Walking Football is inmiddels geen onbekend fenomeen meer op het Hogeland. Waar deze aangepaste vorm van voetbal voor ouderen ooit begon als een project van FC Groningen, heeft het zich de afgelopen tien jaar ontwikkeld tot een sportieve en sociale bezigheid die in meerdere dorpen wordt beoefend. Toch laat de geschiedenis duidelijk zien dat het succes van Walking Football of, zoals sommigen liever zeggen, ouderenvoetbal, volledig staat of valt met de inzet van voortrekkers. Zonder die bevlogen kartrekkers zou er van deze tak van sport in onze regio weinig terecht zijn gekomen.
FC Groningen als startpunt
De oorsprong van Walking Football in Noord-Nederland gaat terug naar februari 2014, toen FC Groningen besloot om met dit project te starten. De eredivisieclub wilde invulling geven aan haar maatschappelijke verantwoordelijkheid en vond in Walking Football een middel om ouderen meer in beweging te krijgen. Belangrijk detail: deelname stond open voor iedereen die interesse had, niet alleen voor oud-spelers van FC Groningen. Toch hing er bij sommigen een zweem van status omheen: spelen voor de ouderentak van de FC. Persoonlijk heb ik dat nooit begrepen, en daar is in al die jaren niets aan veranderd.
Wat begon met trainingen en demonstraties door de Groningse club, ontwikkelde zich al snel tot een soort visitekaartje. Het ‘sterrenensemble’ van FC Groningen mocht overal opdraven om te laten zien hoe maatschappelijk betrokken de club was. Maar zoals vaak het geval is, zat de echte ontwikkeling niet in de etalage maar juist op de plekken waar mensen zelf de schouders eronder zetten.
De eerste stappen in Bedum
Een van de eersten die verder keek dan het project in Groningen, was Jan van Woudenberg uit Bedum. Hij nam eind 2014 het initiatief om ook in zijn dorp een groep geïnteresseerden bij elkaar te krijgen. Daarmee was de basis gelegd voor Walking Football in Bedum. De trainingen stonden onder leiding van Nanno Kranenborg, oud-trainer diverse amateurclubs, en werden in december 2014 opgestart. Opvallend was dat men in Bedum al vrij snel koos voor een lossere interpretatie van de regels. Waar in Groningen nog strikt werd toegezien op het verbod op rennen, lieten de Bedumers die strengheid een beetje varen. Dat maakte het spel niet alleen aantrekkelijker, maar ook plezieriger om te spelen. De balans tussen bewegen en gezelligheid bleek hier de sleutel tot succes.
Demonstratie in Uithuizen
Het duurde niet lang voordat ook buiten Bedum belangstelling ontstond. In 2015 werd een demonstratie verzorgd in Uithuizen, bij voetbalvereniging Noordpool. De Bedumers lieten daar zien wat Walking Football precies inhield, en het enthousiasme sloeg direct over. Met Henk Bos als een van de voortrekkers werd in Uithuizen een groep samengesteld die tot op de dag van vandaag actief is. Daarmee was Walking Football, of beter gezegd ouderenvoetbal, definitief geland op het Hogeland. Het woord ‘ouderenvoetbal’ is misschien wel passender. Want hoe streng de regels ook zijn bedoeld, in de praktijk komt het regelmatig voor dat spelers toch versnellen in hun bewegingen. Dat doet echter niets af aan het plezier en de toegankelijkheid van de sport. Integendeel: juist omdat de nadruk ligt op meedoen in plaats van presteren, voelen steeds meer mensen zich aangetrokken tot deze vorm van voetbal.
Winsum en Sauwerd sluiten aan
De olievlek werkte verder. In Winsum en Sauwerd zagen Jacob Kamst en Reinder van der Veen de potentie van Walking Football. Zij namen het initiatief om oud-spelers te benaderen en wisten daarmee nieuwe groepen van de grond te krijgen. Inmiddels wordt in Winsum en Sauwerd in samenwerking met SIOS regelmatig ouderenvoetbal gespeeld. Het succesverhaal laat zien hoe belangrijk het is dat er mensen opstaan die het voortouw nemen. Zonder de inzet van Van Woudenberg in Bedum, Bos in Uithuizen en Kamst en Van der Veen in Winsum en Sauwerd, zou het Walking Football op het Hogeland waarschijnlijk nooit zo breed zijn opgepakt.
Meer dan sport alleen
Dat Walking Football meer is dan een sportieve activiteit, blijkt uit de verhalen van de deelnemers. Het gaat om bewegen, zeker, maar ook om ontmoeting, gezelligheid en het onderhouden van sociale contacten. Voor velen is de wekelijkse training of wedstrijd een hoogtepunt waar ze naar uitkijken. Het is een manier om actief te blijven, maar ook om een stukje kameraadschap te ervaren dat men kent uit de tijd van het reguliere voetbal. De laagdrempeligheid maakt Walking Football geschikt voor een brede doelgroep. Er is geen prestatiedruk, iedereen kan meedoen op zijn eigen niveau en de spelregels zijn zo ingericht dat blessures zoveel mogelijk worden voorkomen.
De rol van voortrekkers
Toch blijft de conclusie hetzelfde: zonder voortrekkers komt er van een initiatief als dit niets terecht. Het is mooi dat een club als FC Groningen het startsein gaf, maar de echte kracht zat in de lokale kartrekkers die het idee hebben omgezet in praktijk. Zij mobiliseerden dorpsgenoten, regelden trainingen en zorgden ervoor dat het enthousiasme werd vastgehouden. In Uithuizermeeden wordt nu opnieuw gekeken naar de mogelijkheden om Walking Football, of beter gezegd ouderenvoetbal, verder vorm te geven. Het is te hopen dat er ook hier mensen opstaan die zich sterk maken voor dit initiatief. Want de geschiedenis leert ons: een project kan nog zo goed zijn bedacht, zonder de juiste mensen die hun nek uitsteken, zal het nooit slagen.
Tot slot
Ruim tien jaar na de eerste training bij FC Groningen is Walking Football op het Hogeland een ingeburgerde activiteit. Het is een succesverhaal dat begon met een maatschappelijk project van een eredivisieclub, maar dat alleen kon uitgroeien door de inzet van lokale voortrekkers. De les is duidelijk: zonder voortrekkers blijft een idee slechts een plan. Met hun inzet en bevlogenheid is Walking Football op het Hogeland uitgegroeid tot een sport waar beweging, plezier en ontmoeting hand in hand gaan. En dat is precies waar het uiteindelijk om draait.
