Sinterklaas, de Kerstman en het Weekend van de wonderen in de B-categorie
Soms maak je iets mee waarvan je denkt: dit kan niet waar zijn, dit moet een foutje in het wedstrijdprogramma zijn. Maar afgelopen weekend, 29 en 30 november, noteer die data ergens in de annalen van het amateurvoetbal, gebeurde het dan toch: bijna élke wedstrijd in de vier competities van de B-categorie die ik met Puurvoetbalonline volg werd gespeeld. Ja, u leest het goed. Gespééld. Niet “afgelast door ziekte, blessures, te weinig spelers, te veel verjaardagen, te slecht weer of te weinig zin”, maar gewoon: schoenen aan, veld op en gaan met die banaan.
Ik viel er bijna van mijn stoel. En ik ben er de man niet naar om voor elk wissewasje van mijn stoel zal donderen, maar dit was een moment om even rustig te gaan zitten.
Want laten we eerlijk zijn: het was al een tijdje magertjes.
We bevinden ons in een tijd waarin sommige teams sneller naar de knop “wedstrijd afmelden” grijpen dan naar hun eigen veters. Een tijd waarin drie druppels regen worden gezien als “weersomstandigheden die mogelijk gevaar kunnen opleveren”. Een tijd waarin spelers soms schrikken van het bestaan van zaterdagochtenden. Een tijd waarin trainers de halve vrijdagavond aan de telefoon hangen om de klassieke vraag te stellen: “Kun je morgen? Echt waar? Zeker weten? Je hebt geen verjaardag? Je bent niet half ziek? Je opa wordt niet 91?”
Maar toen gebeurde het dus: een recordaantal gespeelde wedstrijden.
Toeval? Misschien. Een wonder? Waarschijnlijk. Maar ik heb zo mijn vermoedens.
En die vermoedens dragen mij in deze ‘feestmaand’ automatisch richting de grote kindervriend: Sinterklaas. Want laten we eerlijk zijn… welke amateurvoetballer of voetbalster wil op pakjesavond te horen krijgen dat hij of zij “niet heeft gebracht wat het team van je verlangt”? Dat wil je toch niet? Dan kun je beter een zak vol pepernoten over je heen krijgen. Of nog erger: een gedicht van drie kantjes waarin de Sint fijntjes opsomt waarom jij op zaterdagmiddag als een ‘zak hooi’ in het veld stond.
En dan hebben we natuurlijk ook nog die andere man met een volle agenda in december: de kerstman. Die kijkt misschien wat minder streng, maar onderschat hem niet. Zodra hij zijn lijst erbij pakt, je weet wel, die lijst waarop staat wie stout of braaf is geweest ,wil niemand ertussen staan met de vermelding: “heeft drie wedstrijden afgezegd wegens vaag omschreven omstandigheden.” Dan kun je die Playstation of een fraai lingeriesetje wel op je buik schrijven.
Dus ja, ik vermoed dat de druk vanuit de feestelijke hoek een beetje heeft geholpen.
En eerlijk is eerlijk: de timing is perfect. November loopt op zijn einde, december gluurt al door het raam. Het is een periode waarin de motivatie ineens wonderbaarlijk terugkeert. En laten we alsjeblieft doen alsof dat komt door karakter, inzet en verantwoordelijkheidsgevoel, en niet omdat Sinterklaas al een tijdje in het land is met een streng kijkende Pietenbataljon.
Maar het mooiste van alles? Slechts één duel werd níét gespeeld. Slechts één! In vier competities! Voor sommigen voelt dat als een wonder. Voor de KNVB ongetwijfeld een moment om stil van te worden. En voor de mensen die ieder weekend klaarstaan rond de velden: de groundsmen, de kantinemedewerkers, de clubscheidsrechters, de vrijwilligers die koffie zetten, vlaggen uitrollen, kleedkamers openen en de hoekvlaggen rechtzetten… voor hén was dit een zegen.
Want zij doen al weken, soms maanden, inspanningen die vaker onnodig blijken dan een vierde wissel in de 85ste minuut. Zij zijn de eersten op de club, de laatsten die weggaan, en meestal ook degenen die horen: “Ja, het is toch afgelast… jammer hè.” Nee. Dit weekend was het geen jammer-hè-weekend. Dit was een halleluja-weekend.
En nee, ik beweer echt niet dat Puurvoetbalonline hier rechtstreeks voor verantwoordelijk is.
Ik ga heus niet zeggen dat spelers en teams ineens denken: “Oei, Puurvoetbalonline kijkt mee, laten we maar spelen.” Zo belangrijk ben ik nou ook weer niet. Maar eerlijk? Het voelt toch goed om te zien dat er gevoetbald wordt. Dat het veld wordt gebruikt waarvoor het bedoeld is. Dat er gescoord wordt, gemopperd wordt, gewisseld wordt, en ja ,ook gejuicht wordt.
Want voetbal is geen binnensport, geen tv-serie, geen optie die je aanklikt wanneer het je uitkomt. Voetbal is een afspraak. Een ritueel. Een traditie. En vooral: een feest. Zelfs in de B-categorie.
