0. Vier uitslagen. Vier keer een pak slaag. Vier keer een score die alles laat zien wat er misgaat in het jeugdvoetbal. En nee, ik heb het niet over de kinderen, die rennen, lachen, huilen en vaak niet eens doorhebben hoeveel er op het scorebord staat. Ik heb het over de begeleiders. Over trainers en ouders die vergeten dat hun eerste taak niet is om te winnen, want dat vind de KNVB bij de onderbouw niet belangrijk, maar om kinderen te leren wat sport eigenlijk betekent.

 

Hoe jammer is het toch dat de KNVB zijn eigen bekertoernooi maar niet serieus wil nemen. Een toernooi dat ooit bol hoort te staan van verrassingen, lijkt tegenwoordig meer en meer een formaliteit te zijn. Voor de grote clubs vaak een verplicht nummertje, voor de kleine clubs een moeizame weg vol hindernissen, niet zozeer op sportief vlak, maar vooral door de manier waarop de bond met hen omgaat.

Het lijkt tegenwoordig wel een nationale sport: het zoeken naar vrijwilligers. Scroll even op je telefoon, bekijk de websites van voetbalverenigingen of neem een kijkje op sociale media en je ziet overal dezelfde boodschap: “We hebben handen tekort.” Of het nu gaat om een bestuursfunctie, een teamleider, een trainer, kantinediensten of iemand die de clubwebsite wil bijhouden, overal hoor je dezelfde verzuchting. Vrijwilligers zijn schaars en het lijkt steeds moeilijker om mensen te vinden die bereid zijn zich voor langere tijd in te zetten voor hun club.