De voetbalavonturen van Morris en Tim (deel 7)
Er zijn van die momenten waarop je als opa met een glimlach achteroverleunt en denkt: ja, dit is een goed idee. Het idee om de voetbalavonturen van mijn twee kleinzoons vast te leggen in een digitaal plakboek. Niet alleen de doelpunten, de passes of de uitslagen, maar vooral de momenten ertussenin. De blijdschap, de teleurstellingen, de kleine zinnen die zoveel zeggen. Het zijn de herinneringen die het voetbal, zeker op deze leeftijd, zo bijzonder maken. In dit zevende hoofdstuk staat een beetje geluk centraal, samen met een verloren wedstrijd én een trainer die het roer voorzichtig wil omgooien.
Maar soms steekt het geluk een helpende voet uit. Op vrijdag zorgde slecht weer ervoor dat alle wedstrijden van zijn team op zaterdag werden afgelast. Regen, wind en doorweekte velden — ze maakten voetballen onmogelijk. En dus had Tim plotseling dubbel geluk. Hij had zijn weekendje weg met de familie én hoefde tegelijkertijd niets te missen op voetbalgebied. Zijn vriendjes stonden niet op het veld, niemand scoorde of maakte fouten, niemand had winst of verlies te verwerken. Het voelde alsof de voetbalwereld even stil stond zodat hij rustig mee kon draaien. Je gunt kinderen dat soort gelukjes. Kleine meevallers die maken dat het leven net even makkelijker voelt. En Tim, die daar met een tevreden glimlach rondliep, maakte duidelijk hoe bijzonder zo’n toeval kan zijn.
Dus moest Morris het doen zonder zijn fanclub uit het Noorden. Geen extra aanmoediging, geen duimpje omhoog na een mooie actie. Dat knaagde, maar zoals het voetballers van zijn leeftijd betaamt, stapte hij gewoon het veld op. Hij moest het doen met het geroep van zijn trainer, en zoals altijd gaf hij alles.
En toch won het team dat drie keer scoorde, terwijl de tegenpartij vijf doelpunten maakte. Een omgekeerde logica, maar allesbehalve een fout. De JO9-1 van VSV Velserbroek scoorde namelijk twee keer in eigen doel. Dus werd het 5-3 voor Uitgeest,een uitslag die op papier duidelijk lijkt, maar eigenlijk vooral veel pech verhult.
Na afloop stond de spits/middenvelder van de JO9-1, Morris dus, aan de telefoon met nat haar en rode wangen te vertellen hoe hij de wedstrijd had beleefd. “Ik had bijna gescoord, Opa. En het was jammer van die twee eigen doelpunten. Dat had niet mogen gebeuren.” Zijn woorden waren even eerlijk als puur. Kinderen kunnen teleurstelling zo helder verwoorden zonder dat het zwaar wordt.
Maar daarna kwam het zinnetje dat mij als opa extra raakte. “Opa, weet je, we spelen deze week nog een oefenwedstrijd. Onze trainer wil na drie nederlagen wat anders proberen.”
Daar zit iets moois in. Niet het verlies, maar het vooruitkijken. Het idee dat een team in ontwikkeling mag vallen en opstaan. En een jongetje dat zijn draai steeds beter begint te vinden in een JO9-1 waarin het niveau hoger ligt en het tempo sneller is. Het is precies dat proces dat voetbal op deze leeftijd zo waardevol maakt.
En in dat licht voelt deel 7 als een warm hoofdstuk. Een hoofdstuk over regen, ongeluk, foutjes en verlies — maar vooral over veerkracht, plezier en kleine lichtpuntjes. Die maken de voetbalavonturen van Morris en Tim precies wat ze moeten zijn: herinneringen om te koesteren.
