De stille kracht van Winsum: Jari Sloots laat van zich horen
Iedereen die weleens op of langs een voetbalveld heeft gestaan, weet dat een wedstrijd op talloze manieren beslist kan worden. Natuurlijk zijn er de spitsen, de doelpuntenmakers, de spelers die met juichende gebaren naar de cornervlag rennen na een rake knal. Zij krijgen vaak de spotlights, de interviews, de lof. Maar wie écht kijkt,wie het spel leest zoals het gespeeld wordt, ziet dat het vaak de stille krachten zijn die het verschil maken.
Zaterdag stond ik langs de lijn bij Winsum – Rolder Boys, een wedstrijd die als affiche misschien niet meteen landelijke aandacht trekt, maar waar op het veld wél iets bijzonders gebeurde. Al na een paar minuten had ik ‘m in de gaten: Jari Sloots, pas net 17 jaar, centraal in de verdediging bij Winsum.
In een wedstrijd waarin het bij het gros van de spelers van de thuisploeg niet echt wilde vlotten, viel Jari op. Niet door schreeuwerige acties, niet door wilde tackles of opzichtig gedrag. Nee, door rust. Door overzicht. Door het soort volwassenheid waarvan je denkt: wacht even, hoe oud is die jongen eigenlijk?
Jari is een speler zoals je ze zelden nog ziet. Hij speelt alsof hij al jaren meedraait, met de flair van een aanvoerder, maar zonder de behoefte om op de voorgrond te treden. Sterk aan de bal, duelkrachtig, en vooral: organiserend vermogen. Je zag het aan alles: zijn positionering, het coachen van medespelers, het op tijd inschuiven. Een jonge voetballer met inzicht én lef. Dat zie je niet vaak – en al helemaal niet in zo’n jonge verdediger.
Natuurlijk, er ging ook weleens iets mis. Een verkeerde inspeelpass, een te scherpe bal richting middenveld. Maar dat hoort erbij bij een jongen van 17 jaar. Wie geen fouten durft te maken, zal ook nooit het verschil maken. En dat maakt hem juist zo’n interessante speler.
Na afloop sprak ik kort met de trainer van de JO19, die zijn speler duidelijk met een mengeling van trots en weemoed zag uitblinken bij het eerste. “We missen Jari wel,” zei hij, met een glimlach die boekdelen sprak. En ik snap dat. Want als je zo'n speler eenmaal in je ploeg hebt gehad, is het lastig zonder hem.
Sterker nog – ik vraag me af of de JO19-trainer hem dit seizoen überhaupt nog terugziet. Misschien sluit Jari definitief aan bij het eerste. Misschien wordt hij zelfs al gevolgd door grotere clubs. Of, wie weet, speelt hij over een paar jaar op een heel ander podium.
Wat zeker is: dit was niet zomaar een wedstrijd, en dit was zeker niet zomaar een speler. Jari Sloots is zo’n voetballer waar je als liefhebber van het pure spel warm van wordt. Geen braller, geen sterallures – maar een jongen die zijn team beter maakt. Eén van die stille krachten die je zelden benoemd ziet in de krant, maar die je als supporter nooit vergeet.
Zaterdag stond ik langs de lijn bij Winsum – Rolder Boys, een wedstrijd die als affiche misschien niet meteen landelijke aandacht trekt, maar waar op het veld wél iets bijzonders gebeurde. Al na een paar minuten had ik ‘m in de gaten: Jari Sloots, pas net 17 jaar, centraal in de verdediging bij Winsum.
In een wedstrijd waarin het bij het gros van de spelers van de thuisploeg niet echt wilde vlotten, viel Jari op. Niet door schreeuwerige acties, niet door wilde tackles of opzichtig gedrag. Nee, door rust. Door overzicht. Door het soort volwassenheid waarvan je denkt: wacht even, hoe oud is die jongen eigenlijk?
Jari is een speler zoals je ze zelden nog ziet. Hij speelt alsof hij al jaren meedraait, met de flair van een aanvoerder, maar zonder de behoefte om op de voorgrond te treden. Sterk aan de bal, duelkrachtig, en vooral: organiserend vermogen. Je zag het aan alles: zijn positionering, het coachen van medespelers, het op tijd inschuiven. Een jonge voetballer met inzicht én lef. Dat zie je niet vaak – en al helemaal niet in zo’n jonge verdediger.
Natuurlijk, er ging ook weleens iets mis. Een verkeerde inspeelpass, een te scherpe bal richting middenveld. Maar dat hoort erbij bij een jongen van 17 jaar. Wie geen fouten durft te maken, zal ook nooit het verschil maken. En dat maakt hem juist zo’n interessante speler.
Na afloop sprak ik kort met de trainer van de JO19, die zijn speler duidelijk met een mengeling van trots en weemoed zag uitblinken bij het eerste. “We missen Jari wel,” zei hij, met een glimlach die boekdelen sprak. En ik snap dat. Want als je zo'n speler eenmaal in je ploeg hebt gehad, is het lastig zonder hem.
Sterker nog – ik vraag me af of de JO19-trainer hem dit seizoen überhaupt nog terugziet. Misschien sluit Jari definitief aan bij het eerste. Misschien wordt hij zelfs al gevolgd door grotere clubs. Of, wie weet, speelt hij over een paar jaar op een heel ander podium.
Wat zeker is: dit was niet zomaar een wedstrijd, en dit was zeker niet zomaar een speler. Jari Sloots is zo’n voetballer waar je als liefhebber van het pure spel warm van wordt. Geen braller, geen sterallures – maar een jongen die zijn team beter maakt. Eén van die stille krachten die je zelden benoemd ziet in de krant, maar die je als supporter nooit vergeet.
