Wat moet ik er mee.... ik laat het lekker gaan!
Onder het artikel https://www.puurvoetbalonline.nl/columns/14638-ondanks-een-kapotte-paraplu-was-het-weer-fijn-langs-de-lijn.html stond een inmiddels weer verwijderde opmerking van Hendrik MisterX' uit 'Zeehondencity' ook wel Pieterburen genoemd. Een opmerking die mij even deed nadenken over of ik nog wel dezelfde passie had om mijn, sinds december 2009 actieve ,eigen voetbalsite Puurvoetbalonline te onderhouden
Anonieme Hendrik was niet mals met zijn kritiek want naast dat mijn kennis van de Nederlandse taal zeer beroerd was had ik volgens de inwoner van 'Zeehondencity' alleen maar vijanden omdat ik A alleen maar negatief was en B mensen alleen maar afbrandde. Natuurlijk diende ik anonieme Hendrik van repliek omdat ik mij niet helemaal herkende in zijn conclusies. Bij toeval was ik vorige week na een aantal jaren weer een keer in de postkamer van het UMCG wat in 2011 mijn laatste werkplek binnen het UMCG was. Ik vertrok daar omdat ik mijn teamleider toen een voor beide partijen win-winsituatie voorstelde. Hij zou door mijn vertrek, met een passende regeling, een medewerker aan kunnen trekken die hij kon kneden als medewerker postkamer en ik zou mij meer met mijn passie, het schrijven van sportverslagen, bezig kunnen houden. Een voor beide mooi toekomstbeeld die in november 2011 op papier werd gezet en in december 2011 werkelijkheid werd waarbij ik mijn laatste twee officiële werkdagen van mijn teamleider, Gerrit Drent, cadeau kreeg. Dat deed hij omdat hij zag dat het voor mij zwoegen naar het einde was en... omdat er tussen ons beide een bepaalde band bestond. We konden het op zakelijk gebied totaal oneens zijn, ook in mijn periode in de postkamer werd ik een keer een aantal dagen geschorst, maar altijd was er het respect voor elkaar en konden we praten over privézaken die ons beide bezighielden. Dat kwam op die bewuste morgen van woensdag 8 november uiteraard even tersprake en mooi was toen te horen van mijn oud-teamleider dat ik heel vaak gelijk had in mijn mening maar dat het vaak een beetje 'rottig' werd gezegd. Zo was de opmerking, ik gedoog je als collega maar als persoon ben je voor mij een lul, geen opmerking waar je in een werkoverleg de handen voor op elkaar krijgt. Dat zorgt eerder voor een schrikreactie bij je collega's waar je op dat moment geen boodschap aan hebt. Dan is het even, het is wat het is en meer ook niet. Deze week was het een komen en gaan van politici bij Vandaag Inside waar ik zeker van weet dat ik bij twee niet op hun partij, PVV en PVDA/Groen Links ,ga stemmen. Of het de niet aanschuivende Pieter Omzigt met NSC wordt of toch Dilan Yesilgöz van de VVD weet ik echt nog niet waarbij ik het met Rene van der Gijp eens ben dat Omzigt niet zo terughoudend over zijn kandidaat voor het premierschap moet doen. Zonder dat ik op Geert Wilders ga stemmen had de frontman van de PVV bij Vandaag Inside wel een punt. Wilders noemde de tweede kamer eigenlijk maar een slappe hap waarin elkaar eens flink de waarheid zeggen bijna nooit gebeurde. Men is het bijna altijd met elkaar eens en dat gesputter is alleen maar voor de bühne. Wat dat betreft is de tweede kamer wel een afspiegeling van de maatschappij waar het face to face discussiëren of elkaar de waarheid zeggen bijna verboden lijkt te zijn. Anoniem diverse opmerkingen op de sociale media slingeren, om het er soms een dag later weer af te halen, vinden sommige personen stoer of vinden dat dat moet kunnen. Ik heb daar niets mee en vind het meer zielig en wees dapper en reageer met je eigen naam. Daar dacht ik woensdag aan toen ik de opmerking las van Hendrik uit Zeehondencity die uiteraard al voorgangers had die over mijn d en t gebruik vielen maar allemaal vast niet weten dat ik nooit op de school voor journalistiek heb gezeten, nooit een cursus Nederlands heb gevolgt maar wel vanuit mijn gevoel mijn verslagen, interviews en items voor Puurvoetbalonline schrijf. En laat ik dat laatste nu vele malen belangrijker vinden dan of een een d of t wel goed staat. En precies eender dan dat ik door het geven van een eigen mening talloze 'vijanden' zou hebben. Natuurlijk weet ik, gezegend met een gezond stukje mensenkennis, dat er zijn die mij niet leuk vinden maar waar ik van denk, wat moet ik er mee en laat het lekker gaan.