Tim en het onverwachte geluk van een regenachtig weekend
In het vorige deel beschreef ik al hoe Tim een voetballoos weekend tegemoet ging. Familiebezoek stond op de planning en dat betekende: geen wedstrijd, geen warming-up, geen kleedkamerhumor en geen sprintjes in de modder. Dat vooruitzicht was voor hem even slikken. Want hoe fijn het ook is om dagen met familie door te brengen, een zaterdagochtend zonder voetbal voelt voor een jongen als Tim toch een beetje incompleet.Maar soms steekt het geluk een helpende voet uit. Op vrijdag zorgde slecht weer ervoor dat alle wedstrijden van zijn team op zaterdag werden afgelast. Regen, wind en doorweekte velden — ze maakten voetballen onmogelijk. En dus had Tim plotseling dubbel geluk. Hij had zijn weekendje weg met de familie én hoefde tegelijkertijd niets te missen op voetbalgebied. Zijn vriendjes stonden niet op het veld, niemand scoorde of maakte fouten, niemand had winst of verlies te verwerken. Het voelde alsof de voetbalwereld even stil stond zodat hij rustig mee kon draaien. Je gunt kinderen dat soort gelukjes. Kleine meevallers die maken dat het leven net even makkelijker voelt. En Tim, die daar met een tevreden glimlach rondliep, maakte duidelijk hoe bijzonder zo’n toeval kan zijn.
Morris moet het zonder fanclub doen
Waar Tim op voetbalgebied een vrije zaterdagochtend beleefde, was het plan om bij Morris langs de lijn te staan. Maar het slechte weer hield ook op zaterdagochtend nog stevig aan, waardoor een bezoek aan zijn wedstrijd geen aangename optie was. In de regen langs het veld staan is een stuk onaangenamer dan zelf in die regen binnen de lijnen staan. Dat weten we allemaal.Dus moest Morris het doen zonder zijn fanclub uit het Noorden. Geen extra aanmoediging, geen duimpje omhoog na een mooie actie. Dat knaagde, maar zoals het voetballers van zijn leeftijd betaamt, stapte hij gewoon het veld op. Hij moest het doen met het geroep van zijn trainer, en zoals altijd gaf hij alles.
Een gelijk opgaand duel met een merkwaardige afloop
Het uitduel tegen Uitgeest bleek er een te worden die je niet snel vergeet. Niet omdat het spel zo bijzonder goed of slecht was, maar omdat de eindstand een verhaal op zich was. Twee teams die elkaar nauwelijks ontliepen, die allebei meerdere keren het net vonden, die allebei kansen creëerden en momenten hadden waarop het publiek even inhield.En toch won het team dat drie keer scoorde, terwijl de tegenpartij vijf doelpunten maakte. Een omgekeerde logica, maar allesbehalve een fout. De JO9-1 van VSV Velserbroek scoorde namelijk twee keer in eigen doel. Dus werd het 5-3 voor Uitgeest,een uitslag die op papier duidelijk lijkt, maar eigenlijk vooral veel pech verhult.
Na afloop stond de spits/middenvelder van de JO9-1, Morris dus, aan de telefoon met nat haar en rode wangen te vertellen hoe hij de wedstrijd had beleefd. “Ik had bijna gescoord, Opa. En het was jammer van die twee eigen doelpunten. Dat had niet mogen gebeuren.” Zijn woorden waren even eerlijk als puur. Kinderen kunnen teleurstelling zo helder verwoorden zonder dat het zwaar wordt.
Maar daarna kwam het zinnetje dat mij als opa extra raakte. “Opa, weet je, we spelen deze week nog een oefenwedstrijd. Onze trainer wil na drie nederlagen wat anders proberen.”
Daar zit iets moois in. Niet het verlies, maar het vooruitkijken. Het idee dat een team in ontwikkeling mag vallen en opstaan. En een jongetje dat zijn draai steeds beter begint te vinden in een JO9-1 waarin het niveau hoger ligt en het tempo sneller is. Het is precies dat proces dat voetbal op deze leeftijd zo waardevol maakt.
Positieve geluiden in Velserbroek én bij Tim
Waar het bij het team van Tim de laatste weken de goede kant op gaat, klinkt ook vanuit Velserbroek steeds meer optimisme. Trainer en ouders zien vooruitgang. Er wordt beter samengespeeld, en er wordt geleerd van elke wedstrijd, winst of verlies. Dat zijn de berichten waar een opa oprecht blij van wordt. Want uiteindelijk draait dit digitale plakboek niet om kampioenschappen of statistieken. Het draait om kinderen die groeien, ontdekken, plezier hebben en vol enthousiasme vertellen over hun avontuur op het veld.En in dat licht voelt deel 7 als een warm hoofdstuk. Een hoofdstuk over regen, ongeluk, foutjes en verlies — maar vooral over veerkracht, plezier en kleine lichtpuntjes. Die maken de voetbalavonturen van Morris en Tim precies wat ze moeten zijn: herinneringen om te koesteren.
