Het woord mooiweervoetballer had voor mij altijd iets spottends. Een begrip dat je vooral gebruikte voor die ene speler in je team die bij de eerste regendruppel al met bedenkelijke smoesjes begon. Die tijdens gure wintertrainingen ineens een “vervelend pijntje” had of op mysterieuze wijze precies op het moment van afronden nog een telefoontje “moest” plegen. Ik hoorde niet bij dat soort voetballers. Integendeel zelfs: hoe natter het veld, hoe meer modder, hoe harder de wind – hoe liever ik het had. De geur van nat gras, regen die horizontaal over het veld jaagde… het hoorde allemaal bij het spel dat ik zo mooi vond.


Ruim vijftig jaar later ligt dat opeens anders.

Afgelopen maandag meldde ik me af voor de training van de SV Bedum Oldstars. Officieel had ik daar een goede reden voor: ik moest  op woensdagochtend het verslag schrijven van het bekerduel tussen Corenos en Rood Zwart Baflo. Een klus die nu eenmaal gedaan moest worden, dus leek afmelden logisch. Maar eerlijk is eerlijk: als dat verslag niet geschreven had hoeven worden, had ik óók niet in de auto naar Bedum gezeten.
Want het weer zat tegen. En niet een beetje.

De lucht was grijs, het miezerde en de wind was tijdens mijn wandeling met Bietsj guur. Het was zo’n dag waarop het plezier, dat voor mij onlosmakelijk verbonden is met voetballen niet aanwezig was. Vroeger kon het mij niet nat genoeg zijn, nu merk ik dat de omstandigheden steeds zwaarder meewegen. Waar ik ooit onverschrokken in weer en wind op het trainingsveld stond, zoek ik tegenwoordig liever de droogte op.

Dat merk ik niet alleen tijdens het trainen, maar ook bij mijn activteiten voor de Ommelander Courant. Wanneer ik een wedstrijdverslag moet maken, betrap ik mezelf erop dat ik steeds vaker opgelucht ben als er ergens een overkapping staat. En ik geniet oprecht van de luxe van een tribune, zoals bij Noordpool. Niet omdat ik niet meer van voetbal houd, integendeel,maar omdat comfort een steeds grotere rol is gaan spelen. Ik moet toegeven: ik ben zelf langzaam maar zeker een mooiweervoetballer geworden.

Vroeger zou ik mezelf zo’n uitspraak nooit hebben toegestaan. Ik vond het maar wat flauw als iemand zich liet tegenhouden door de weersomstandigheden. Je had toch een team? Je had toch verantwoordelijkheid? Training was training, wedstrijd was wedstrijd. Maar naarmate de jaren zich opstapelen, verschuift er iets. Het lichaam is minder vergevingsgezind, de spieren protesteren sneller en de gewrichten laten duidelijker van zich horen. Daarnaast spelen andere factoren mee, zoals medicatie die ik inmiddels trouw moet innemen. Dat alles maakt mijn deelname aan sportieve activiteiten gevoeliger voor kou, vocht en gure wind.
Ik denk eerlijk gezegd ook dat het ook met leeftijd te maken heeft. En dat is niet erg, het is gewoon realiteit. Soms zie ik het als een soort natuurlijk gebeuren binnen een sportend leven. Waar je vroeger gedreven werd door onbegrensde energie, word je later gestuurd door inzicht, ervaring en, ja, ook door comfort. Het is niet dat de liefde voor de sport verdwijnt. Die blijft. En onveranderd. Maar ze verandert van vorm. Ze wordt selectiever. Gerichter. Je maakt bewuster keuzes over wanneer en hoe je wil deelnemen.

Zo is er deze week dus geen nieuwe aflevering van de belevenissen van de SV Bedum Oldstars. En ik kan me zomaar voorstellen dat mijn medespelers op die druilige ochtend wel gewoon hebben getraind. Ik zie ze al voor me: een handjevol trouwelingen dat zich door weer en wind heen slaat, precies zoals ik vroeger deed. En misschien hebben ze wel even opgemerkt dat ik er niet was , misschien zelfs met een knipoog naar het weerbericht ,maar ik denk, dat hoop ik althans, dat ze het ook begrijpen. Want steeds meer van ons worden, bewust of onbewust, mooiweervoetballers. Het is geen zwaktebod, maar een verschuiving van prioriteiten. Je wilt dat de inspanning iets oplevert: plezier, beweging, sociale contacten. Niet dat je daarna twee dagen moet herstellen of je in de middag al merkt dat de kou in je botten is gekropen. En dat brengt me bij de vraag: wanneer ga ik weer trainen?

