De voetbalavonturen van Morris en Tim (deel 6)
Er zijn van die momenten waarop je als opa met een glimlach achteroverleunt en denkt: ja, dit is een goed idee. Het volgen van mijn twee voetballende kleinzoons, die ieder op hun eigen manier hun eerste stappen zetten in de wereld van het voetbal. Zo is het idee geboren voor dit digitale plakboek: De voetbalavonturen van Morris en Tim. Een digitaal dagboek waarin ik, als trotse opa, hun reis op en rond het voetbalveld wil vastleggen. De verhalen, de overwinningen, de teleurstellingen, en vooral de glimlachen. Want voetbal is meer dan een spelletje — het is een avontuur vol herinneringen.
De balans van het toernooi: één keer gelijk en twee keer verloren. Geen dikke nederlagen, begreep ik, en dat is alleen maar mooi. In deze leeftijdscategorie draait het immers niet om de stand, maar om het plezier, het leren samenspelen en het ontdekken wat voetbal zo leuk maakt. Tim speelde, zoals altijd, met veel inzet en een glimlach. Opvallend was hoe de jongens elkaar steeds beter beginnen te vinden. De kinderen leren wanneer ze moeten passen, dribbelen of schieten. En soms, heel soms, valt er een doelpunt dat gevierd wordt alsof het de winnende in een WK-finale is. Dat is het mooie aan voetbal bij de jongste jeugd.
Voor Tim volgt nu een zaterdag zonder wedstrijden, want op 15 en 16 november staat er een bezoek aan zijn neef Morris en de nichtjes Noor en Loa op het programma. Velen zullen zeggen: “Dat vindt deze opa toch niets? Voetballen gaat voor!” En eerlijk is eerlijk, meestal klopt dat wel een beetje. Maar in competities waar het alleen maar draait om plezier en gezelligheid, gelden ook andere regels. Soms is een weekend zonder sport juist een kans om verhalen te delen, en te genieten van familie.
Ik heb dan ook een beetje, of eigenlijk veel ,te doen met Morris. Overgeheveld van de JO9-2 (derde klasse) naar de JO9-1 (eerste klasse) is een flinke stap. Het verschil in tempo, techniek en samenspel is groot, en bovendien komt hij terecht in een team dat al langer samenspeelt. Dat betekent dat hij zijn plekje nog moet vinden, zowel binnen het veld als daarbuiten. En eerlijk is eerlijk: dat is niet eenvoudig, zeker niet als je merkt dat het in dit team iets meer om resultaat draait dan om ontwikkeling. Waar in de lagere teams vaak ruimte is om te leren, te proberen en fouten te maken, lijkt het hier toch wat strakker te gaan. De trainer heeft zijn vaste ideeën, en opleiden lijkt niet altijd bovenaan het lijstje te staan. Voor een jonge speler die graag wil groeien, is dat soms lastig. Toch is er ook iets moois aan deze fase. Morris leert nu omgaan met tegenstand, met tegenslagen, en met het idee dat je soms even moet knokken voor je kansen. Dat hoort bij voetbal én bij het leven. En wie weet, over een paar weken ziet het er alweer anders uit. Een paar goede trainingen, een wedstrijd waarin het team elkaar beter vindt ,en ineens is er weer vertrouwen en groei.
Zaterdag wacht het duel tegen Uitgeest, en wie weet komt er dan een positiever geluid uit Velserbroek. Misschien geen overwinning, maar wel een wedstrijd waarin Morris zijn draai vindt, een mooie actie maakt, of zijn eerste doelpunt in de JO9-1 scoort. En opa? Die zal met trots toekijken, of dat nu in Uithuizermeeden, Velserbroek of ergens anders is. Want uiteindelijk gaat het niet om de uitslag, maar om de glimlach na afloop, het high-five moment met teamgenoten, en de wetenschap dat er weer iets is geleerd. Voetbalplezier eerst – de rest komt vanzelf.