Anonieme Hendrik was niet mals met zijn kritiek want naast dat mijn kennis van de Nederlandse taal zeer beroerd was had ik volgens de inwoner van 'Zeehondencity' alleen maar vijanden omdat ik A alleen maar negatief was en B mensen alleen maar afbrandde. Natuurlijk diende ik anonieme Hendrik van repliek omdat ik mij niet helemaal herkende in zijn conclusies. Bij toeval was ik vorige week na een aantal jaren weer een keer in de postkamer van het UMCG wat in 2011 mijn laatste werkplek binnen het UMCG was. Ik vertrok daar omdat ik mijn teamleider toen een voor beide partijen win-winsituatie voorstelde. Hij zou door mijn vertrek, met een passende regeling, een medewerker aan kunnen trekken die hij kon kneden als medewerker postkamer en ik zou mij meer met mijn passie, het schrijven van sportverslagen, bezig kunnen houden. Een voor beide mooi toekomstbeeld die in november 2011 op papier werd gezet en in december 2011 werkelijkheid werd waarbij ik mijn laatste twee officiële werkdagen van mijn teamleider, Gerrit Drent, cadeau kreeg. Dat deed hij omdat hij zag dat het voor mij zwoegen naar het einde was en... omdat er tussen ons beide een bepaalde band bestond. We konden het op zakelijk gebied totaal oneens zijn, ook in mijn periode in de postkamer werd ik een keer een aantal dagen geschorst, maar altijd was er het respect voor elkaar en konden we praten over privézaken die ons beide bezighielden. Dat kwam op die bewuste morgen van woensdag 8 november uiteraard even tersprake en mooi was toen te horen van mijn oud-teamleider dat ik heel vaak gelijk had in mijn mening maar dat het vaak een beetje 'rottig' werd gezegd. Zo was de opmerking, ik gedoog je als collega maar als persoon ben je voor mij een lul, geen opmerking waar je in een werkoverleg de handen voor op elkaar krijgt. Dat zorgt eerder voor een schrikreactie bij je collega's waar je op dat moment geen boodschap aan hebt. Dan is het even, het is wat het is en meer ook niet. Deze week was het een komen en gaan van politici bij Vandaag Inside waar ik zeker van weet dat ik bij twee niet op hun partij, PVV en PVDA/Groen Links ,ga stemmen. Of het de niet aanschuivende Pieter Omzigt met NSC wordt of toch Dilan Yesilgöz van de VVD weet ik echt nog niet waarbij ik het met Rene van der Gijp eens ben dat Omzigt niet zo terughoudend over zijn kandidaat voor het premierschap moet doen. Zonder dat ik op Geert Wilders ga stemmen had de frontman van de PVV bij Vandaag Inside wel een punt. Wilders noemde de tweede kamer eigenlijk maar een slappe hap waarin elkaar eens flink de waarheid zeggen bijna nooit gebeurde. Men is het bijna altijd met elkaar eens en dat gesputter is alleen maar voor de bühne. Wat dat betreft is de tweede kamer wel een afspiegeling van de maatschappij waar het face to face discussiëren of elkaar de waarheid zeggen bijna verboden lijkt te zijn. Anoniem diverse opmerkingen op de sociale media slingeren, om het er soms een dag later weer af te halen, vinden sommige personen stoer of vinden dat dat moet kunnen. Ik heb daar niets mee en vind het meer zielig en wees dapper en reageer met je eigen naam. Daar dacht ik woensdag aan toen ik de opmerking las van Hendrik uit Zeehondencity die uiteraard al voorgangers had die over mijn d en t gebruik vielen maar allemaal vast niet weten dat ik nooit op de school voor journalistiek heb gezeten, nooit een cursus Nederlands heb gevolgt maar wel vanuit mijn gevoel mijn verslagen, interviews en items voor Puurvoetbalonline schrijf. En laat ik dat laatste nu vele malen belangrijker vinden dan of een een d of t wel goed staat. En precies eender dan dat ik door het geven van een eigen mening talloze 'vijanden' zou hebben. Natuurlijk weet ik, gezegend met een gezond stukje mensenkennis, dat er zijn die mij niet leuk vinden maar waar ik van denk, wat moet ik er mee en laat het lekker gaan.
