Een maand zijn we nu onderweg met Puurvoetbalonline. En wat voor maand. Het was geen rustige warming-up of een voorzichtige opbouw naar iets groters. Nee, vanaf minuut één ben ik er vol in gegaan met als uitglijder de column/prognose over Eenrum, dat had niet zo gemoeten en waar ik mijn excuses voor zijn gemaakt. Maar verder geen gladgestreken teksten, maar gewoon rechttoe rechtaan. Want wie denkt dat amateurvoetbal alleen maar bestaat uit derde helften en ouderwetse gezelligheid, heeft niet goed gekeken. Er speelt veel meer. En daar ben ik , met dit platform,vol ingestapt.

Een beetje scrollen. Meer was er niet nodig. Geen diepgravend onderzoek, geen ingewikkelde statistieken of interviews met beleidsmakers. Gewoon op een rustige middag even door de standen en teams van Zaterdag 5E bladeren. Wat begon als een onschuldige bezigheid eindigde in een ronduit ontluisterende constatering.

Sinds de zomer van 2017, ik was in januari van dat jaar zestig geworden ,maak ik deel uit van het wereldje dat zichzelf graag presenteert als het Walking Football waar sportief en sociaal de kernwoorden zijn

De bal rolt weer. Nieuwe schoenen worden ingelopen, hesjes zijn we alweer kwijt en de kantines draaien overuren. Het amateurvoetbalseizoen is begonnen. En zoals elk jaar klik ik, in een vlaag van nieuwsgierigheid , weer eens door wat clubsites heen. Je weet wel, de officiële websites van onze amateurverenigingen. Wat ik tegenkom? In veel gevallen pure digitale armoede.

Afgelopen zaterdag was ik in Winsum en ging het niet, zoals een week eerder als geintje van de Ulrumers, over de platte kar. In Winsum was het anders en ging het over voetbal, over de uitdaging om ook na dit seizoen eersteklasser te zijn. Maar het ging er ook over veel meer dan dat.

Toen ik enkele weken geleden besloot om mijn website Puurvoetbalonline weer nieuw leven in te blazen, was één van mijn belangrijkste voornemens: geen meeloperij. Geen standaardverhalen, geen obligate verenigingspraatjes, maar juist ook ruimte geven aan andere geluiden. Geluiden die vaak worden weggewuifd als ‘ouderwets’, ‘negatief’ of ‘tegen de stroom in’, maar die misschien juist wel de moeite waard zijn om eens écht goed naar te luisteren.

“Geen uitslagen, geen standen… maar óók geen spelplezier,” riep ik krachtig in mijn column van 7 september 2025. Ik was verontwaardigd omdat een wedstrijd waarin een JO8-team met met 5-jarigen in de gelederen compleet werd overlopen (18‑2!) niet strookt met de intentie van de KNVB: prestatiedruk ontgrendelen en plezier weer centraal stellen Maar er is nog iets dat het systeem ontregelt. Iets wat niet alleen plezier, maar ook eerlijkheid en ontwikkeling verkwanselt: dispensatiespelers in de onderbouw. Tijd om dat taboe, of beter gezegd die ‘beerput’ , open te trekken.

Door de jaren heen is er in het voetbal veel veranderd. Sommige ontwikkelingen zijn logisch, anderen vragen om enige reflectie. Neem de recente situatie rondom Mark van Bommel en FC Twente. Van Bommel zag uiteindelijk af van het hoofdtrainerschap, omdat hij graag vier mensen uit zijn eigen staf wilde meenemen. Een begrijpelijke wens? Zeker. Maar ook eentje die niet zomaar te realiseren is binnen de financiële en organisatorische kaders van een club als FC Twente. Sportief directeur Jan Streuer zei daarover: "Hij wilde vier nieuwe trainers meenemen, maar wij kunnen het ons financieel niet veroorloven om zomaar vier mensen weg te doen." Een helder en eerlijk antwoord. Geen kwaad woord over Van Bommel.. Maar toch zegt het iets over de richting die het voetbal aan het inslaan is. En niet alleen in het betaalde voetbal, ook het amateurvoetbal, vaak de spiegel van de profwereld, begint deze trend langzaam maar zeker over te nemen.

Afgelopen zondagmiddag, terwijl de zon zijn laatste zomergloed over het Hogeland, en ook over het Westerkwartier, liet vallen, kreeg ik een tip. Een eenvoudige, maar rake opmerking: “Wist je dat de jeugdteams in verschillende klassen spelen? En dat daar soms vreemde keuzes tussen zitten ?”
Deze tip bracht me bij een zoektocht naar iets wat ogenschijnlijk klein lijkt, maar waarachter een groter probleem schuilgaat. Ik had daar eerder al over geschreven in een column op Puurvoetbalonline: “Geen uitslagen, geen standen, maar ook geen spelplezier?” – een stuk dat de nodige reacties opriep. Reageren deden ze, trainers en ouders. Niet alleen met bijval of kritiek, maar ook met ervaringen. Échte verhalen uit het jeugdvoetbal. En daarin werd één ding pijnlijk duidelijk: bij veel verenigingen gaat er structureel iets mis.

Op de officiële website van de KNVB staat het klip en klaar:
“Bij de Onder 8 t/m 10 pupillen worden geen uitslagen en standen meer gepubliceerd. Dit is in lijn met de ontwikkeling van de nieuwe wedstrijdvormen waarbij het draait om het vergroten van het spelplezier van pupillen.” Een mooie tekst. Theoretisch waterdicht. Goed bedoeld ook.
Maar zoals dat wel vaker gaat met theorie: de praktijk loopt er met gestrekt been dwars doorheen.