Tim bij de JO7 van De Heracliden
Deel zes begint deze keer met Tim. Met de JO7 van De Heracliden speelde hij op sportpark Meij in Uithuizermeeden een toernooi met als tegenstanders Eenrum, SJO ’t Hogeland en Engelbert. Het was een frisse zaterdagochtend precies zo’n dag waarop je voelt dat het voetbalplezier belangrijker is dan de uitslag.De balans van het toernooi: één keer gelijk en twee keer verloren. Geen dikke nederlagen, begreep ik, en dat is alleen maar mooi. In deze leeftijdscategorie draait het immers niet om de stand, maar om het plezier, het leren samenspelen en het ontdekken wat voetbal zo leuk maakt. Tim speelde, zoals altijd, met veel inzet en een glimlach. Opvallend was hoe de jongens elkaar steeds beter beginnen te vinden. De kinderen leren wanneer ze moeten passen, dribbelen of schieten. En soms, heel soms, valt er een doelpunt dat gevierd wordt alsof het de winnende in een WK-finale is. Dat is het mooie aan voetbal bij de jongste jeugd.
Voor Tim volgt nu een zaterdag zonder wedstrijden, want op 15 en 16 november staat er een bezoek aan zijn neef Morris en de nichtjes Noor en Loa op het programma. Velen zullen zeggen: “Dat vindt deze opa toch niets? Voetballen gaat voor!” En eerlijk is eerlijk, meestal klopt dat wel een beetje. Maar in competities waar het alleen maar draait om plezier en gezelligheid, gelden ook andere regels. Soms is een weekend zonder sport juist een kans om verhalen te delen, en te genieten van familie.
Morris bij VSV Velserbroek JO9-1
Een bezoek aan Morris betekent natuurlijk ook even kijken bij VSV Velserbroek JO9-1, het team waar hij onlangs naartoe is overgeheveld. Dat leverde bij opa meteen de nieuwsgierige vraag op: hoe bevalt dat, zo’n stap omhoog? De JO9-1 heeft het in de tweede fase namelijk niet gemakkelijk. Het eerste duel werd nog met een acceptabele 5-3 verloren – een uitslag waarbij duidelijk was dat er goed werd meegevoetbald en kansen werden gecreëerd. Maar het tweede duel, dat eindigde in een pijnlijke 15-2 nederlaag, was van een andere orde. Dat zijn van die wedstrijden waarvan je na afloop denkt: “Hier heeft eigenlijk niemand echt wat aan gehad.” De ene ploeg was simpelweg te sterk, de ander kwam nauwelijks aan voetballen toe.Ik heb dan ook een beetje, of eigenlijk veel ,te doen met Morris. Overgeheveld van de JO9-2 (derde klasse) naar de JO9-1 (eerste klasse) is een flinke stap. Het verschil in tempo, techniek en samenspel is groot, en bovendien komt hij terecht in een team dat al langer samenspeelt. Dat betekent dat hij zijn plekje nog moet vinden, zowel binnen het veld als daarbuiten. En eerlijk is eerlijk: dat is niet eenvoudig, zeker niet als je merkt dat het in dit team iets meer om resultaat draait dan om ontwikkeling. Waar in de lagere teams vaak ruimte is om te leren, te proberen en fouten te maken, lijkt het hier toch wat strakker te gaan. De trainer heeft zijn vaste ideeën, en opleiden lijkt niet altijd bovenaan het lijstje te staan. Voor een jonge speler die graag wil groeien, is dat soms lastig. Toch is er ook iets moois aan deze fase. Morris leert nu omgaan met tegenstand, met tegenslagen, en met het idee dat je soms even moet knokken voor je kansen. Dat hoort bij voetbal én bij het leven. En wie weet, over een paar weken ziet het er alweer anders uit. Een paar goede trainingen, een wedstrijd waarin het team elkaar beter vindt ,en ineens is er weer vertrouwen en groei.
Zaterdag wacht het duel tegen Uitgeest, en wie weet komt er dan een positiever geluid uit Velserbroek. Misschien geen overwinning, maar wel een wedstrijd waarin Morris zijn draai vindt, een mooie actie maakt, of zijn eerste doelpunt in de JO9-1 scoort. En opa? Die zal met trots toekijken, of dat nu in Uithuizermeeden, Velserbroek of ergens anders is. Want uiteindelijk gaat het niet om de uitslag, maar om de glimlach na afloop, het high-five moment met teamgenoten, en de wetenschap dat er weer iets is geleerd. Voetbalplezier eerst – de rest komt vanzelf.
