Clubicoon: Hepke Buma, het kloppend hart van vv Marcia

 

Elke voetbalvereniging heeft ze.
De mannen en vrouwen die meer zijn dan alleen vrijwilligers, spelers of bestuursleden.
De mensen die met hun inzet, karakter en liefde voor de club een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. Zij die niet alleen zichtbaar waren in de bloeiperiodes, maar vooral ook toen het minder ging. Zij zijn het kloppende hart van de vereniging, de ziel waar alles om draait. Bij vv Marcia, de voorloper van Rood Zwart Baflo, draagt één naam dat predicaat met ere: clubicoon Hepke Buma.

Een geboren leider

Wie Hepke Buma zegt, zegt karakter. Niet in woorden, maar in daden.
Hij was zo’n voetballer die de mouwen niet hoefde op te stropen, ze wáren al opgestroopt. Een speler die nooit verzaakte, die elke training en elke wedstrijd benaderde met dezelfde intensiteit, of het nu om de competitie ging of om een oefenpot tegen een buurtclub. Voor hem betekende voetballen niet zomaar een hobby; het was een vorm van toewijding, een manier van leven binnen de muren van zijn club.

In de jaren dat Hepke het groen-wit van Marcia droeg, was hij meer dan een speler. Hij was de spil in het elftal, de man die het team bij elkaar hield, zowel op als naast het veld. Een aanvoerder zoals je ze tegenwoordig nauwelijks meer tegenkomt.
Hij eiste inzet, van zichzelf én van anderen. Niet door te schreeuwen, maar door het goede voorbeeld te geven. Wie naast of voor Hepke speelde, wist dat half werk niet bestond. Zijn fanatisme werkte aanstekelijk; zijn houding maakte van medespelers betere voetballers.

Een voorbeeld van discipline en trouw

Het was eind jaren zeventig toen ik zelf de overstap maakte van vv Eenrum naar Marcia. De trainer daar en Johan Staal was geen juiste combi.
En daar, op het trainingsveld in Baflo, leerde ik Hepke Buma kennen. Een man die niet alleen goed kon voetballen, maar die vooral begreep wat teamgeest écht betekende.
Hij was de spil in een elftal waarin namen rondliepen als Rein van der Veen, Rieks Bootsman, Cor Stoepker, Geert-Peter Dijk, volgens velen een van de beste keeper die de regio ooit gekend heeft. In dat rijtje viel Hepke niet op door grootspraak of uiterlijk vertoon, maar door zijn natuurlijke overwicht. Als hij sprak, luisterde je. Niet omdat hij je overweldigde met woorden, maar omdat wat hij zei altijd klopte.
Tijdens wedstrijden hield hij iedereen scherp. Een verloren duel, een verkeerde pass, een moment van gemakzucht ,Hepke liet het niet ongemerkt voorbijgaan. Zijn stem, soms scherp, soms bemoedigend, was een constante herinnering aan wat voetbal in zijn ogen hoorde te zijn: strijd, beleving en inzet.

De ziel van een elftal

Wat Hepke bijzonder maakte, was zijn vermogen om zijn team te laten functioneren als een eenheid. Hij begreep dat niet ieder talent even groot was, maar dat elke speler zijn waarde had wanneer hij zich volledig inzette. Onder zijn aanvoerderschap werd Marcia een moeilijk te bespelen ploeg ,niet omdat er elf rasvoetballers op het veld stonden, maar omdat er elf mannen stonden die voor elkaar door het vuur gingen. In een tijd waarin afzeggen voor een training of wedstrijd ondenkbaar was, stond Hepke symbool voor trouw en plichtsbesef. Hij was van de oude stempel: wie lid was van de club, was dat met hart en ziel. De huidige generatie, met alle drukte van werk, studie en sociale verplichtingen, zou moeite hebben gehad met zijn mentaliteit. Want in de wereld van Hepke gold maar één prioriteit: het team. En dat maakte hem niet ouderwets, maar juist tijdloos.

Een leider die bleef geven

Na zijn actieve voetballoopbaan bleef Hepke verbonden aan Marcia en werd hij ook trainer bij Stedum en Eenrum. Zijn liefde voor het voetbal zat diep. Of het nu ging om advies aan jonge spelers, een praatje langs de lijn of een helpende hand bij een activiteit, Hepke was er. Altijd met diezelfde rustige vastberadenheid die hem als speler kenmerkte. Velen zijn van mening dat hij ook als trainer een prachtige carrière had kunnen maken. Hij bezat immers alle eigenschappen die een goede coach nodig heeft: inzicht, empathie, gezag en de gave om mensen te motiveren. Maar het lot besloot anders. Zijn gezondheid liet hem in de steek en maakte een vervolg in die richting onmogelijk. Toch bleef zijn invloed voelbaar. Zijn manier van denken, zijn standaard van inzet en zijn gevoel voor saamhorigheid zijn waarden die tot op de dag van vandaag nog op het sportcomplex in Baflo te beluisteren zijn

Meer dan een voetballer

Hepke Buma was niet alleen een goede speler, hij was ook absoluut een goed mens.
Bescheiden in de omgang, loyaal aan zijn vrienden en altijd bereid om te helpen waar hij kon. Hij had het vermogen om anderen op hun gemak te stellen, ook buiten het veld. Geen grootspraak, geen poeha, gewoon doen wat nodig is, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Wie hem kende, zal zich herinneren dat hij nooit iemand afviel, maar wel eerlijk was. Hij sprak uit wat gezegd moest worden, maar altijd met respect. En dat maakte hem niet alleen een leider binnen de lijnen, maar ook daarbuiten.

Een blijvende erfenis

De naam Hepke Buma roept bij velen nog altijd een glimlach en een gevoel van respect op. Hij was iemand die de ziel van de vereniging belichaamde. Een clubman in de meest pure betekenis van het woord. In een tijd waarin voetbal steeds vaker draait om cijfers, schema’s en verplichtingen, herinnert Hepke ons eraan waar het echt om gaat: om passie, trouw aan elkaar en aan de clubkleuren. En zo blijft Hepke , ondanks dat hij niet meer tussen ons loopt – nog altijd een deel van dat kloppende hart wat van vv Marcia overging in Rood Zwart Baflo. Een man die gaf, inspireerde en het verschil maakte.
En dat maakt Hepke Buma voor mij tot een échte clubicoon.