De stille storm die maar niet gaat liggen: waarom het trainersprobleem in de regio urgenter wordt dan ooit
Het artikel over de stille novemberstorm zorgde opnieuw voor reacties. Niet alleen onder het stuk op Facebook, maar ook via privéberichten en zelfs WhatsApp. En laat ik eerlijk zijn: ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dat vervelend vind. Het betekent simpelweg dat Puurvoetbalonline gelezen wordt, dat mensen meedenken, reageren en vooral hun mening durven te geven. En precies dát is nodig als je het hebt over een onderwerp dat in het amateurvoetbal steeds harder wringt: het groeiende tekort aan trainers.
Een van de reacties die binnenkwam, ging over het behalen van licentiepunten. “Je kunt ze tegenwoordig toch gewoon via de computer halen? Onlinebijeenkomsten genoeg.” Het klonk bijna alsof het allemaal simpeler geworden was. Maar na wat navraag bleek dat beeld toch wat rooskleurig. Online kun je inderdaad punten halen, maar slechts een beperkt aantal, en dat aantal blijkt lang niet voldoende om je licentie te verlengen. Je kunt dus wel digitaal bijscholen, maar uiteindelijk moet je alsnog de deur uit, vaak ver weg, op tijdstippen die niet altijd passen bij de vrijwilliger die ook nog een baan, een gezin en andere verplichtingen heeft.
Ik heb het al vaker gezegd: het trainersvak is net als autorijden. Als je het eenmaal kunt, verleer je het niet ineens. Het is niet zo dat een trainer die al dertig jaar voor de groep staat plots geen verstand meer heeft van voetbal omdat hij een paar puntjes mist. Maar goed, regels zijn regels, en de KNVB weet ze uitstekend te gebruiken. Het voelt soms alsof de slogan daar luidt: wij graaien waar we graaien kunnen. Het is een harde uitspraak, maar veel trainers herkennen hem helaas maar al te goed.
Tussen de berichten die binnenkwamen, zat ook een reactie van een oud-speler van een eerste elftal. Zijn opmerking raakte precies de kern van een probleem waar we het niet vaak genoeg over kunnen hebben: “Ik denk niet dat alleen de reisafstanden en strenge regels voor de cursussen een drempel zijn. Ik wilde de cursus best doen, maar ik heb geen zin om me te ergeren aan de mentaliteit van tegenwoordig. Weekendje weg hier, festival daar, een feestje dat belangrijker is dan trainen, en bij de minste tegenslag geblesseerd. Geen kritiek kunnen verdragen. Geen verantwoordelijkheidsgevoel. En ik ben vast niet de enige die daar moeite mee heeft.”
Een eerlijke mening, die ik heel goed begrijp. Ik herinner me nog dat ik in 1989 mijn diploma jeugdvoetbaltrainer behaalde. Nooit heb ik overwogen om gelijk door te gaan voor wat toen nog TC3 heette. Een aantal medecursisten deed dat wel, maar of ze nu nog actief zijn in het amateurvoetbal? Ik betwijfel het eerlijk gezegd. De meesten zijn misschien wel afgehaakt door werk, gezin of simpelweg door de toenemende eisen die het trainersvak met zich meebrengt.
Wat me vooral opvalt, is dat het probleem breder wordt. Waar je vroeger nog wel ergens een trainer kon vinden die “even” bij wilde springen, is dat vandaag de dag bijna onmogelijk. Clubs moeten hengelen, smeken, overtuigen, en soms zelfs geld op tafel leggen wat ze eigenlijk niet hebben. En dat alles om überhaupt iemand te vinden die voor de groep wil staan. Niet iemand met ervaring, niet iemand met de juiste papieren, maar simpelweg: iemand.
Het is een ontwikkeling die we in de regio steeds vaker terugzien. En laten we eerlijk zijn: de KNVB maakt het niet gemakkelijker. Met strengere eisen, hogere kosten en een bureaucratie waar zelfs de Belastingdienst soms jaloers op lijkt, wordt het voor verenigingen in de lagere regionen bijzonder lastig om trainers te behouden of nieuwe te werven. Tegelijkertijd verandert de mentaliteit van de huidige generatie spelers. Verplichtingen voelen zwaarder, kritiek wordt minder geaccepteerd en plezier lijkt vaker te worden gezocht buiten het veld dan erop. Voor veel potentiële trainers is dat een enorme drempel. Daarom blijf ik op Puurvoetbalonline aandacht vragen voor dit onderwerp. Niet om te zeuren, maar omdat het noodzakelijk is. Want het moment komt steeds dichterbij dat een club in het verspreidingsgebied van de Ommelander Courant, en waarschijnlijk meerdere ,geen trainer meer kan vinden met de juiste papieren. Niet omdat er niemand is die verstand heeft van voetbal, maar omdat niemand alle hindernissen wil of kan nemen die de bond en de huidige tijdgeest opwerpen. En laten we ook niet vergeten dat Puurvoetbalonline de plek is waar deze discussies gevoerd moeten worden. Niet omdat ik alle antwoorden heb, maar omdat het amateurvoetbal alleen beter wordt als er open en eerlijk over gesproken wordt. De reacties na het artikel laat zien dat het leeft, dat trainers, spelers dit onderwerp belangrijk vinden. Daarom blijft Puurvoetbalonline ruimte geven aan meningen, ervaringen en inzichten. Want zolang de KNVB blijft vasthouden aan haar papieren werkelijkheid, moet iemand blijven wijzen op de gevolgen in de echte wereld. De stille storm is dus nog lang niet voorbij.
