Het Mysterie van het Oude Kaartverkoophokje van Huningo
Als er ooit een speelfilm wordt opgenomen op het Geert Reinders Sportpark, en waarom eigenlijk niet, dan stel ik voor dat hij begint met een mistige zaterdagochtend, het geluid van knarsende grinttegels en een nerveus bestuurslid die fluistert: “Het hokje… het hokje is verdwenen.” Want ja, beste lezers: het mysterieuze oude kaartverkoophokje van Hunsingo, dat iconische bouwsel dat jarenlang trouw waakte bij de ingang, blijkt een verhaal in zich te dragen waar Netflix jaloers op zou zijn.
En toen…Toen werd het stil in Winsum. Radiostilte. Windstilte. Een stilte zo oorverdovend dat zelfs de duiven op het aangrenzende parkeerterrein even ophielden met koeren.
Deze nobele groep, samengesteld uit mensen met meer ervaring in amateurvoetbal dan het gemiddelde regio-elftal, zou snode plannen hebben gesmeed. Niet om het hokje kwijt te raken, maar juist om het in oude glorie te herstellen. Om het een eervolle plek te geven op het Geert Reinders Sportpark, als een soort mini-museumstuk dat fluistert: “Hier gebeurde het. Hier begon je wedstrijddag.” En wie zou daar nu bezwaar tegen hebben?
Precies: niemand.
Zelfs de geïnteresseerde niet. Sterker nog: hij stond er volledig achter. Alleen… had ook hij het slechts als gerucht gehoord. En zoals iedereen weet: geruchten zijn in de voetballerij net champignons. Plots zijn ze overal, maar niemand weet precies waar ze vandaan komen.
Als iemand zou opstaan, de voorzitter, de terreinmeester, desnoods een buurtkat met officiële stempelbevoegdheid,en zou zeggen: “Dit gaan we doen. Punt.”Dan pas komt er schot in de zaak. Want zolang niemand knopen doorhakt, blijft het hokje zweven tussen verleden en toekomst, tussen folklore en functie, tussen nostalgie en recycling.
Wie zal het zeggen. Eén ding staat vast: zolang niemand een besluit neemt, blijft het mysterie rond het kaartverkoophokje van Hunsingo een verhaal dat iedereen bezighoudt. En misschien is dat stiekem ook wel een beetje mooi. Want in een tijd waarin alles snel, digitaal en ‘met één klik te regelen’ moet zijn, toont dit hokje aan dat sommige dingen het waard zijn om even over te mijmeren. Om erover te fluisteren. Om er een voetbalfilm over te maken.
En totdat de knoop wordt doorgehakt…Blijft het mysterie van het kaartverkoophokje van Hunsingo,jawel, nog lang een mysterie.
De week dat alles veranderde
Het begon allemaal heel onschuldig. Een berichtje hier, een belletje daar. En toen: het nieuws. Er was een gegadigde die het hokje wilde overnemen. Niet zomaar iemand, maar een echte liefhebber. Zo eentje die nog weet hoe het ruikt als de kalklijn is gezet. Die op zaterdagmiddag met kippenvel langs de lijn staat, niet vanwege het weer, maar vanwege pure clubliefde. Een man die waarschijnlijk het hokje nog zou toespreken ook. Deze liefhebber maakte zich zorgen, grote zorgen. Want stel je voor dat het hokje een triest einde zou krijgen. Dat het verkocht zou worden aan een hobbyist die er een kippenhok van zou maken. Ja, die angst was reëel. Dus een berichtje werd gestuurd. Vrolijk. Hartelijk. Vol enthousiasme.En toen…Toen werd het stil in Winsum. Radiostilte. Windstilte. Een stilte zo oorverdovend dat zelfs de duiven op het aangrenzende parkeerterrein even ophielden met koeren.
Het Comité der Schatten van Weleer
Maar, zoals dat gaat op een sportpark, bleven de verhalen niet lang stil. Al snel begon er iets te borrelen in de wandelgangen. Een gerucht, doorverteld bij de koffie, gefluisterd bij de kleedkamers en uiteindelijk opgepakt door iemand die iemand kende die iemand had gesproken die vertelde dat er een comité was opgestaan. Niet zomaar een comité. Nee, het “blief van ’t hokje af”-comité.Deze nobele groep, samengesteld uit mensen met meer ervaring in amateurvoetbal dan het gemiddelde regio-elftal, zou snode plannen hebben gesmeed. Niet om het hokje kwijt te raken, maar juist om het in oude glorie te herstellen. Om het een eervolle plek te geven op het Geert Reinders Sportpark, als een soort mini-museumstuk dat fluistert: “Hier gebeurde het. Hier begon je wedstrijddag.” En wie zou daar nu bezwaar tegen hebben?
Precies: niemand.
Zelfs de geïnteresseerde niet. Sterker nog: hij stond er volledig achter. Alleen… had ook hij het slechts als gerucht gehoord. En zoals iedereen weet: geruchten zijn in de voetballerij net champignons. Plots zijn ze overal, maar niemand weet precies waar ze vandaan komen.
Feiten, geen flauwekul
En daarmee komen we bij de hamvraag: wat ís nou eigenlijk de bedoeling? Want hoe mooi de verhalen ook zijn, geruchten zijn net als halfgebakken kantinekroketten. Ze vullen wel, maar je krijgt er altijd een beetje spijt van. Wat we nodig hebben, zijn concrete feiten. Stevige besluiten. De soort die ze in Den Haag ook al jaren proberen te nemen, maar waar het nog wel eens… haperen wil.Als iemand zou opstaan, de voorzitter, de terreinmeester, desnoods een buurtkat met officiële stempelbevoegdheid,en zou zeggen: “Dit gaan we doen. Punt.”Dan pas komt er schot in de zaak. Want zolang niemand knopen doorhakt, blijft het hokje zweven tussen verleden en toekomst, tussen folklore en functie, tussen nostalgie en recycling.
Een klein hokje met grootse verhalen
Laten we eerlijk zijn: het is maar een hokje. Een houten kastje met een raampje, ooit neergezet als praktisch punt om kaarten te verkopen. Maar zoals dat gaat in de amateurvoetbalwereld, zit er achter alles wat oud is een verhaal. Vaders die er ooit hun eerste kaartje kochten. Vrijwilligers die op zaterdagochtend om half negen met bevroren vingers wisselgeld stonden te tellen. Kinderen die erachter verstoppertje speelden terwijl hun ouders dachten dat ze “even waren trainen”. Zo’n hokje draag je niet zomaar af. Zo’n hokje verdient een plek. Desnoods met een plaquette: “Hier werd voetbalgeschiedenis geschreven. En soms ook gemopperd.”Het mysterie blijft… nog even
Tot die tijd blijft het onduidelijk hoe het afloopt. Wordt het hokje opgeknapt tot lokaal erfgoed? Krijgt het een nieuw onderkomen bij de liefhebber? Of, wie weet, komt er een grootse onthulling tijdens een thuiswedstrijd van VV Winsum?Wie zal het zeggen. Eén ding staat vast: zolang niemand een besluit neemt, blijft het mysterie rond het kaartverkoophokje van Hunsingo een verhaal dat iedereen bezighoudt. En misschien is dat stiekem ook wel een beetje mooi. Want in een tijd waarin alles snel, digitaal en ‘met één klik te regelen’ moet zijn, toont dit hokje aan dat sommige dingen het waard zijn om even over te mijmeren. Om erover te fluisteren. Om er een voetbalfilm over te maken.
En totdat de knoop wordt doorgehakt…Blijft het mysterie van het kaartverkoophokje van Hunsingo,jawel, nog lang een mysterie.
