Er zijn van die ongeschreven voetbalwetten die ergens in de krochten van het amateurvoetbal zijn ontstaan en die, hoe ouder je wordt, alleen maar meer betekenis lijken te krijgen. Eén daarvan hoorde ik jaren geleden, toen ik nog actief was in het jeugdvoetbal.

De afgelopen weken stonden in het amateurvoetbal vooral in het teken van het bekertoernooi. Voor de een een serieuze aangelegenheid waarin de eerste contouren van het elftal zichtbaar moeten worden. Voor een ander zijn het niet meer dan drie oefenpotjes, handig om minuten te maken, automatismen te kweken en blessures te voorkomen. Hoe je er ook tegenaan kijkt, feit is dat het bekervoetbal ieder jaar opnieuw fungeert als de opmaat richting datgene waar het in de regio voor spelers, trainers, supporters en verslaggevers écht om draait: de competitie.

Je moet het maar kunnen. Je moet het als kleine dorpsclub maar opbrengen om er ieder jaar weer te staan. Om in augustus, wanneer de mussen nog van het dak vallen, met een handvol vrijwilligers de lijnen te kalken, de kantine te poetsen en de laatste muggen uit de netten te slaan. Om weer een elftal op de been te brengen, ondanks werkroosters, blessures en het eeuwige gesteggel over wie er op linksback moet. Je moet het vooral doen met het geloof dat het ergens toe leidt: een paar mooie zondagen, met publiek langs de lijn, kinderen op het hek, patatvet in de lucht en ouderwetse gezelligheid in de kantine. Dat is de zuurstof voor een club als ook vv Usquert.

Er zijn van die discussies langs de lijn waarvan je denkt: waar gáát dit over?
Zondagmiddag werd er langs de lijn bij Usquert – Siddeburen, en op de bank werd gediscussieerd over… scheenbeschermers. "Ondingen", noemde iemand ze. "Vroeger had je ze niet eens nodig, we trapten gewoon door." Er werd gegniffeld, er werden stoere verhalen opgehaald. Maar eeen dag later werd ik geattendeerd op het duel in de Premier League tussen West Ham United en Tottenham Hotspur. Een duel wat opviel vanwege iets ogenschijnlijk kleins. Iets dat amper zichtbaar is, maar van levensbelang kan zijn: een paar scheenbeschermers en die zorgden dat een speler van de Spurs zijn been niet brak

Waarom de Week van de Scheidsrechter niet voor iedereen is
Binnenkort is het weer zover. De Week van de Scheidsrechter. De week waarin heel voetballend Nederland zijn waardering moet tonen voor de vrouwen en mannen die onze wedstrijden in goede banen leiden.

De KNVB stuurt clubs weer herinneringen om hun arbiters in het zonnetje te zetten, er worden foto’s gemaakt van scheidsrechters met bloemen, chocola of een cadeaubon, en overal wordt geroepen hoe onmisbaar ‘de man of vrouw met de fluit’ wel niet is.

Allemaal waar. Zonder scheidsrechters is er geen wedstrijd. Maar laten we ook eerlijk zijn: waardering hoort niet automatisch. Waardering moet je verdienen. En eerlijk gezegd, en dit zal niet iedereen leuk vinden, verdienen sommige scheidsrechters die lof niet. Want niet elke scheidsrechter is eerlijk.

Vanmorgen moest ik ineens terugdenken aan dat ene moment. Een moment dat op het eerste gezicht zo onbeduidend leek: een gewoon gesprek bij de ingang van de kantine van Noordpool. De geur van vers gezette koffie zweefde er nog in de lucht, en ergens verderop ketste een bal tegen een metalen hek. En daar, precies daar, ontstond een gesprek dat me is bijgebleven.

We zijn pas net begonnen aan het seizoen, de geur van vers gemaaid gras hangt nog in de lucht, de tenues zijn nog niet doordrenkt met modder en zweet, en toch zijn de eerste ‘afgelastingen’ alweer een feit. Niet omdat de regen met bakken uit de hemel viel. Niet omdat er plassen op het veld staan. Nee, de velden liggen er prima bij. De bal rolt, de lijnen zijn getrokken, maar de wedstrijd gaat niet door. Waarom? Omdat er andere ‘prioriteiten’ zijn. Een festival, een verjaardag, een bruiloft, een weekendje weg, noem het maar op.