Een KNVB die zijn leden niet waard is

Er is iets grondig mis in het Nederlandse voetbal. En nee, ik heb het niet over het niveau van de eredivisie, niet over de VAR die voor de zoveelste keer een wedstrijd om zeep helpt, en ook niet over het gebrek aan talent in de spits. Nee, ik heb het over de organisatie die zich met een air van onaantastbaarheid boven het voetbal heeft verheven: de KNVB.







Elke zaterdag hoor ik het weer langs de velden, in de kantine of bij de koffie in de bestuurskamer “Ze luisteren niet.” “Ze doen maar wat.” “Er zit daar in Zeist of Zwolle iemand op een knop te drukken en hop, het programma is klaar.” En klaar is het dan, althans voor de KNVB. Voor de clubs begint dan de ellende pas.

Want wat doet het ertoe dat jeugdwedstrijden gepland worden op tijdstippen waarop de leiders van die teams zelf moeten voetballen? Wat maakt het uit dat teams halsoverkop af moeten bellen omdat er simpelweg geen begeleiding beschikbaar is? Voor de bond is dat allemaal bijzaak. De knop is ingedrukt, het systeem heeft gesproken. En de rest? Die mag het zelf uitzoeken.

Dat is het moderne KNVB-beleid in een notendop: beleid zonder gevoel, zonder betrokkenheid, zonder enig begrip van wat er leeft bij de basis van het voetbal,de clubs, vrijwilligers en leden die het hele circus draaiende houden.
Sterker nog: ik vraag me serieus af of er überhaupt nog beleid is. Want wat ik ieder weekend hoor, is niet alleen frustratie. Het is pure onverschilligheid vanuit de bond. Clubs herkennen zich niet meer in de beslissingen van de KNVB. Of erger: ze herkennen helemaal geen beleid.

De arrogantie van de ivoren toren

De KNVB lijdt aan een hardnekkige ziekte. En die ziekte heet arrogantia.
Het is een aandoening die sluipenderwijs het vermogen om te luisteren aantast. Een virus dat verantwoordelijk is voor afstand, onverschilligheid en een groeiend dedain voor de mensen die je zou moeten dienen. De bond lijkt vergeten dat voetbal geen planningsmodules of beleidsnota’s zijn. Voetbal is emotie. Voetbal is gemeenschap. Voetbal is vrijwilligers die hun zaterdag of zondag opofferen om een veld te kalken of een team te begeleiden. Maar in Zeist en Zwolle lijkt men dat al lang niet meer te zien. Daar telt het aantal betalende leden, de sponsordeals, de beleidsstukken, de bondsdagen en de commissies. Alles keurig dichtgeregeld, strak in het jasje, en vooral: ver weg van de realiteit.

En dat merk je.
Je merkt het aan de manier waarop mails onbeantwoord blijven. Aan de manier waarop de bond nieuwe initiatieven, zoals Walking Football, totaal niet serieus neemt. Aan de manier waarop ze het lef hebben om wél ieder jaar trouw de contributie te innen, maar niets terug te doen voor de mensen die het spelletje overeind houden.

Een bond die niet luistert, verliest zijn geloofwaardigheid

Ik heb het bij mijn eigen club, SV Bedum, neergelegd: ik weiger nog langer bondscontributie te betalen. Niet uit onwil, maar uit principe. Waarom zou ik geld overmaken aan een organisatie die haar leden niet hoort, niet helpt en niet vertegenwoordigt?

De KNVB is er niet voor zichzelf. Ze is er voor de clubs. Voor de spelers, de vrijwilligers, de scheidsrechters, de leiders. Voor iedereen die week in, week uit zorgt dat er gevoetbald kan worden. Maar dat besef lijkt volledig verdwenen.

De KNVB communiceert niet meer met haar leden ,ze dicteert. Ze plant, beslist, en rekent af. Zonder overleg, zonder uitleg. Een bond die niet luistert, is zijn geloofwaardigheid kwijt. Punt.

En toch blijven de clubs betalen. Blijven ze hopen. Blijven ze zich neerleggen bij een beleid dat steeds meer voelt als eenzijdige machtsuitoefening. Alsof de KNVB de eigenaar van het Nederlandse voetbal is, in plaats van de beheerder ervan.

Tijd om de knuppel in het hoenderhok te gooien

Wat ik echt niet begrijp, is waarom de clubs hun krachten niet bundelen. Waarom ze collectief blijven mopperen aan de bar, maar niet in actie komen. Want geloof me: als de clubs morgen gezamenlijk zeggen “genoeg is genoeg”, dan verandert er iets.
Zonder clubs, zonder vrijwilligers, zonder leden, zonder die basis, is de KNVB niets. Helemaal niets.

Maar dat besef moet van onderop komen. Van de verenigingen zelf. Van de mensen die dag in, dag uit zien hoe de bond faalt. Die zien hoe jeugdwedstrijden om onmogelijke tijden worden gepland. Hoe er geen oog is voor kleine clubs, voor ouderenvoetbal, voor de groeiende diversiteit aan spelvormen. Het is tijd dat clubs een vuist maken. Niet met beleefde brieven of eindeloze vergaderingen, maar met daden. Door te zeggen: wij doen hier niet meer aan mee zolang de KNVB ons niet serieus neemt.

Een oproep aan het echte voetbal

Voetbal hoort van de mensen te zijn, niet van een log, zelfgenoegzaam apparaat dat zijn eigen leden als lastposten ziet. De KNVB zou zich diep moeten schamen. Niet omdat het een moeilijke organisatie is, maar omdat ze de ziel van het amateurvoetbal aan het verliezen is. De ziel die leeft op zaterdagmorgen bij de jeugd, op zondagmiddag bij de derde helft, bij de vrijwilligers die al dertig jaar met liefde hun club overeind houden.

Zolang de bond blijft doen alsof ze onaantastbaar is, zal het vertrouwen blijven afbrokkelen.
En geloof me: als dat vertrouwen eenmaal weg is, krijg je het niet meer terug met een beleidsplan of een flitsende campagne. Vertrouwen win je alleen terug door weer te luisteren, door weer in gesprek te gaan, door weer te voelen wat er leeft bij de mensen die het voetbal dragen.

Tot die tijd?
Blijft het wat het nu is: een bond die zijn leden niet waard is en …. wat zou ik graag een keer in discussie gaan met Jan Dirk van der Zee… helaas, hij heeft mij geblokt op X wat vroeger Twitter was