De voetbalavonturen van Morris en Tim (deel 5)
Een stap omhoog voor Morris
We beginnen bij Morris, die bij VSV Velserbroek voetbalt. Tot voor kort was hij de spits van de JO9-2, maar onlangs kwam er mooi nieuws: promotie naar de JO9. Dat klinkt natuurlijk als een stap vooruit. Een bevestiging dat hij goed bezig is, want je wordt niet zomaar overgeheveld naar een hoger team. De trainers zullen wel weten wat ze doen, denk je dan. En eerlijk is eerlijk: voor een jonge speler is dat best een compliment.
Zaterdag stond dan het eerste duel op het programma. Een nieuw team, nieuwe gezichten, en natuurlijk die gezonde spanning voor de aftrap. Helaas eindigde de wedstrijd in een 5-1 nederlaag. Op zich geen ramp, verliezen hoort bij leren, maar toen ik hoorde dat de ‘nieuwe’ aanwinst binnen het team weinig gespeeld had, fronste ik toch even mijn wenkbrauwen.
Vreemd, dacht ik. Zeker in deze leeftijdscategorie, waarin het juist niet om uitslagen en standen zou moeten gaan. De bond houdt het bewust bij vriendschappelijke wedstrijden, geen ranglijsten, geen kampioenschappen. Alles om het plezier centraal te stellen. En toch zie je soms dat er kinderen zijn die meer wissel staan dan ze voetballen.
Een voetballeek zal misschien zeggen: even wennen, hij moet zijn plek nog vinden. Maar wie ooit jeugdtrainer is geweest, herkent dat gevoel van lichte irritatie. Want het gaat hier om kinderen van acht, negen jaar oud, jongens die juist leren door te spelen, fouten te maken, elkaar te leren kennen. Natuurlijk wil iedereen winnen, maar op deze leeftijd is dat, volgens de KNVB en overige kenners, een bijzaak.
Binnen VSV Velserbroek willen ze het graag goed doen, dat is duidelijk. En dat is op zich mooi, ambitie hoort bij sport. Maar soms, heel soms, mag de nadruk best wat meer op het kind liggen dan op de stand van zaken. Gelukkig krijgt Morris van opa het voordeel van de twijfel. De volgende wedstrijd komt er weer een kans, en hopelijk ook wat meer speeltijd. Want één ding weet ik zeker: zijn glimlach als hij de bal in het net schiet, is onbetaalbaar.
Tim en de JO7-1 op avontuur
Dan naar Tim, de jongste van het duo. Hij voetbalt bij De Heracliden JO7-1 en beleeft het spelletje met die pure onbevangenheid die alleen jonge kinderen hebben. Op deze leeftijd is alles nog avontuur. Het aantrekken van het shirt, het groeten van de tegenstander, het rennen achter de bal, alles is leuk, alles telt mee. Afgelopen zaterdag stond er een voetbalreisje naar Engelbert op het programma. Een minitoernooi met de thuisploeg Engelbert JO7 en GVAV Rapiditas als tegenstanders. De ouders verzamelden zich langs de lijn, klaar om de kleine helden aan te moedigen. Het veld was nat van de ochtenddauw, de lucht fris, en het geroep van de kinderen maakte duidelijk dat er iets moois ging gebeuren. De eerste wedstrijd, tegen Engelbert, werd een klein feestje. Tim en zijn boezemvriend Gijs zorgden samen voor een prachtige 2-0 overwinning. En wat is er mooier dan scoren met je beste maatje naast je? De armen gingen omhoog en de glimlach was breed.De tweede wedstrijd, tegen GVAV Rapiditas, verliep iets minder rooskleurig. Daar werd met 7-0 verloren, maar niemand die daar lang bij stil stond. Want als je net gewonnen hebt, smaakt dat gevoel van succes nog na, ook al loopt het daarna even anders. En eerlijk is eerlijk: de tegenstander was gewoon beter. Maar dat hoort erbij. Juist door zulke potjes leer je als team groeien.