Dus laten we hopen dat dit weekend geen toevalstreffer was, maar het begin van een trend. Een trend waarbij “afzeggen” weer wordt wat het jarenlang was: iets dat je alleen doet als het écht niet anders kan. En laten we tot die tijd genieten van dit zeldzame, bijna magische gevoel. Eindelijk weer gewoon voetballen. Zoals het hoort. En zoals Sinterklaas, de Kerstman en alle liefhebbers van het amateurvoetbal het graag zien.
Ik viel er bijna van mijn stoel. En ik ben er de man niet naar om voor elk wissewasje van mijn stoel zal donderen, maar dit was een moment om even rustig te gaan zitten.
Want laten we eerlijk zijn: het was al een tijdje magertjes.
We bevinden ons in een tijd waarin sommige teams sneller naar de knop “wedstrijd afmelden” grijpen dan naar hun eigen veters. Een tijd waarin drie druppels regen worden gezien als “weersomstandigheden die mogelijk gevaar kunnen opleveren”. Een tijd waarin spelers soms schrikken van het bestaan van zaterdagochtenden. Een tijd waarin trainers de halve vrijdagavond aan de telefoon hangen om de klassieke vraag te stellen: “Kun je morgen? Echt waar? Zeker weten? Je hebt geen verjaardag? Je bent niet half ziek? Je opa wordt niet 91?”
Maar toen gebeurde het dus: een recordaantal gespeelde wedstrijden.
Toeval? Misschien. Een wonder? Waarschijnlijk. Maar ik heb zo mijn vermoedens.
En die vermoedens dragen mij in deze ‘feestmaand’ automatisch richting de grote kindervriend: Sinterklaas. Want laten we eerlijk zijn… welke amateurvoetballer of voetbalster wil op pakjesavond te horen krijgen dat hij of zij “niet heeft gebracht wat het team van je verlangt”? Dat wil je toch niet? Dan kun je beter een zak vol pepernoten over je heen krijgen. Of nog erger: een gedicht van drie kantjes waarin de Sint fijntjes opsomt waarom jij op zaterdagmiddag als een ‘zak hooi’ in het veld stond.
En dan hebben we natuurlijk ook nog die andere man met een volle agenda in december: de kerstman. Die kijkt misschien wat minder streng, maar onderschat hem niet. Zodra hij zijn lijst erbij pakt, je weet wel, die lijst waarop staat wie stout of braaf is geweest ,wil niemand ertussen staan met de vermelding: “heeft drie wedstrijden afgezegd wegens vaag omschreven omstandigheden.” Dan kun je die Playstation of een fraai lingeriesetje wel op je buik schrijven.
Dus ja, ik vermoed dat de druk vanuit de feestelijke hoek een beetje heeft geholpen.
En eerlijk is eerlijk: de timing is perfect. November loopt op zijn einde, december gluurt al door het raam. Het is een periode waarin de motivatie ineens wonderbaarlijk terugkeert. En laten we alsjeblieft doen alsof dat komt door karakter, inzet en verantwoordelijkheidsgevoel, en niet omdat Sinterklaas al een tijdje in het land is met een streng kijkende Pietenbataljon.
Maar het mooiste van alles? Slechts één duel werd níét gespeeld. Slechts één! In vier competities! Voor sommigen voelt dat als een wonder. Voor de KNVB ongetwijfeld een moment om stil van te worden. En voor de mensen die ieder weekend klaarstaan rond de velden: de groundsmen, de kantinemedewerkers, de clubscheidsrechters, de vrijwilligers die koffie zetten, vlaggen uitrollen, kleedkamers openen en de hoekvlaggen rechtzetten… voor hén was dit een zegen.
Want zij doen al weken, soms maanden, inspanningen die vaker onnodig blijken dan een vierde wissel in de 85ste minuut. Zij zijn de eersten op de club, de laatsten die weggaan, en meestal ook degenen die horen: “Ja, het is toch afgelast… jammer hè.” Nee. Dit weekend was het geen jammer-hè-weekend. Dit was een halleluja-weekend.
En nee, ik beweer echt niet dat Puurvoetbalonline hier rechtstreeks voor verantwoordelijk is.
Ik ga heus niet zeggen dat spelers en teams ineens denken: “Oei, Puurvoetbalonline kijkt mee, laten we maar spelen.” Zo belangrijk ben ik nou ook weer niet. Maar eerlijk? Het voelt toch goed om te zien dat er gevoetbald wordt. Dat het veld wordt gebruikt waarvoor het bedoeld is. Dat er gescoord wordt, gemopperd wordt, gewisseld wordt, en ja ,ook gejuicht wordt.
Want voetbal is geen binnensport, geen tv-serie, geen optie die je aanklikt wanneer het je uitkomt. Voetbal is een afspraak. Een ritueel. Een traditie. En vooral: een feest. Zelfs in de B-categorie.
Dus laten we hopen dat dit weekend geen toevalstreffer was, maar het begin van een trend. Een trend waarbij “afzeggen” weer wordt wat het jarenlang was: iets dat je alleen doet als het écht niet anders kan. En laten we tot die tijd genieten van dit zeldzame, bijna magische gevoel. Eindelijk weer gewoon voetballen. Zoals het hoort. En zoals Sinterklaas, de Kerstman en alle liefhebbers van het amateurvoetbal het graag zien.
