De magie van de verborgen voetbalverhalen mag niet verdwijnen
Er zijn van die ideeën die geboren worden uit pure liefde voor het spel. Ideeën die niet gaan over geld, roem of status, maar over gevoel, herinnering en verbondenheid. Op 13 oktober schreef ik met veel plezier op Puurvoetbalonline over zo’n initiatief: de #VoetbalHoogtepuntChallenge van Bert van der Meer. Een prachtig plan om de voetbalverhalen van vroeger opnieuw te beleven ,de momenten die ons als spelers, supporters, trainers of vrijwilligers hebben gevormd.
In een tijd waarin voetbal soms draait om statistieken, VAR-discussies en miljoenenbedragen, bracht dit initiatief iets terug wat we dreigden kwijt te raken: de ziel van het spel. En wat was het mooi om te zien hoe direct na die oproep de eerste verhalen, foto’s en herinneringen binnenstroomden. Oude teamfoto’s kwamen van zolder, vergeelde knipsels werden gescand en namen die je jaren niet had gehoord, doken ineens weer op in warme anekdotes. De geur van nat gras, de kou van een wintertraining, het geroep van die ene onvergetelijke leider, het kwam allemaal even terug.
Maar zoals dat vaker gaat, stokte de stroom na een tijdje. Waar 13 oktober de start betekende van iets moois, was 22 oktober voorlopig de laatste inzending. En ja, dat is jammer. Maar ook herkenbaar.
Na bijna 17 jaar Puurvoetbalonline weet ik inmiddels dat je in het amateurvoetbal één eigenschap beter kunt hebben dan een goede trap of scherpe pen: geduld.
Geduld omdat enthousiasme niet altijd synchroon loopt met tijd. Geduld omdat mensen even moeten nadenken, zoeken, of simpelweg de rust moeten vinden om hun verhaal te delen.
Dat is geen onwil, dat is het leven.
Neem bijvoorbeeld onze vaste rubriek “De 20 vragen aan…” Daarvan weet ik inmiddels: als ik verwacht dat de antwoorden binnen 24 uur terugkomen, dan heb ík een probleem, niet de ander. Mensen hebben hun werk, hun gezin, hun verplichtingen. Maar uiteindelijk, altijd weer, komen die antwoorden. En dan denk ik: zie je wel, het komt goed, als je maar blijft geloven in de waarde van wat je doet.
En precies dát geloof wil ik ook niet verliezen in ‘de magie van de verborgen voetbalverhalen’. Want dit idee van Bert verdient beter dan een stille dood.
Het is niet zomaar een challenge. Het is een eerbetoon aan de mensen die het voetbal van toen hebben gemaakt tot wat het nu is. Aan de mannen en vrouwen die op zaterdagochtend de lijnen kalkten, de ballen oppompten, de kleedkamers openzetten. Aan die spits die op zijn 38e nog topscorer werd, aan de keeper die zijn pink brak maar “gewoon doorkeepte”, aan die trainer die jou leerde dat voetbal meer is dan winnen alleen. Dat zijn verhalen die niet in de vergetelheid mogen raken. Daarom wil ik, met alle warmte maar ook met een klein beetje aandrang, de vlam weer aanwakkeren.
Eppe Scholtens, Marga Kooi, Meindert Geertsema, Alwin Zwerver, Diederik Dijk, Ruben Danhof, Jan Vos, Erik Bos, Roy Streppel, Sibrand van der Veen, Marinus Wassing, Richard Knol en Jur Smit…
Jullie namen staan niet zomaar op dit lijstje. Jullie dragen stuk voor stuk een stukje van de rijke voetbalgeschiedenis in je hart. Jullie hebben meegemaakt, gevoeld, gelachen en geleden op de velden waar generaties voetballers zijn grootgebracht.
Jullie verhalen, groot of klein ,zijn de bouwstenen van ons collectieve voetbalgeheugen. En juist nu hebben we ze nodig. Want als wij ze niet vertellen, wie doet het dan?
