Luuk Brands ken ik uit de periode dat we bij toen nog vv Bedum vaak zondags langs de lijn stonden. Daarnaast is hij de zoon van enige tijd geleden overleden Geert Brands die mijn teamgenoot bij SV Bedum Oldstars was. Aan Luuk vroeg ik daarom of hij wilde meewerken aan de 20 vragen aan en wat onderstaand interview werd.

Na een korte onderbreking in verband met het WK Walking Football in Spanje, dat door de KNVB als officiële interlandbreak was bestempeld, en storm Benjamin stonden er woensdagochtend weer negentien fitte, of althans redelijk fitte, spelers op het trainingsveld in Bedum. De bal rolde weer, de praatjes waren vertrouwd en de humor ouderwets scherp. Kortom: het Walking Football-leven hernam zijn normale gang van zaken.

Er zijn van die dingen die ooit vanzelfsprekend waren. Dingen die je niet in geld kunt uitdrukken, maar die onmiskenbaar van waarde waren. Het clubshirt, bijvoorbeeld. Dat eenvoudige, vaak in één kleur uitgevoerde stuk stof, dat symbool stond voor trots, verbondenheid en identiteit.

 

Wanneer je Christina Prins spreekt, straalt ze direct iets positiefs uit. Ze is iemand die geniet van het leven, haar gezin, en natuurlijk van het voetbal. Niet per se het betaald voetbal, maar vooral het amateurvoetbal, en dan met name de jeugd. “Ik kan ontzettend genieten van jeugd die groeit en zich ontwikkelt,” vertelt ze met een glimlach. “De beleving, het plezier, de vooruitgang, dat vind ik prachtig om te zien.”

Er zijn van die keepers die nooit echt verdwijnen, al hangen ze hun handschoenen al jaren aan de wilgen. Je herkent ze direct, niet aan een statistiek of een medaille, maar aan de glans in hun ogen wanneer het over voetbal gaat. Alwin Zwerver is zo iemand. Een naam die in Middelstum en omstreken nog altijd met een glimlach wordt uitgesproken. Niet omdat hij ooit in de Eredivisie keepte, maar omdat hij het keepersvak belichaamde, en dat nog steeds doet.

Wie Henk Meijer een beetje kent, weet dat hij een echte voetballiefhebber is, maar dan wel eentje van de oude stempel. Geen volle tribunes, dure transfers of spelers die in snelle bolides over de ring razen, maar gewoon: langs de lijn of nog op het veld en na afloop een biertje met de jongens. “Dat is voor mij nog altijd de mooiste kant van het voetbal, het ons kent ons gevoel” zegt hij met een glimlach.

Een bezige bij mag Nico de Vries zeker genoemd worden. De hoofdtrainer van Warffum is absoluut geen stilzitter. En daar gaat het onderstaand interview over met ook zeker aandacht voor het sociale karakter wat Nico heeft.

Het blijft je verbazen. Terwijl elders in het land clubs een ledenstop moeten instellen omdat er simpelweg geen ruimte meer is, liggen de velden in Noord-Groningen er regelmatig verlaten bij. Voor wie het volgt via Puurvoetbalonline, is het een treffend beeld: een competitie in de B-categorie die meer weg heeft van een chaotische puzzel dan van een gestructureerd voetbalseizoen.

Eext heeft opnieuw laten zien dat het prima kan meekomen in de competitie, maar vertrok dit weekend met lege handen bij koploper Weiteveense Boys. In een enerverende wedstrijd in Weiteveen verloor de ploeg van trainer Herman Bats met 3-2, ondanks dat ze tweemaal op voorsprong kwamen.

Iedere voetballiefhebber kent het ritueel: na afloop van een wedstrijd op de fiets of in de auto, met het zweet nog op het voorhoofd en de geur van nat gras in de neus, wordt de wedstrijd nog eens rustig herbeleefd. De passes, de tackles, de duels, de doelpunten – en steevast de vraag: wie was vandaag de man van de wedstrijd? Soms is het de spits die een briljante goal maakt, soms de verdediger die onverschrokken ingrijpt, maar soms is het… de scheidsrechter.