Man van de wedstrijd: Doelman Meindert Koning: eenzaam én onmisbaar in Usquert
Wie de spelerslijst van vv Usquert bekijkt, zal zich al snel verbazen. Niet zozeer over het niveau of de samenstelling, maar vooral over één opvallend feit: vrijwel niemand van de selectie woont daadwerkelijk in het dorp. Laat staan dat ze er geboren zijn. In een tijd waarin dorpsclubs steeds vaker leunen op spelers van buiten, is de lokale binding vaak ver te zoeken. Toch is er één naam die nog stevig geworteld is in het dorp, één man die het Usquertse voetbaleer hoog probeert te houden. Zijn naam: Meindert Koning.
Meindert is geen veldspeler, geen spits of middenvelder die op routine wat minuten maakt. Nee, hij is doelman. De man die dit seizoen, na jaren van betrekkelijke voetbalstilte toch weer de keepershandschoenen heeft aangetrokken. Niet omdat hij dat zo graag wilde, maar omdat zijn club hem nodig had. Omdat iemand het moest doen.
Er werden telefoontjes gepleegd, appjes verstuurd, contacten aangeboord. Blaauw probeerde van alles om een doelman van buiten naar Usquert te halen. De reacties waren veelzeggend: enthousiast, tot mensen doorhadden dat het om de vijfde klasse en het dorp Usquert ging. “Paradijsvogels”, zo noemt men ze inmiddels bij de club. Spelers die prachtige verhalen hadden, mooie praatjes ook, maar uiteindelijk nergens voor wilden tekenen.
En dus bleef er maar één serieuze optie over: clubman Meindert Koning. De man die zijn schoenen al jaren geleden aan de wilgen had gehangen, maar altijd betrokken bleef. Iemand die de club kent, de mensen kent en die weet hoe bijzonder het is dat er in een dorp als Usquert überhaupt nog een eerste elftal bestaat.
En zo stond hij er opeens weer: handschoenen aan, oranje keepersshirt om de schouders, klaar voor de aftrap. De wedstrijd van zondag leverde vier tegentreffers op. Geen schande, want de verdediging voor hem is ook nog zoekende en het tempo ligt hoger dan men denkt.
Daarom is de terugkeer van Meindert Koning meer dan zomaar een noodoplossing. Het is een voorbeeld van trouw, van clubliefde en van de onmisbare rol die ‘oude rotten’ kunnen spelen in het amateurvoetbal. Hij is misschien ‘’eenzaam’ in de selectie van Usquert, maar tegelijk is hij precies wat de club nu nodig heeft. Of Meindert het hele seizoen volhoudt, is nog onzeker. Zijn lichaam zal bepalen hoeveel wedstrijden hij kan keepen, maar één ding staat vast: zijn inzet verdient respect. Hij staat er, terwijl anderen wegkeken. Hij gaf niet op, terwijl het makkelijker was geweest om langs de lijn te blijven staan. En zo is de eenzame doelman van Usquert misschien wel de belangrijkste speler van allemaal. Geen paradijsvogel, geen passant, maar een man van het dorp. Een dappere doelman die het doel verdedigt, maar misschien nog wel meer: de ziel van de club.
Meindert is geen veldspeler, geen spits of middenvelder die op routine wat minuten maakt. Nee, hij is doelman. De man die dit seizoen, na jaren van betrekkelijke voetbalstilte toch weer de keepershandschoenen heeft aangetrokken. Niet omdat hij dat zo graag wilde, maar omdat zijn club hem nodig had. Omdat iemand het moest doen.
Een onverwachte terugkeer
Eigenlijk was het plan heel anders. De technische staf had de hoop gevestigd op Joost Apotheker. Hij had aangegeven open te staan voor een rentree, maar fysieke problemen gooiden roet in het eten. Plots zat hoofdtrainer Jan Blaauw met een flinke puzzel: wie moest er in hemelsnaam onder de lat staan bij het vlaggenschip van de vijfdeklasser?Er werden telefoontjes gepleegd, appjes verstuurd, contacten aangeboord. Blaauw probeerde van alles om een doelman van buiten naar Usquert te halen. De reacties waren veelzeggend: enthousiast, tot mensen doorhadden dat het om de vijfde klasse en het dorp Usquert ging. “Paradijsvogels”, zo noemt men ze inmiddels bij de club. Spelers die prachtige verhalen hadden, mooie praatjes ook, maar uiteindelijk nergens voor wilden tekenen.
En dus bleef er maar één serieuze optie over: clubman Meindert Koning. De man die zijn schoenen al jaren geleden aan de wilgen had gehangen, maar altijd betrokken bleef. Iemand die de club kent, de mensen kent en die weet hoe bijzonder het is dat er in een dorp als Usquert überhaupt nog een eerste elftal bestaat.
Dapper en loyaal
Meindert twijfelde. Hij is geen twintig meer, geen dertig zelfs. De conditie is niet meer zoals vroeger, de reflexen wat trager, de knieën wat stijver. Toch zei hij ‘ja’. Niet omdat hij dacht de grote held te worden, maar omdat hij wist hoe belangrijk het is dat het team gewoon kan voetballen. Soms vraagt clubliefde om daden die je zelf misschien liever niet meer had gedaan.En zo stond hij er opeens weer: handschoenen aan, oranje keepersshirt om de schouders, klaar voor de aftrap. De wedstrijd van zondag leverde vier tegentreffers op. Geen schande, want de verdediging voor hem is ook nog zoekende en het tempo ligt hoger dan men denkt.
Wat als Meindert ‘nee’ had gezegd?
Het is een gedachte die vast wel eens is gevallen : wat als Meindert Koning niet had toegezegd? Dan had Jan Blaauw misschien zelf wel het oranje keeperstenue moeten aantrekken. Een aardige grap voor in de kantine, maar in de praktijk een nachtmerrie voor elke trainer. Want een elftal zonder doelman is geen elftal.Daarom is de terugkeer van Meindert Koning meer dan zomaar een noodoplossing. Het is een voorbeeld van trouw, van clubliefde en van de onmisbare rol die ‘oude rotten’ kunnen spelen in het amateurvoetbal. Hij is misschien ‘’eenzaam’ in de selectie van Usquert, maar tegelijk is hij precies wat de club nu nodig heeft. Of Meindert het hele seizoen volhoudt, is nog onzeker. Zijn lichaam zal bepalen hoeveel wedstrijden hij kan keepen, maar één ding staat vast: zijn inzet verdient respect. Hij staat er, terwijl anderen wegkeken. Hij gaf niet op, terwijl het makkelijker was geweest om langs de lijn te blijven staan. En zo is de eenzame doelman van Usquert misschien wel de belangrijkste speler van allemaal. Geen paradijsvogel, geen passant, maar een man van het dorp. Een dappere doelman die het doel verdedigt, maar misschien nog wel meer: de ziel van de club.