Laat dat prachtige idee van Bert niet verdwijnen in stilte. Deel nog één keer dat moment dat je kippenvel kreeg van een doelpunt, die bizarre nederlaag die achteraf een van je mooiste herinneringen werd, of die dorpsderby waar nog steeds over gesproken wordt. Het gaat niet om perfecte zinnen of mooie foto’s. Het gaat om gevoel. Om die vonk van herkenning bij de lezer ,dat hij denkt: “Ja, zo was het toen.”
Want dát is de kracht van deze challenge: het verbindt generaties. De jeugd die nu met strakke warming-upshirts en sportdrankjes speelt, krijgt een glimp van hoe het ooit was: met afgetrapte Adidasjes, een modderig veld en een derde helft die minstens zo belangrijk was als de wedstrijd zelf. En eerlijk is eerlijk: dat gevoel, dat rauwe, pure, eerlijke voetbal… dat moeten we koesteren. Bert van der Meer had met dit initiatief precies dat in gedachten. Niet om likes te scoren, maar om herinneringen te bewaren. Om ervoor te zorgen dat de namen van lokale helden niet verdwijnen in de mist van de tijd.
Dus laten we dat samen doen.
Laten we ervoor zorgen dat de magie van die verhalen weer opbloeit.
Plaats een herinnering. Deel een foto. Stuur desnoods een kort stukje naar Puurvoetbalonline wat ik tot een artikel kan maken. Al is het maar honderd woorden. Alles telt. Want elk verhaal brengt ons dichter bij die warme, authentieke voetbaltijd van toen. En misschien, heel misschien, zorgt jouw verhaal er weer voor dat een ander zijn herinnering deelt. Zo ontstaat er vanzelf weer die kettingreactie van nostalgie, herkenning en voetbalpassie — precies zoals Bert het bedoeld heeft. We hebben allemaal een verhaal. Een doelpunt. Een trainer. Een wedstrijd. Een moment dat we nooit vergeten. Vertel het. Schrijf het. Deel het.
Want de magie van de verborgen voetbalverhalen… die verdient het om gehoord te worden. Puurvoetbalonline blijft er in geloven.
Omdat voetbal meer is dan de uitslag van zaterdag.
Omdat voetbal leeft in de verhalen van toen.
En omdat die verhalen, als we ze blijven delen, nooit écht verdwijnen.
In een tijd waarin voetbal soms draait om statistieken, VAR-discussies en miljoenenbedragen, bracht dit initiatief iets terug wat we dreigden kwijt te raken: de ziel van het spel. En wat was het mooi om te zien hoe direct na die oproep de eerste verhalen, foto’s en herinneringen binnenstroomden. Oude teamfoto’s kwamen van zolder, vergeelde knipsels werden gescand en namen die je jaren niet had gehoord, doken ineens weer op in warme anekdotes. De geur van nat gras, de kou van een wintertraining, het geroep van die ene onvergetelijke leider, het kwam allemaal even terug.
Maar zoals dat vaker gaat, stokte de stroom na een tijdje. Waar 13 oktober de start betekende van iets moois, was 22 oktober voorlopig de laatste inzending. En ja, dat is jammer. Maar ook herkenbaar.
Na bijna 17 jaar Puurvoetbalonline weet ik inmiddels dat je in het amateurvoetbal één eigenschap beter kunt hebben dan een goede trap of scherpe pen: geduld.
Geduld omdat enthousiasme niet altijd synchroon loopt met tijd. Geduld omdat mensen even moeten nadenken, zoeken, of simpelweg de rust moeten vinden om hun verhaal te delen.
Dat is geen onwil, dat is het leven.
Neem bijvoorbeeld onze vaste rubriek “De 20 vragen aan…” Daarvan weet ik inmiddels: als ik verwacht dat de antwoorden binnen 24 uur terugkomen, dan heb ík een probleem, niet de ander. Mensen hebben hun werk, hun gezin, hun verplichtingen. Maar uiteindelijk, altijd weer, komen die antwoorden. En dan denk ik: zie je wel, het komt goed, als je maar blijft geloven in de waarde van wat je doet.