Het eerlijke antwoord is: dat hangt van het weer af. Misschien komt er volgende week zo’n ochtend waarop de zon doorbreekt, waarop de lucht helder is en het veld er uitnodigend bij ligt. Dan ben ik er zeker weer bij, want het blijft heerlijk om met de Oldstars in beweging te zijn. Maar op een koude, regenachtige ochtend… tja, dan gaat de mooiweervoetballer in mij het toch winnen van de stoere doorzetter die ik ooit was. En misschien is dat helemaal niet erg.

Het was zaterdag weer zover. Terwijl iedereen dacht dat het zou gaan over voetbal,gewoon voetbal, met lijnrechters die twijfelen, spelers die zuchten, trainers die mopperen,ging het ineens over iets heel anders: de doordeweekse wedstrijden in het amateurbekertoernooi. Niet omdat het leuk is om erover te praten, maar omdat het wéér mis is. Want zodra je het woord “loting” in combinatie met “KNVB” uitspreekt, weet je dat je een dunne ijsvloer op stapt.

Het artikel over de stille novemberstorm zorgde opnieuw voor reacties. Niet alleen onder het stuk op Facebook, maar ook via privéberichten en zelfs WhatsApp. En laat ik eerlijk zijn: ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dat vervelend vind. Het betekent simpelweg dat Puurvoetbalonline gelezen wordt, dat mensen meedenken, reageren en vooral hun mening durven te geven. En precies dát is nodig als je het hebt over een onderwerp dat in het amateurvoetbal steeds harder wringt: het groeiende tekort aan trainers.

 

November is traditioneel de maand van vallende bladeren, Sint Maarten, discussies over al dan niet doorgaan van Sinterklaasintochten ,maar in het amateurvoetbal ook de maand van fluisteringen. Wat doet de club met de trainer? En minstens zo belangrijk: wat wil de trainer met de club?

Er is iets grondig mis in het Nederlandse voetbal. En nee, ik heb het niet over het niveau van de eredivisie, niet over de VAR die voor de zoveelste keer een wedstrijd om zeep helpt, en ook niet over het gebrek aan talent in de spits. Nee, ik heb het over de organisatie die zich met een air van onaantastbaarheid boven het voetbal heeft verheven: de KNVB.

Xander Anema deed enkele jaren geleden voor zijn toen studie een training mee van de SV Bedum Oldstars. En verder kwam ik hem regelmatig tegen als speler van het eerste team van Middelstum. Ook Xander benaderde ik voor de rubriek de 20 vragen aan en vanuit Nieuw Zeeland, waar hij op vakantie is zijn dit zijn antwoorden.

Aanstaande dinsdag, 11 november, ben ik precies drie maanden onderweg met www.puurvoetbalonline.nl. Drie maanden waarin ik heb geschreven, geïnterviewd, gepost, gereflecteerd en vooral: genoten. Want laten we eerlijk zijn, het is een voorrecht om te kunnen schrijven over iets waar je hart ligt. Amateurvoetbal. De plek waar je nog echte emotie ziet, echte betrokkenheid, en waar vrijwilligers het verschil maken.

Er zijn van die momenten dat ik mezelf even toespreek. “Het is weer zover,” zeg ik dan, half glimlachend, half zuchtend. “Er moet weer een beetje orde in de chaos komen.”
En met chaos bedoel ik niet de garage, de schuur of mijn kledingkast – nee, ik heb het over mijn voetbalboekenkast. Mijn heiligdom. Mijn museum van papier en herinnering.. 

Ze zeggen vaak: keepers zijn een beetje gek.
En eerlijk? Misschien is dat ook wel zo.

Ze laten zich afbeulen door hun keeperstrainer, duiken als varkens in de modder, en als er ergens in het veld drie passes fout gaan, komt de hoon tóch bij hen terecht, omdat één schot door de handen glipt of een bal nét onder de arm door rolt. De spits mist vijf open kansen, en het heet ‘pech’. De keeper laat er één door, en het is meteen ‘blunder’. Dat is de ondankbare realiteit van het vak. En toch, toch zijn keepers de eersten die weer opstaan. De eersten die zichzelf uit de klei trekken, modder van het gezicht vegen, en zeggen: “Nog een keer.”

Nergens voor spelen. Het klinkt als een vloek voor elke sportman, maar misschien nog wel meer voor een trainer. Want wat moet je als oefenmeester in de vijfde klasse wanneer het seizoen in november eigenlijk al in een waas van middelmaat lijkt te verdwijnen? Wanneer de spanning uit de competitie is en je team elke zondag of zaterdag alleen nog speelt “voor de eer”? Bestaat die eer eigenlijk nog?