De voetbalavonturen van Morris en Tim (deel 10)
Er zijn van die momenten waarop je als opa met een glimlach achteroverleunt en denkt: ja, dit is een goed idee. Het idee om de voetbalavonturen van mijn twee kleinzoons vast te leggen in een digitaal plakboek groeide langzaam uit van een ingeving tot een kleine missie. Niet alleen de doelpunten, de passes of de einduitslagen – die kun je later in elk wedstrijdverslag wel terugvinden – maar juist de momenten ertussenin. De grappen in de auto op weg naar het sportpark. De twijfel of het weer wel goed genoeg zou zijn om te spelen. De spanning in hun ogen bij een aftrap, de diepe teleurstelling bij een tegendoelpunt en vooral die onverwachte, onbedwingbare blijdschap na een eigen goal. Dat zijn de herinneringen die blijven hangen. Herinneringen die het voetbal op jonge leeftijd zoveel meer maken dan alleen een sport.
In het tiende hoofdstuk van dit digitale plakboek draait het om euforie,
Om 09.30 uur begonnen ze aan hun eerste duel, tegen Engelbert. Dat bleek al snel een zware tegenstander. De thuisploeg was net wat beter op elkaar ingespeeld. De uitslag was dan ook ruim in het voordeel van Engelbert.
Dat volgende duel, tegen Eenrum, was er één om in te lijsten. Het ging gelijk op, met kansen over en weer. Er werd fel gestreden, maar altijd met plezier. En toen gebeurde het. Tim, de jongste van het team, kreeg op het middenveld de bal voor zijn voeten. Hij had al een paar keer verwoestend uitgehaald zonder succes, maar dit keer viel alles op zijn plek. Hij haalde uit – zo hard als hij kon – en voordat iemand het goed en wel doorhad, lag de bal in het net: 1-0 voor De Heracliden. Wat daarna volgde, was pure euforie. Een juichkreet die over het veld schalde, een sprint richting de zijlijn waar zijn fans stonden. Zijn armen in de lucht, een blik vol ongeloof en trots. Dat moment, dat gevoel, daar doe je het als opa voor.
Uiteindelijk won Eenrum met 4-1, maar dat maakte voor Tim niets meer uit. Zijn dag was geslaagd. Hij had gescoord, hij had gevochten en hij had opa laten zien dat hij absoluut een balletje kan trappen.
“We kwamen met 0-1 achter, maar ik maakte de 1-1. Toen werd het weer 1-2 door een foutje. Maar ik maakte ook de 2-2! En voor de ranja maakten we nog 3-2.” Na de ranja ging Velserbroek beter spelen. Het werd 6-4 – een uitslag die perfect laat zien dat het geen makkelijke wedstrijd was, maar wel één met karakter. En Morris? Die bewees opnieuw hoe belangrijk hij voor zijn team is.
In het tiende hoofdstuk van dit digitale plakboek draait het om euforie,
Engelbert – een toernooiochtend vol spanning
Voor Tim begon de dag vroeg op sportpark Engelbert. Zijn team van De Heracliden JO7 speelde een toernooi met onder andere SJO STEO, Engelbert en Eenrum. Helaas moest STEO verstek laten gaan door personele problemen, waardoor er twee in plaats van drie wedstrijden op het programma stonden. Dat leverde echter een onverwachte winst op: een vrije ronde voor de jongens uit Uithuizermeeden. Die extra minuten gaven ze de kans om de tegenstanders te bekijken, een soort voorproefje op wat stond te wachten.Om 09.30 uur begonnen ze aan hun eerste duel, tegen Engelbert. Dat bleek al snel een zware tegenstander. De thuisploeg was net wat beter op elkaar ingespeeld. De uitslag was dan ook ruim in het voordeel van Engelbert.
Dat volgende duel, tegen Eenrum, was er één om in te lijsten. Het ging gelijk op, met kansen over en weer. Er werd fel gestreden, maar altijd met plezier. En toen gebeurde het. Tim, de jongste van het team, kreeg op het middenveld de bal voor zijn voeten. Hij had al een paar keer verwoestend uitgehaald zonder succes, maar dit keer viel alles op zijn plek. Hij haalde uit – zo hard als hij kon – en voordat iemand het goed en wel doorhad, lag de bal in het net: 1-0 voor De Heracliden. Wat daarna volgde, was pure euforie. Een juichkreet die over het veld schalde, een sprint richting de zijlijn waar zijn fans stonden. Zijn armen in de lucht, een blik vol ongeloof en trots. Dat moment, dat gevoel, daar doe je het als opa voor.
Uiteindelijk won Eenrum met 4-1, maar dat maakte voor Tim niets meer uit. Zijn dag was geslaagd. Hij had gescoord, hij had gevochten en hij had opa laten zien dat hij absoluut een balletje kan trappen.
Velserbroek – doelpuntenregen bij de JO9-1
Terwijl Tim zijn succes vierde in Engelbert, speelde Morris zijn wedstrijd in Velserbroek. VSV Velserbroek JO9-1 nam het thuis op tegen ADO’20 uit Heemskerk. De week ervoor hadden ze gewonnen, en de vraag was of ze die lijn konden doortrekken. De telefoon ging niet veel later: Morris aan de lijn. “Opa, we wonnen met 6-4!” klonk het triomfantelijk. Daarna volgde een gedetailleerd verslag waar elke sportverslaggever jaloers op zou zijn.“We kwamen met 0-1 achter, maar ik maakte de 1-1. Toen werd het weer 1-2 door een foutje. Maar ik maakte ook de 2-2! En voor de ranja maakten we nog 3-2.” Na de ranja ging Velserbroek beter spelen. Het werd 6-4 – een uitslag die perfect laat zien dat het geen makkelijke wedstrijd was, maar wel één met karakter. En Morris? Die bewees opnieuw hoe belangrijk hij voor zijn team is.