En precies dát geloof wil ik ook niet verliezen in ‘de magie van de verborgen voetbalverhalen’. Want dit idee van Bert verdient beter dan een stille dood.
Het is niet zomaar een challenge. Het is een eerbetoon aan de mensen die het voetbal van toen hebben gemaakt tot wat het nu is. Aan de mannen en vrouwen die op zaterdagochtend de lijnen kalkten, de ballen oppompten, de kleedkamers openzetten. Aan die spits die op zijn 38e nog topscorer werd, aan de keeper die zijn pink brak maar “gewoon doorkeepte”, aan die trainer die jou leerde dat voetbal meer is dan winnen alleen. Dat zijn verhalen die niet in de vergetelheid mogen raken. Daarom wil ik, met alle warmte maar ook met een klein beetje aandrang, de vlam weer aanwakkeren.
Eppe Scholtens, Marga Kooi, Meindert Geertsema, Alwin Zwerver, Diederik Dijk, Ruben Danhof, Jan Vos, Erik Bos, Roy Streppel, Sibrand van der Veen, Marinus Wassing, Richard Knol en Jur Smit…
Jullie namen staan niet zomaar op dit lijstje. Jullie dragen stuk voor stuk een stukje van de rijke voetbalgeschiedenis in je hart. Jullie hebben meegemaakt, gevoeld, gelachen en geleden op de velden waar generaties voetballers zijn grootgebracht.
Jullie verhalen, groot of klein ,zijn de bouwstenen van ons collectieve voetbalgeheugen. En juist nu hebben we ze nodig. Want als wij ze niet vertellen, wie doet het dan?
Laat dat prachtige idee van Bert niet verdwijnen in stilte. Deel nog één keer dat moment dat je kippenvel kreeg van een doelpunt, die bizarre nederlaag die achteraf een van je mooiste herinneringen werd, of die dorpsderby waar nog steeds over gesproken wordt. Het gaat niet om perfecte zinnen of mooie foto’s. Het gaat om gevoel. Om die vonk van herkenning bij de lezer ,dat hij denkt: “Ja, zo was het toen.”
Want dát is de kracht van deze challenge: het verbindt generaties. De jeugd die nu met strakke warming-upshirts en sportdrankjes speelt, krijgt een glimp van hoe het ooit was: met afgetrapte Adidasjes, een modderig veld en een derde helft die minstens zo belangrijk was als de wedstrijd zelf. En eerlijk is eerlijk: dat gevoel, dat rauwe, pure, eerlijke voetbal… dat moeten we koesteren. Bert van der Meer had met dit initiatief precies dat in gedachten. Niet om likes te scoren, maar om herinneringen te bewaren. Om ervoor te zorgen dat de namen van lokale helden niet verdwijnen in de mist van de tijd.
Dus laten we dat samen doen.
Laten we ervoor zorgen dat de magie van die verhalen weer opbloeit.
Plaats een herinnering. Deel een foto. Stuur desnoods een kort stukje naar Puurvoetbalonline wat ik tot een artikel kan maken. Al is het maar honderd woorden. Alles telt. Want elk verhaal brengt ons dichter bij die warme, authentieke voetbaltijd van toen. En misschien, heel misschien, zorgt jouw verhaal er weer voor dat een ander zijn herinnering deelt. Zo ontstaat er vanzelf weer die kettingreactie van nostalgie, herkenning en voetbalpassie — precies zoals Bert het bedoeld heeft. We hebben allemaal een verhaal. Een doelpunt. Een trainer. Een wedstrijd. Een moment dat we nooit vergeten. Vertel het. Schrijf het. Deel het.
Want de magie van de verborgen voetbalverhalen… die verdient het om gehoord te worden. Puurvoetbalonline blijft er in geloven.
Omdat voetbal meer is dan de uitslag van zaterdag.
Omdat voetbal leeft in de verhalen van toen.
En omdat die verhalen, als we ze blijven delen, nooit écht verdwijnen.
