Drie maanden Puurvoetbalonline: niet alles hoeft te scoren
Aanstaande dinsdag, 11 november, ben ik precies drie maanden onderweg met www.puurvoetbalonline.nl. Drie maanden waarin ik heb geschreven, geïnterviewd, gepost, gereflecteerd en vooral: genoten. Want laten we eerlijk zijn, het is een voorrecht om te kunnen schrijven over iets waar je hart ligt. Amateurvoetbal. De plek waar je nog echte emotie ziet, echte betrokkenheid, en waar vrijwilligers het verschil maken.
Maar eerlijk is eerlijk: die drie maanden zijn ook voorbijgevlogen als een periode waarin ik soms dacht,waar ben ik eigenlijk mee bezig? Niet omdat de motivatie ontbreekt, integendeel. Maar omdat ik in die tijd ook geleerd heb hoe verschillend mensen reageren. Hoe sommige artikelen warm worden onthaald, gedeeld, becommentarieerd en gewaardeerd, terwijl andere teksten blijkbaar niet ‘scoren’. Neem bijvoorbeeld artikelen over mijn aversie richting de KNVB. Geen kijkcijferkanon, laten we het daar maar op houden. Geen probleem, al had ik heus niet verwacht dat dat onderwerp viral zou gaan. Want ja, kritiek op de voetbalbond wordt vaak weggezet als gezeur, als “weer zo’n mannetje dat het beter weet”. Maar wie de moeite neemt om te lezen, begrijpt dat het niet gaat om beter weten, maar om beter willen.
Toch merk ik dat veel lezers liever lezen wat goed gaat. De successen van lokale clubs, de trainers die kampioen worden, de spits die er 30 inlegt. En begrijp me niet verkeerd: ook dat hoort bij het amateurvoetbal, en ook dat verhaal vertel ik met plezier. Maar als ik alleen dát zou doen, dan zou Puurvoetbalonline langzaam veranderen in een soort digitale “goednieuwsshow”,en dat is nou precies wat ik níet wil.
Want in het amateurvoetbal gaat ook veel mis. Te veel, als je het mij vraagt. Scheidsrechters die uitvallen door gebrek aan respect. Clubs die worstelen met vrijwilligers, terwijl dezelfde mensen langs de lijn wel roepen wat er allemaal beter moet. Selecties waar spelers vertrekken omdat ze het niet meer leuk vinden, niet vanwege het spelletje, maar door alles eromheen. En dan heb ik het nog niet eens over de kromme competitiestructuren, de bureaucratie bij de KNVB en het gebrek aan realiteitszin bij sommige beleidsmakers.
Er zijn mensen die mij vertellen dat ik “het gewoon moet accepteren zoals het is”. Alsof kritiek leveren een vorm van klagen is. Alsof je je kop maar in het zand moet steken omdat “het nou eenmaal zo gaat in het amateurvoetbal”. Nou, sorry, dat kan ik niet. En ik wíl het ook niet.
Ik heb een platform, Puurvoetbalonline, waar ik mijn mening mag ventileren. Dat is geen verplichting, dat is een recht. Een recht dat veel mensen die er net zo over denken, niet hebben. Zij mopperen op de club of langs de lijn, ik schrijf het op. En ja, soms is dat confronterend. Soms ongemakkelijk. Soms onaangenaam voor wie zich aangesproken voelt. Maar wie alleen applaus wil, moet van niemand ooit een column lezen.
Vanmorgen zat ik weer eens achter de schermen van mijn website. Even kijken naar de statistieken: wat scoort, wat niet. Een mens is toch nieuwsgierig. En ik zag precies wat ik al vermoedde. De interviews met lokale voetballers en trainers worden goed gelezen, logisch, daar zit herkenning in. De scherpe stukken over beleid, structuur en respect scoren minder. Toch ga ik dáármee door.
Want als ik alleen zou schrijven wat mensen graag willen lezen, dan verraad ik de reden waarom ik met deze website begon. Puurvoetbalonline is niet bedoeld om de massa te pleasen. Het is bedoeld om te laten zien dat amateurvoetbal meer is dan alleen de zaterdag of zondagwedstrijd en het biertje na afloop. Het is bedoeld om gesprekken op gang te brengen. Om vragen te stellen. En ...om af en toe, tegen het zere been te schoppen.
Ik geloof namelijk dat verandering begint bij mensen die niet alles slikken. Die niet zeggen: “Zo is het nou eenmaal.” Die wél een mening durven hebben. Die de moed hebben om iets uit te spreken, ook als het ongemakkelijk is. En dat geldt voor spelers, trainers, bestuurders én schrijvers.
Daarom blijf ik schrijven over wat niet scoort. Over de B-categoriecompetities waar nauwelijks iemand naar omkijkt, maar waar het voetbal net zo echt is als bij de top van de hoofdklasse. Over de vrijwilligers die nooit in de ‘schijnwerpers’ staan, maar zonder wie de club niet bestaat. Over de jongens en meiden die op zondagmorgen in de regen spelen, zonder dat er één camera langs de lijn staat. Over clubiconen die voor altijd aan een club verbonden zijn.
Misschien trekken die verhalen geen duizenden bezoekers. Misschien zorgt het voor irritatie. Misschien vinden sommigen dat ik te kritisch ben. Dat mag allemaal. Liever dat, dan dat ik mijn pen laat leiden door wat populair is.