Een van de reacties die binnenkwam, ging over het behalen van licentiepunten. “Je kunt ze tegenwoordig toch gewoon via de computer halen? Onlinebijeenkomsten genoeg.” Het klonk bijna alsof het allemaal simpeler geworden was. Maar na wat navraag bleek dat beeld toch wat rooskleurig. Online kun je inderdaad punten halen, maar slechts een beperkt aantal, en dat aantal blijkt lang niet voldoende om je licentie te verlengen. Je kunt dus wel digitaal bijscholen, maar uiteindelijk moet je alsnog de deur uit, vaak ver weg, op tijdstippen die niet altijd passen bij de vrijwilliger die ook nog een baan, een gezin en andere verplichtingen heeft.
Ik heb het al vaker gezegd: het trainersvak is net als autorijden. Als je het eenmaal kunt, verleer je het niet ineens. Het is niet zo dat een trainer die al dertig jaar voor de groep staat plots geen verstand meer heeft van voetbal omdat hij een paar puntjes mist. Maar goed, regels zijn regels, en de KNVB weet ze uitstekend te gebruiken. Het voelt soms alsof de slogan daar luidt: wij graaien waar we graaien kunnen. Het is een harde uitspraak, maar veel trainers herkennen hem helaas maar al te goed.
Tussen de berichten die binnenkwamen, zat ook een reactie van een oud-speler van een eerste elftal. Zijn opmerking raakte precies de kern van een probleem waar we het niet vaak genoeg over kunnen hebben: “Ik denk niet dat alleen de reisafstanden en strenge regels voor de cursussen een drempel zijn. Ik wilde de cursus best doen, maar ik heb geen zin om me te ergeren aan de mentaliteit van tegenwoordig. Weekendje weg hier, festival daar, een feestje dat belangrijker is dan trainen, en bij de minste tegenslag geblesseerd. Geen kritiek kunnen verdragen. Geen verantwoordelijkheidsgevoel. En ik ben vast niet de enige die daar moeite mee heeft.”
Een eerlijke mening, die ik heel goed begrijp. Ik herinner me nog dat ik in 1989 mijn diploma jeugdvoetbaltrainer behaalde. Nooit heb ik overwogen om gelijk door te gaan voor wat toen nog TC3 heette. Een aantal medecursisten deed dat wel, maar of ze nu nog actief zijn in het amateurvoetbal? Ik betwijfel het eerlijk gezegd. De meesten zijn misschien wel afgehaakt door werk, gezin of simpelweg door de toenemende eisen die het trainersvak met zich meebrengt.
Wat me vooral opvalt, is dat het probleem breder wordt. Waar je vroeger nog wel ergens een trainer kon vinden die “even” bij wilde springen, is dat vandaag de dag bijna onmogelijk. Clubs moeten hengelen, smeken, overtuigen, en soms zelfs geld op tafel leggen wat ze eigenlijk niet hebben. En dat alles om überhaupt iemand te vinden die voor de groep wil staan. Niet iemand met ervaring, niet iemand met de juiste papieren, maar simpelweg: iemand.
Het is een ontwikkeling die we in de regio steeds vaker terugzien. En laten we eerlijk zijn: de KNVB maakt het niet gemakkelijker. Met strengere eisen, hogere kosten en een bureaucratie waar zelfs de Belastingdienst soms jaloers op lijkt, wordt het voor verenigingen in de lagere regionen bijzonder lastig om trainers te behouden of nieuwe te werven. Tegelijkertijd verandert de mentaliteit van de huidige generatie spelers. Verplichtingen voelen zwaarder, kritiek wordt minder geaccepteerd en plezier lijkt vaker te worden gezocht buiten het veld dan erop. Voor veel potentiële trainers is dat een enorme drempel. Daarom blijf ik op Puurvoetbalonline aandacht vragen voor dit onderwerp. Niet om te zeuren, maar omdat het noodzakelijk is. Want het moment komt steeds dichterbij dat een club in het verspreidingsgebied van de Ommelander Courant, en waarschijnlijk meerdere ,geen trainer meer kan vinden met de juiste papieren. Niet omdat er niemand is die verstand heeft van voetbal, maar omdat niemand alle hindernissen wil of kan nemen die de bond en de huidige tijdgeest opwerpen. En laten we ook niet vergeten dat Puurvoetbalonline de plek is waar deze discussies gevoerd moeten worden. Niet omdat ik alle antwoorden heb, maar omdat het amateurvoetbal alleen beter wordt als er open en eerlijk over gesproken wordt. De reacties na het artikel laat zien dat het leeft, dat trainers, spelers dit onderwerp belangrijk vinden. Daarom blijft Puurvoetbalonline ruimte geven aan meningen, ervaringen en inzichten. Want zolang de KNVB blijft vasthouden aan haar papieren werkelijkheid, moet iemand blijven wijzen op de gevolgen in de echte wereld. De stille storm is dus nog lang niet voorbij.
