Erik Meijer, oud-speler van PSV, Bayer Leverkusen en Liverpool, liet onlangs zijn licht schijnen op de hedendaagse voetbalcultuur, en zijn kritiek was scherp. Volgens hem worden jonge spelers tegenwoordig té veel beschermd. Data, overbezorgde ouders en een overvloed aan regeltjes bepalen wat ze wel en niet mogen doen, terwijl er tegelijkertijd constant wordt geklaagd over het aantal wedstrijden. Zijn woorden snijden diep: “Verwende rotjongens zijn het geworden. Dat is niet de schuld van de kinderen, maar van de ouders.” En eerlijk gezegd, daar zit een kern van waarheid in.

Het is een aantal dagen geleden dat ik onderstaand artikel op Facebook voorbij zag komen. Een artikel waar ik zo voor 100% mee eens ben dat ik aan de auteur, Rene Ribberink, vroeg of ik het artikel op Puurvoetbalonline mocht plaatsen. Rene gaf zijn toestemming en daarom hier het artikel van Rene Ribberink alias ‘’Rib’

Ik geef het eerlijk toe: ik ben er zo eentje die altijd op zoek is. Altijd nieuwsgierig, maar niet op een vervelende, opdringerige manier. Nee, meer vanuit oprechte interesse. Of ik nu op mijn telefoon scroll of achter mijn laptop zit, ik zoek verhalen. Verhalen over mensen in het amateurvoetbal, over spelers, trainers, bestuursleden, vrijwilligers, of soms iemand uit een andere sport waar ik in de afgelopen zeventien jaar mee in aanraking ben gekomen. Niet omdat ik alles wil weten, maar omdat ik wil begrijpen. Omdat achter elk gezicht op het sportveld, elke naam op een opstellingsformulier, een mens schuilgaat. En die mens, met zijn of haar verhaal, maakt het amateurvoetbal of een andere sport zo bijzonder.

De dag na Malta – Nederland ging het, zoals te verwachten, overal over dat duel. In kantines, sportcafés en natuurlijk op sociale media. Een duel dat, zo viel overal te beluisteren, “bijna te slecht was om naar te kijken.” Alsof dat nieuws was. De ene helft van het land klaagde over de instelling, de andere helft over het systeem, en de rest vroeg zich af waarom ze überhaupt hadden gekeken.
Ik maakte op sociale media de opmerking: “Ik heb mij totaal niet geïrriteerd aan het spel van Oranje en de rompslomp eromheen. Het boek 125 verhalen over Ajax was een meer dan prima alternatief.”
Een opmerking die ik oprecht meende ,en die vanzelfsprekend de nodige reacties opleverde. Want kritiek op Oranje, of erger nog: onverschilligheid ten opzichte van Oranje, dat mag in Nederland niet. Daar moet je iets van vinden. Liefst iets met veel uitroeptekens en hoofdletters.

Sinds ik www.puurvoetbalonline.nl, alweer een tweetal maanden geleden ,weer wat serieuzer heb opgestart, is er iets moois gebeurd. De website leeft weer. De berichten worden gelezen, er wordt gereageerd, er wordt over gesproken, mensen sturen mailtjes of appjes met tips, suggesties of gewoon een mening over wat er in het amateurvoetbal gebeurt. En dat is precies wat ik bij de van mijn eigen voetbalplatform wilde bereiken: een platform waar het amateurvoetbal leeft, besproken wordt, en waar de liefde voor het spelletje nog voelbaar is..

Wanneer je op de websites en sociale media de verslagen leest van wedstrijden in het amateurvoetbal, valt het je steeds weer op: de verbazing. Verbazing over wat er allemaal geroepen wordt ,over de speelwijze van een ploeg, over de keuzes van de trainer, over waarom er niet ‘meer gevoetbald’ wordt. Iedereen heeft er wel een mening over, en soms lijkt het wel of men vergeet dat er in het amateurvoetbal ook gewoon nog iets bestaat als realiteit.

Het was scheidsrechter Bas Nijhuis, wie anders zou je bijna denken, die onlangs op sociale media een paar stellingen mocht beantwoorden. Bas, de man die fluit met flair, het spel aanvoelt, en vooral niet moeilijk doet over een harde tackle als er niets aan de hand is. Een scheidsrechter van de oude stempel, eentje die nog begrijpt dat voetbal een contactsport is. Nijhuis had, zo bleek bij het beantwoorden van de stellingen, geen moeite met kleine scheenbeschermers. Maar wél met voetbalkousen vol gaten. En eerlijk? Ik heb moeite met allebei.

Er zijn van die momenten dat je even stil moet staan bij wat er van het jeugdvoetbal is geworden. Niet om nostalgisch te doen, maar gewoon om je hoofd te schudden over wat er allemaal verzonnen wordt om maar een glimlach op het gezicht van ouders en leiders te toveren. Het jeugdvoetbal anno nu lijkt soms meer op een kinderfeestje met bekers dan op een sportieve leerschool waar kinderen leren winnen, verliezen, samenwerken en beter worden.

 

Regen en wind. De onmiskenbare tekenen dat de herfst eraan komt. De tijd van de zaterdagen in korte mouwen is voorbij. Geen geur meer van vers gemaaid gras, geen zonnebril op je hoofd terwijl je met een lauwe koffie langs de lijn staat. Het seizoen kantelt, niet alleen meteorologisch, maar ook gevoelsmatig.
Want de herfst in het amateurvoetbal is meer dan een jaargetijde. Het is een stemming. Een periode waarin hoop en realisme elkaar ontmoeten, meestal op een drassig veld in bv Eenr

Ik las deze week dat er in het voorjaar van 2026 een boek uitkomt over het leven en de carrière van Sherida Spitse. Iets dat normaal gesproken reden zou zijn voor waardering, nieuwsgierigheid en lof. Maar zoals we in het digitale tijdperk gewend zijn: zodra iets trending wordt op sociale media, barst de waanzin los. En ja, deze keer was Sherida Spitze het doelwit van bakken vol stront. En daar begrijp ik dus helemaal niets van.