Lees meer

Noordwolde redde zich vorig seizoen op het nippertje in de vierde klasse. Het was spannend tot het laatste fluitsignaal, maar de ploeg bleef overeind. Een prestatie die door sommigen misschien wordt onderschat, maar binnen de club als een klein wonder werd ervaren. Zeker gezien de omstandigheden waarin dat gebeurde: blessures, schorsingen en beperkte personele bezetting. Nu, een paar maanden later, staat de ploeg aan de vooravond van een nieuw seizoen – met nieuwe zorgen, maar ook met de vertrouwde vechtlust.

Want dat het opnieuw een lastig jaar gaat worden, daar is eigenlijk niemand naïef over. Integendeel. Waar veel ploegen de voorbereiding starten met een bredere selectie en versterkingen, heeft Noordwolde te maken met een leegloop. Spelers zijn gestopt, vertrokken naar andere clubs of simpelweg niet meer beschikbaar door werk of privéomstandigheden. En dus rest de technische staf niets anders dan het eerste en tweede elftal samen te voegen om überhaupt tot een volwaardig team te komen.

Het gevolg is een smalle selectie waarin de basis elf al snel bekend is, simpelweg omdat er weinig alternatieven zijn. Wedstrijden worden gespeeld met een bank van jeugdspelers, gelegenheidsverdedigers of spelers die normaal hun minuten maakten in het tweede. Dat is niet ideaal, maar wel de realiteit bij Noordwolde. En dat is meteen ook wat deze club zo typeert: niet zeuren, gewoon doorgaan. Want opgeven is geen optie.

Niets te verliezen

Op papier is Noordwolde voor velen buiten de club dé degradatiekandidaat bij uitstek. De naam zingt rond in de wandelgangen van de vierde klasse. Tegenstanders zien Noordwolde als een ploeg waar de punten "gewoon" tegen gepakt moeten worden. Dat is pijnlijk, maar het schept ook ruimte. Want juist doordat de verwachtingen van buitenaf laag zijn, speelt Noordwolde in zekere zin bevrijd. Er is niets te verliezen.

Binnen de club leeft dan ook het besef dat het behoud van de vierde klasse een wereldprestatie zou zijn. Geen enkele Noordwoldenaar rekent zich rijk, maar niemand heeft zich ook bij voorbaat neergelegd bij degradatie. Integendeel. De wil is er, de inzet ook. Noordwolde weet wat het is om te knokken, en dat zal ook dit seizoen weer moeten.

Historie verdient respect

Wat het extra wrang maakt, is dat Noordwolde een club is met een mooie historie. Ooit was dit een vereniging die meedeed om de bovenste plekken in de competitie. Er werd goed gevoetbald, de tribunes zaten vol en er was sprake van gezonde sportieve ambities. Tegenwoordig zijn de middelen beperkter, de aanwas minder en de marges flinterdun. Toch is het karakter van de club nooit verdwenen.

Noordwolde is een club waar vrijwilligers het verschil maken. Waar de lijnen worden gekalkt door mensen die er al decennialang rondlopen. Waar de kantine wordt gedraaid door ouders, oud-spelers en echte clubmensen. Die basis verdient respect. Juist daarom is het zo belangrijk dat de sfeer goed blijft, ook als de resultaten tegenvallen. Want als er intern gemor komt, wordt het seizoen lang – en vooral pijnlijk. En dat verdient niemand binnen deze club.

Samen erdoorheen

Voor de technische staf is het een extra uitdaging. Trainers moeten creatief zijn met de bezetting, spelers moeten multifunctioneel worden ingezet. Een vleugelverdediger die noodgedwongen op het middenveld staat, een spits die een linie zakt omdat de opties op het middenveld op zijn. Het hoort er allemaal bij.

Maar de sleutel ligt in saamhorigheid. De sfeer binnen de groep zal bepalen of Noordwolde zich staande kan houden. Want tactiek en kwaliteit zijn belangrijk, maar in een competitie waar het soms draait om de laatste tien minuten, het laatste restje energie of de bereidheid om voor elkaar te lopen, maakt teamspirit het verschil.

Als Noordwolde de koppen bij elkaar houdt, elkaar blijft steunen en het plezier behoudt – ondanks tegenslagen – dan is alles mogelijk. Misschien geen kampioenschap of periodetitel, maar wel iets wat minstens zo waardevol is: strijd, trots en hopelijk lijfsbehoud.

De echte winst

En stel dat het niet lukt? Dan nog is er iets gewonnen. Want wat Noordwolde laat zien, is dat voetbal veel meer is dan alleen prestaties. Het is een sociale ontmoetingsplek, een uitlaatklep, een plek waar generaties elkaar treffen. De vierde klasse is mooi, maar de echte klasse zit hem in de manier waarop deze club zich staande houdt, ondanks alles.

Noordwolde begint als underdog, maar wel één die niemand zomaar opzijzet. En als de wil er is, en de groep bij elkaar blijft, kan dit seizoen zomaar uitgroeien tot een verhaal waarin karakter wint van kwaliteit. Want in Noordwolde weten ze al jaren: met vechtlust kom je verder dan je denkt.

Na een rumoerig begin van het vorige seizoen, waarin een trainerswissel al vroeg voor de nodige reuring zorgde, eindigde VV Middelstum uiteindelijk op een verdienstelijke zesde plaats in de competitie. Daarmee wist de ploeg zich knap te herpakken na een moeilijke aanloop, al bleef de nasleep van de trainersperikelen voelbaar binnen de selectie. Voor het nieuwe seizoen is er gekozen voor een frisse wind aan het roer, in de persoon van Jan Pieter Westing – een jonge, ambitieuze trainer die bovendien geboren en getogen is in Middelstum..

 

Vorig seizoen was er geen maat op SIOS. De ploeg uit Sauwerd walste met overmacht door de vijfde klasse en kroonde zich met speels gemak tot kampioen. Met verzorgd spel, een hecht collectief en voldoende scorend vermogen liet de ploeg zien dat het simpelweg te goed was voor het niveau waarop het destijds acteerde. Maar het kampioenschap is inmiddels geschiedenis. De vlaggen zijn opgeborgen, de champagneglazen afgewassen. De realiteit van het nieuwe seizoen in een hogere klasse is inmiddels ingedaald – en die is een stuk weerbarstiger.

 

De jeugd onder de 11 jaar mag niets weten over de sterkte van de tegenstander. Geen uitslagen, geen standen, geen idee tegen wie of wat ze eigenlijk spelen. Het klinkt nobel: “het plezier moet voorop staan.” Maar de praktijk laat steeds vaker iets anders zien. De onderbouw van veel amateurclubs brokkelt langzaam af. Steeds minder nieuwe jeugdleden, steeds meer afhakers, een toenemende bak ellende langs de lijn, en steeds minder goed kader om de boel draaiende te houden. De KNVB heeft een duidelijke koers ingezet met de gedachte: prestatiedruk hoort niet bij jonge kinderen. Op papier een mooi uitgangspunt. Maar intussen zijn de signalen vanaf de velden, zeker bij de kleinere dorpsclubs, niet mals. De vraag is dan ook: wie heeft hier eigenlijk écht plezier van?