Na drie maanden weet ik één ding zeker: Puurvoetbalonline is nog lang niet af. En als ik door blijf schrijven met dezelfde overtuiging waarmee ik ben begonnen, dan komen de lezers vanzelf. Of niet en wat dan nog. Want ik schrijf niet om te scoren, ik schrijf om iets te zeggen. En dat blijf ik doen. Met plezier, met passie, en soms met een flinke dosis koppigheid. Want ook het amateurvoetbal verdient échte verhalen. Niet alleen de mooie, maar ook zeker de eerlijke.
Maar eerlijk is eerlijk: die drie maanden zijn ook voorbijgevlogen als een periode waarin ik soms dacht,waar ben ik eigenlijk mee bezig? Niet omdat de motivatie ontbreekt, integendeel. Maar omdat ik in die tijd ook geleerd heb hoe verschillend mensen reageren. Hoe sommige artikelen warm worden onthaald, gedeeld, becommentarieerd en gewaardeerd, terwijl andere teksten blijkbaar niet ‘scoren’. Neem bijvoorbeeld artikelen over mijn aversie richting de KNVB. Geen kijkcijferkanon, laten we het daar maar op houden. Geen probleem, al had ik heus niet verwacht dat dat onderwerp viral zou gaan. Want ja, kritiek op de voetbalbond wordt vaak weggezet als gezeur, als “weer zo’n mannetje dat het beter weet”. Maar wie de moeite neemt om te lezen, begrijpt dat het niet gaat om beter weten, maar om beter willen.
Toch merk ik dat veel lezers liever lezen wat goed gaat. De successen van lokale clubs, de trainers die kampioen worden, de spits die er 30 inlegt. En begrijp me niet verkeerd: ook dat hoort bij het amateurvoetbal, en ook dat verhaal vertel ik met plezier. Maar als ik alleen dát zou doen, dan zou Puurvoetbalonline langzaam veranderen in een soort digitale “goednieuwsshow”,en dat is nou precies wat ik níet wil.
Want in het amateurvoetbal gaat ook veel mis. Te veel, als je het mij vraagt. Scheidsrechters die uitvallen door gebrek aan respect. Clubs die worstelen met vrijwilligers, terwijl dezelfde mensen langs de lijn wel roepen wat er allemaal beter moet. Selecties waar spelers vertrekken omdat ze het niet meer leuk vinden, niet vanwege het spelletje, maar door alles eromheen. En dan heb ik het nog niet eens over de kromme competitiestructuren, de bureaucratie bij de KNVB en het gebrek aan realiteitszin bij sommige beleidsmakers.
Er zijn mensen die mij vertellen dat ik “het gewoon moet accepteren zoals het is”. Alsof kritiek leveren een vorm van klagen is. Alsof je je kop maar in het zand moet steken omdat “het nou eenmaal zo gaat in het amateurvoetbal”. Nou, sorry, dat kan ik niet. En ik wíl het ook niet.
Ik heb een platform, Puurvoetbalonline, waar ik mijn mening mag ventileren. Dat is geen verplichting, dat is een recht. Een recht dat veel mensen die er net zo over denken, niet hebben. Zij mopperen op de club of langs de lijn, ik schrijf het op. En ja, soms is dat confronterend. Soms ongemakkelijk. Soms onaangenaam voor wie zich aangesproken voelt. Maar wie alleen applaus wil, moet van niemand ooit een column lezen.
Vanmorgen zat ik weer eens achter de schermen van mijn website. Even kijken naar de statistieken: wat scoort, wat niet. Een mens is toch nieuwsgierig. En ik zag precies wat ik al vermoedde. De interviews met lokale voetballers en trainers worden goed gelezen, logisch, daar zit herkenning in. De scherpe stukken over beleid, structuur en respect scoren minder. Toch ga ik dáármee door.
Want als ik alleen zou schrijven wat mensen graag willen lezen, dan verraad ik de reden waarom ik met deze website begon. Puurvoetbalonline is niet bedoeld om de massa te pleasen. Het is bedoeld om te laten zien dat amateurvoetbal meer is dan alleen de zaterdag of zondagwedstrijd en het biertje na afloop. Het is bedoeld om gesprekken op gang te brengen. Om vragen te stellen. En ...om af en toe, tegen het zere been te schoppen.
Ik geloof namelijk dat verandering begint bij mensen die niet alles slikken. Die niet zeggen: “Zo is het nou eenmaal.” Die wél een mening durven hebben. Die de moed hebben om iets uit te spreken, ook als het ongemakkelijk is. En dat geldt voor spelers, trainers, bestuurders én schrijvers.
Daarom blijf ik schrijven over wat niet scoort. Over de B-categoriecompetities waar nauwelijks iemand naar omkijkt, maar waar het voetbal net zo echt is als bij de top van de hoofdklasse. Over de vrijwilligers die nooit in de ‘schijnwerpers’ staan, maar zonder wie de club niet bestaat. Over de jongens en meiden die op zondagmorgen in de regen spelen, zonder dat er één camera langs de lijn staat. Over clubiconen die voor altijd aan een club verbonden zijn.
Misschien trekken die verhalen geen duizenden bezoekers. Misschien zorgt het voor irritatie. Misschien vinden sommigen dat ik te kritisch ben. Dat mag allemaal. Liever dat, dan dat ik mijn pen laat leiden door wat populair is.
Na drie maanden weet ik één ding zeker: Puurvoetbalonline is nog lang niet af. En als ik door blijf schrijven met dezelfde overtuiging waarmee ik ben begonnen, dan komen de lezers vanzelf. Of niet en wat dan nog. Want ik schrijf niet om te scoren, ik schrijf om iets te zeggen. En dat blijf ik doen. Met plezier, met passie, en soms met een flinke dosis koppigheid. Want ook het amateurvoetbal verdient échte verhalen. Niet alleen de mooie, maar ook zeker de eerlijke.
