In memoriam: Henk Krans – een gentleman in het zwart
Soms scrol je gedachteloos door sociale media, tot een bericht je ineens stil doet staan. Zo’n moment kwam recent, toen ik las dat Henk Krans op 28 augustus was overleden. Een bericht waar je toch van schrikt. Want hoewel Henk zich de laatste jaren wat meer op de achtergrond bevond, laat zijn overlijden een stilte achter die alleen ontstaat wanneer een bijzonder mens komt te overlijden.
Ooit kreeg ik, op verzoek van Marja Adema-Wardenier, de eer om Henk te interviewen voor Puurvoetbalonline. Het werd een avond die me nog lang is bijgebleven. Henk was een man van weinig opsmuk, maar met een hart dat klopte voor het amateurvoetbal. Een scheidsrechter pur sang, die zijn vak niet alleen beoefende, maar ook uitdroeg als een roeping. Bevlogen, betrokken en altijd in voor een goed gesprek over het spel dat ons allemaal verbindt.
Tijdens het interview viel me direct op hoe oprecht zijn liefde voor het spelletje was. Niet omdat hij zelf in de schijnwerpers wilde staan – integendeel – maar omdat hij geloofde in het belang van goede, eerlijke arbitrage. Hij zag zichzelf niet als de hoofdrolspeler. Dat maakte hem geliefd, zowel bij spelers als collega’s. Henk Krans was een gentleman in het zwart.
Altijd keurig gekleed, altijd voorbereid. Zijn verschijning op het veld straalde wat uit , zonder ook maar een zweem van arrogantie. Henk wist hoe belangrijk het was om een goede eerste indruk te maken. Niet alleen naar de teams toe, maar ook richting toeschouwers, begeleiders en mede-scheidsrechters. Zijn stiptheid, zijn discipline en zijn toewijding waren kenmerkend. Wie Henk kende, wist: hij nam zijn rol serieus. Dat gold niet alleen voor de wedstrijden zelf, maar ook voor de centrale trainingen. Waar anderen soms de neiging hadden om een training over te slaan, was Henk vrijwel altijd aanwezig. Voor hem hoorde dat er gewoon bij. Fitheid, scherpte en collegialiteit – dat was zijn standaard.
Op latere leeftijd maakte Henk de overstap naar het jeugdvoetbal. Een bewuste keuze, omdat hij geloofde dat ook jonge spelers recht hadden op degelijke, betrokken arbitrage. In de jeugd vond hij een nieuwe uitdaging, en ook daar wist hij respect af te dwingen met zijn rustige optreden en duidelijke communicatie. Het was een tijd waarin ik hem een beetje uit het oog ben verloren, maar zijn naam en reputatie bleven rondzingen binnen het scheidsrechterskorps.
Toen Olaf Smit via sociale media het trieste nieuws van Henk's overlijden deelde, kwam hij weer even bij mij in beeld. Herinneringen borrelden op. Niet alleen bij mij, maar bij velen die met hem hebben samengewerkt of hem als scheidsrechter op het veld hebben meegemaakt Woorden als “betrouwbaar”, “sympathiek”, “voorbeeldig” en “eervol” sprongen eruit.
Want dat was Henk Krans: een voorbeeld. Niet in grote gebaren of imposante woorden, maar in zijn houding, zijn bescheidenheid, zijn humor en vooral zijn onvoorwaardelijke liefde voor het vak. Hij was nooit uit op complimenten, maar kreeg ze wel. Hij zocht nooit de voorgrond, maar werd er vaak toch in gezet – juist omdat zijn manier van zijn opviel. Zijn lach, zijn vriendelijke oogopslag, zijn geduld met jonge spelers en zijn collegiale houding maakten hem tot een bijzondere man.
We nemen afscheid van een arbiter die het vak niet alleen beheerste, maar ook eer aandeed. Een man die de fluit hanteerde met respect, die zijn kaarten met wijsheid gebruikte en die wist dat voetbal meer is dan alleen winnen of verliezen. Het is ook passie, respect en verbinding. Waarden die Henk als geen ander uitdroeg.
