Man van de Wedstrijd: Anton Brontsema( vv Eenrum) een mooie comeback
Iedere voetballiefhebber kent het ritueel: na afloop van een wedstrijd op de fiets of in de auto, de wedstrijd wordt nog eens rustig herbeleefd. De passes, de tackles, de duels, de doelpunten – en steevast die ene vraag: wie was vandaag de man van de wedstrijd? Soms is het de spits die een briljante goal maakt, soms de verdediger die onverschrokken ingrijpt of een middenvelder die de lijnen uitzet. En soms, heel soms, is het de man onder de lat die met zijn ervaring, uitstraling en reddingen de man van de wedstrijd is.
Zaterdagmiddag in Eenrum was zo’n middag. Eenrum ontving Warffum, een duel dat door sommigen als een derby wordt bestempeld, al wil ik die term niet te pas en te onpas gebruiken. Natuurlijk, de dorpen liggen niet ver van elkaar en de supporters kennen elkaar goed, maar een echte derby heeft voor mij iets rauwers, en meer beladen. Dit was vooral een mooi streekduel, met twee ploegen die elkaar door en door kennen.
Zittend in de kantine, met de geur van koffie en het geroezemoes van de supporters om me heen, zag ik hem aan komen lopen: Anton Brontsema. In trainingskleding, klaar voor de warming-up. De ondertussen 41-jarige doelman van Eenrum straalde iets uit wat je niet vaak meer ziet bij amateurkeepers: rust, zelfvertrouwen en trots. Aan zijn houding was direct te zien: vandaag keept hij. Vandaag verdedigt hij het doel van Eenrum.
Ik geef het eerlijk toe – ik heb een zwak voor Anton. Niet omdat ik anderen tekort wil doen, verre van. Maar omdat hij het type keeper vertegenwoordigt dat steeds zeldzamer wordt in het hedendaagse amateurvoetbal. De speler die niet klaagt, niet mokt, maar traint, wacht op zijn kans en die dan met beide handen grijpt. Anton heeft de afgelopen vijf wedstrijden moeten toekijken als tweede doelman, iets wat voor een speler met zijn staat van dienst niet eenvoudig is. Toch bleef hij positief, bleef hij onderdeel van het team en bleef hij klaarstaan voor het moment dat zijn naam weer op het wedstrijdformulier zou prijken.
Dat moment kwam zaterdag. En hoe.
Vanaf het eerste fluitsignaal was duidelijk dat Anton Brontsema niet van plan was zich te beperken tot routineklusjes. Hij coachte luid en duidelijk, dirigeerde zijn verdediging en probeerde met zijn stem rust achterin te brengen. Wat mij bovendien aanspreekt, is zijn uitstraling naast het veld. Anton is niet het type doelman dat in een jutezak onder de lat gaat staan. Hij kiest zijn tenue zorgvuldig, altijd verzorgd, altijd representatief. Het klinkt misschien onbelangrijk, maar het zegt veel over zijn mentaliteit. Een keeper die de moeite neemt om goed voor de dag te komen, straalt respect voor het spel uit – ook in de vijfde klasse. En juist dat soort spelers geven kleur aan het amateurvoetbal.
Het duel eindigde uiteindelijk in een nederlaag voor Eenrum . Maar voor Anton Brontsema was er een bevestiging. Hij liet zien dat leeftijd slechts een getal is, en dat kwaliteit, discipline en liefde voor het spel nog altijd de basis vormen van succes. Ik zal het nogmaals zeggen: ik ga niet op de stoel van de trainer zitten. Maar als je zaterdag in Eenrum was, kon je niet om hem heen. Zijn reddingen, zijn leiderschap, zijn houding – alles aan zijn optreden was prima.
Daarom is het voor mij zonneklaar: Anton Brontsema was de man van de wedstrijd in het duel tussen Eenrum en Warffum. Een keeper die met zijn ervaring, zijn passie en zijn uitstraling niet alleen zijn ploeg overeind hield, maar ook liet zien waarom hij, zelfs op zijn 41ste, nog steeds thuishoort onder de lat van Eenrum.
Zaterdagmiddag in Eenrum was zo’n middag. Eenrum ontving Warffum, een duel dat door sommigen als een derby wordt bestempeld, al wil ik die term niet te pas en te onpas gebruiken. Natuurlijk, de dorpen liggen niet ver van elkaar en de supporters kennen elkaar goed, maar een echte derby heeft voor mij iets rauwers, en meer beladen. Dit was vooral een mooi streekduel, met twee ploegen die elkaar door en door kennen.
Zittend in de kantine, met de geur van koffie en het geroezemoes van de supporters om me heen, zag ik hem aan komen lopen: Anton Brontsema. In trainingskleding, klaar voor de warming-up. De ondertussen 41-jarige doelman van Eenrum straalde iets uit wat je niet vaak meer ziet bij amateurkeepers: rust, zelfvertrouwen en trots. Aan zijn houding was direct te zien: vandaag keept hij. Vandaag verdedigt hij het doel van Eenrum.
Ik geef het eerlijk toe – ik heb een zwak voor Anton. Niet omdat ik anderen tekort wil doen, verre van. Maar omdat hij het type keeper vertegenwoordigt dat steeds zeldzamer wordt in het hedendaagse amateurvoetbal. De speler die niet klaagt, niet mokt, maar traint, wacht op zijn kans en die dan met beide handen grijpt. Anton heeft de afgelopen vijf wedstrijden moeten toekijken als tweede doelman, iets wat voor een speler met zijn staat van dienst niet eenvoudig is. Toch bleef hij positief, bleef hij onderdeel van het team en bleef hij klaarstaan voor het moment dat zijn naam weer op het wedstrijdformulier zou prijken.
Dat moment kwam zaterdag. En hoe.
Vanaf het eerste fluitsignaal was duidelijk dat Anton Brontsema niet van plan was zich te beperken tot routineklusjes. Hij coachte luid en duidelijk, dirigeerde zijn verdediging en probeerde met zijn stem rust achterin te brengen. Wat mij bovendien aanspreekt, is zijn uitstraling naast het veld. Anton is niet het type doelman dat in een jutezak onder de lat gaat staan. Hij kiest zijn tenue zorgvuldig, altijd verzorgd, altijd representatief. Het klinkt misschien onbelangrijk, maar het zegt veel over zijn mentaliteit. Een keeper die de moeite neemt om goed voor de dag te komen, straalt respect voor het spel uit – ook in de vijfde klasse. En juist dat soort spelers geven kleur aan het amateurvoetbal.
Het duel eindigde uiteindelijk in een nederlaag voor Eenrum . Maar voor Anton Brontsema was er een bevestiging. Hij liet zien dat leeftijd slechts een getal is, en dat kwaliteit, discipline en liefde voor het spel nog altijd de basis vormen van succes. Ik zal het nogmaals zeggen: ik ga niet op de stoel van de trainer zitten. Maar als je zaterdag in Eenrum was, kon je niet om hem heen. Zijn reddingen, zijn leiderschap, zijn houding – alles aan zijn optreden was prima.
Daarom is het voor mij zonneklaar: Anton Brontsema was de man van de wedstrijd in het duel tussen Eenrum en Warffum. Een keeper die met zijn ervaring, zijn passie en zijn uitstraling niet alleen zijn ploeg overeind hield, maar ook liet zien waarom hij, zelfs op zijn 41ste, nog steeds thuishoort onder de lat van Eenrum.
