Wanneer je na een wedstrijd rustig in de auto naar huis rijdt, glijden de momenten van de middag nog eens aan je voorbij. De passes, de tackles, de duels, reddingen en natuurlijk de doelpunten. Vaak komen er dan ook een aantal namen bovendrijven voor die ‘verkiezing’ die elke voetballiefhebber stiekem in zijn hoofd houdt: wie was vandaag mijn man van de wedstrijd?

Het amateurvoetbal is en blijft de basis van ons spelletje, en voor velen de plek waar het plezier en de gezelligheid de boventoon voeren. Ook voor voetballiefhebber/clubscheidsrechter Arjan Schaap, die het prachtig vindt dat dankzij zijn inzet twee teams de bal kunnen laten rollen, draait het daar om. Het fluiten is geen verplichting, maar een manier om ervoor te zorgen dat er gevoetbald kan worden, dat er plezier wordt gemaakt en dat de zaterdagmiddag in het teken staat van sportiviteit en samen zijn. Het amateurvoetbal is de plek waar passie en betrokkenheid samenkomen, en waar herinneringen worden gemaakt die een leven lang meegaan.

Jan ten Caat ken ik uit de voetbalwereld, waar hij als docent binnen de KNVB actief was en voor dezelfde bond de zomervoetbalkampen organiseerde. Maar Jan ken ik ook als de zwager van mijn helaas veel te vroeg overleden voetbalvriend Jan van Dijken. En daardoor is er altijd wel het contact gebleven, wat er nu voor zorgt dat hij dit nieuwe item, twintig vragen met maar een beetje voetbal, opent.

Soms heb je een idee dat maar in je hoofd blijft hangen. Je wikt en weegt, stelt het uit, vraagt je af of het wel écht iets toevoegt, en schuift het dan toch weer op de lange baan. Maar na lang twijfelen is de knoop doorgehakt: op Puurvoetbalonline start ik met een nieuw item dat de titel “Twintig vragen met maar een beetje voetbal” krijgt. Een luchtig, persoonlijk en interactief onderdeel dat hopelijk voor een mooie toevoeging aan ons platform gaat zorgen.

Walking Football is inmiddels geen onbekend fenomeen meer op het Hogeland. Waar deze aangepaste vorm van voetbal voor ouderen ooit begon als een project van FC Groningen, heeft het zich de afgelopen tien jaar ontwikkeld tot een sportieve en sociale bezigheid die in meerdere dorpen wordt beoefend. Toch laat de geschiedenis duidelijk zien dat het succes van Walking Football of, zoals sommigen liever zeggen, ouderenvoetbal, volledig staat of valt met de inzet van voortrekkers. Zonder die bevlogen kartrekkers zou er van deze tak van sport in onze regio weinig terecht zijn gekomen.

Wie de voetbalcompetities in het amateurvoetbal volgt, weet dat het programma vaak voer voor discussie is. Natuurlijk zijn er vaste weekenden, vrije dagen en de gebruikelijke speeldagen rond feestdagen, maar soms stuit je als volger of verslaggever op onverklaarbare keuzes van de KNVB. Afgelopen week had ik er weer zo eentje. Terwijl ik door de standen en programma’s scrolde, viel mijn oog op zondag 5C. Daar ontdekte ik iets dat ik niet anders dan vreemd kan noemen.

en bestuurskamer van een voetbalclub was ooit een plek waar alles samenkwam. De teamleiders, de scheidsrechters, de schrijvende pers, iedereen vond er zijn weg, zijn kop koffie, zijn opstelling en zijn welkom. Het was het kloppend hart van de club op een wedstrijddag, een ruimte waar het woord gastvrijheid tastbaar werd. Maar steeds vaker hoor je dat bestuurskamers leger zijn dan ooit. En dat is niet alleen een kwestie van beeldvorming: het is een feit.

De Heracliden zoekt walking footballers. Dat viel onlangs te lezen in de Ommelander Courant. Een mooi initiatief, zou je zeggen. Toch durf ik de stelling aan: in Uithuizermeeden gaat het walking football niet van de grond komen. Niet omdat het concept niet werkt, integendeel, maar omdat het simpelweg verkeerd wordt aangepakt.

Het bericht dat Be Quick ’28 onlangs zijn JO9-1 en JO9-2 per direct uit de competitie moest terugtrekken, sloeg in als een bom. Niet vanwege de sportieve gevolgen, zie de link https://www.facebook.com/share/1Ch3ydk5Ng/ , maar vanwege de reden erachter. Het gedrag van ouders. Volwassen mensen die zich zó misdroegen dat een bestuur geen andere uitweg meer zag dan kinderen de competitie te ontnemen waar zij zóveel plezier aan beleven. Het is even dapper als triest, een besluit dat ons allemaal een spiegel voorhoudt.

Elk nieuw voetbalseizoen brengt vertrouwde discussies met zich mee. Trainers, spelers en supporters hebben altijd wel iets te vinden over scheidsrechters, de bal, of – en dat is misschien wel de klassieker – de staat van de velden. Binnen veel verenigingen klinkt deze discussie met enige regelmaat, en opvallend vaak gaat het dan over het hoofdveld van de voetbalvereniging Ezinge.