Namens Puurvoetbalonline willen ik zijn familie, vrienden en collega’s sterkte wensen met dit verlies. Maar ook danken we Henk. Voor zijn jarenlange inzet, zijn voorbeeldfunctie, zijn glimlach en zijn bescheiden grootsheid. Rust zacht, Henk Krans. De velden zullen stiller zijn zonder jou,
Ooit kreeg ik, op verzoek van Marja Adema-Wardenier, de eer om Henk te interviewen voor Puurvoetbalonline. Het werd een avond die me nog lang is bijgebleven. Henk was een man van weinig opsmuk, maar met een hart dat klopte voor het amateurvoetbal. Een scheidsrechter pur sang, die zijn vak niet alleen beoefende, maar ook uitdroeg als een roeping. Bevlogen, betrokken en altijd in voor een goed gesprek over het spel dat ons allemaal verbindt.
Tijdens het interview viel me direct op hoe oprecht zijn liefde voor het spelletje was. Niet omdat hij zelf in de schijnwerpers wilde staan – integendeel – maar omdat hij geloofde in het belang van goede, eerlijke arbitrage. Hij zag zichzelf niet als de hoofdrolspeler. Dat maakte hem geliefd, zowel bij spelers als collega’s. Henk Krans was een gentleman in het zwart.
Altijd keurig gekleed, altijd voorbereid. Zijn verschijning op het veld straalde wat uit , zonder ook maar een zweem van arrogantie. Henk wist hoe belangrijk het was om een goede eerste indruk te maken. Niet alleen naar de teams toe, maar ook richting toeschouwers, begeleiders en mede-scheidsrechters. Zijn stiptheid, zijn discipline en zijn toewijding waren kenmerkend. Wie Henk kende, wist: hij nam zijn rol serieus. Dat gold niet alleen voor de wedstrijden zelf, maar ook voor de centrale trainingen. Waar anderen soms de neiging hadden om een training over te slaan, was Henk vrijwel altijd aanwezig. Voor hem hoorde dat er gewoon bij. Fitheid, scherpte en collegialiteit – dat was zijn standaard.
Op latere leeftijd maakte Henk de overstap naar het jeugdvoetbal. Een bewuste keuze, omdat hij geloofde dat ook jonge spelers recht hadden op degelijke, betrokken arbitrage. In de jeugd vond hij een nieuwe uitdaging, en ook daar wist hij respect af te dwingen met zijn rustige optreden en duidelijke communicatie. Het was een tijd waarin ik hem een beetje uit het oog ben verloren, maar zijn naam en reputatie bleven rondzingen binnen het scheidsrechterskorps.
Toen Olaf Smit via sociale media het trieste nieuws van Henk's overlijden deelde, kwam hij weer even bij mij in beeld. Herinneringen borrelden op. Niet alleen bij mij, maar bij velen die met hem hebben samengewerkt of hem als scheidsrechter op het veld hebben meegemaakt Woorden als “betrouwbaar”, “sympathiek”, “voorbeeldig” en “eervol” sprongen eruit.
Want dat was Henk Krans: een voorbeeld. Niet in grote gebaren of imposante woorden, maar in zijn houding, zijn bescheidenheid, zijn humor en vooral zijn onvoorwaardelijke liefde voor het vak. Hij was nooit uit op complimenten, maar kreeg ze wel. Hij zocht nooit de voorgrond, maar werd er vaak toch in gezet – juist omdat zijn manier van zijn opviel. Zijn lach, zijn vriendelijke oogopslag, zijn geduld met jonge spelers en zijn collegiale houding maakten hem tot een bijzondere man.
We nemen afscheid van een arbiter die het vak niet alleen beheerste, maar ook eer aandeed. Een man die de fluit hanteerde met respect, die zijn kaarten met wijsheid gebruikte en die wist dat voetbal meer is dan alleen winnen of verliezen. Het is ook passie, respect en verbinding. Waarden die Henk als geen ander uitdroeg.
Namens Puurvoetbalonline willen ik zijn familie, vrienden en collega’s sterkte wensen met dit verlies. Maar ook danken we Henk. Voor zijn jarenlange inzet, zijn voorbeeldfunctie, zijn glimlach en zijn bescheiden grootsheid. Rust zacht, Henk Krans. De velden zullen stiller zijn zonder jou,
