Engelse regels in het Walking Football? Ze kunnen me wat in Zeist !!!
Ik ben een Walking Footballer. En ik ben boos. Niet een beetje chagrijnig, nee, echt boos Want wat ooit begon als een heerlijke manier om op latere leeftijd nog een balletje te trappen, dreigt te veranderen in een karikatuur van zichzelf. En de KNVB? Die staat erbij, kijkt ernaar, en roept enthousiast: “We gaan het Engels aanpakken!” Nou, als dat waar is, dan stop ik. Dan hang ik mijn schoenen voorgoed aan de wilgen.
Vanmorgen las ik een stukje op de sociale media van Gerrit Koenders, één van de mannen die mee mocht naar het WK Walking Football in Spanje. Zijn verhaal was om te huilen,of om van te lachen, als het niet zo triest was. De eerste wedstrijd tegen Engeland was meteen een lesje in tempo. Niet in hóger tempo, nee, in trager tempo. Want men mocht dus letterlijk niet versnellen. Eén stapje te veel en hop: aantekening. Drie aantekeningen en je kon vertrekken. En als er een lichte aanraking was , floot de scheidsrechter alsof je iemand onderuit had geschopt. Na vier minuten had half Oranje al twee aantekeningen te pakken. Na vier minuten! Dan weet je toch genoeg? Dat heeft niks meer met voetbal te maken. Dat is een toneelstukje met een man met een fluit en waardoor ik ABSOLUUT niet begrijp dat er zijn die aan deze onzin meedoen. Sorry ik snap het wel, op kosten van de KNVB een weekje Spanje, wil wat nu niet? Ik dus niet, maar dat is een ander verhaal.
En dan hoor ik de KNVB zeggen dat ze “Walking Football verder willen ontwikkelen”. Ontwikkelen? Waarnaartoe dan? Naar de Engelse opzet? Met scheidsrechters die met hun stopwatch in de hand staan te turen of je niet per ongeluk een pas te snel zet? Als dat de toekomst is, dan wordt het geen Walking Football meer, maar Stilstaand Football. Je mag nog nét ademhalen, als het maar wel op halve kracht is.
Weet je wat ik niet begrijp? De KNVB doet alsof ze dit allemaal voor ons doen. Voor de oudere voetballer, de man of vrouw die nog één keer het gevoel wil hebben van het spel. De geur van nat gras, het tikken van de bal, de grap in de kleedkamer. Maar in werkelijkheid doen ze het vooral voor zichzelf. Voor de bühne. Voor de beleidsstukken, de subsidiepotjes en de praatjes over “maatschappelijke betrokkenheid”. Maar ze zijn vergeten waar het echt om draait: Plezier. Vrijheid en Beweging.
Kijk, ik snap best dat we op onze leeftijd niet meer hoeven te vliegen over het veld. De knieën kraken, de hamstrings protesteren, en na drie sprintjes is het vaak wel genoeg. Maar dat betekent niet dat we betutteld willen worden. Dat iemand anders ons gaat vertellen hoe snel we mogen lopen of hoeveel centimeter ruimte we moeten houden. Dat is geen sport, dat is een gevangenis met pionnen.
En dan hoor je dat in Engeland de coach 92 jaar oud is. Mooi hoor, petje af dat hij het nog doet. Maar als je vijf jaar nodig hebt om een spelletje wandelen-met-een-bal goed op te zetten, dan zegt dat eigenlijk al genoeg. En ja, de Engelsen werden allemaal kampioen: 60+, 80+, dames. Natuurlijk! Wie anders? Ze spelen immers hun eigen regels. Dan is winnen net zo moeilijk als ademhalen.
Maar hier, in Nederland, zijn we anders. Hier spelen we met een glimlach, met een beetje bravoure, soms met een overtreding die eigenlijk niet mag, maar die wél voelt als voetbal. Hier lachen we als iemand struikelt, niet omdat het moet, maar omdat het erbij hoort. We hebben nog iets wat ze in Engeland kwijtgeraakt zijn: het hart van het spel. En ik zeg het je eerlijk: ergens in een dorp in Groningen, gaat niemand zich aan die Engelse onzin houden. Als ze daar fluiten omdat je een keer doorloopt, dan hoor je meestal gelach en heel soms wat gemopper.
Dus beste KNVB: laat dat Engelse gedoe lekker overwaaien. Laat ons spelen op onze manier. Ja, wat rustiger, wat veiliger misschien, maar nog steeds met vuur in het hart. We hebben geen fluitende scheids nodig die bij elke stap een aantekening noteert. We hebben in Klaas, Jan en Hans mannen die begrijpen waarom we dit doen. Omdat het spel ons nog altijd iets geeft. Omdat we nog graag een keer per week willen passen, schieten, lachen, mopperen. Omdat we, ondanks onze leeftijd, nog steeds voetballers zijn.
En mocht de KNVB echt die Engelse regels willen invoeren, dan zeg ik het nu alvast: doe het maar zonder mij. Ik heb mijn hele leven gevoetbald. Op moddervelden, op harde kunstgrasmatten, met blauwe schenen en kapotte knieën. En nooit, nóóit, heb ik me laten vertellen hoe snel ik mocht lopen. Dat laat ik me nu ook niet gebeuren. Walking Football is prachtig, zolang het over voetbal gaat. Maar als het straks alleen nog over regels gaat, dan is het plezier weg. Want voetbal hoort te leven en niet in een keurslijf te wandelen.
Vanmorgen las ik een stukje op de sociale media van Gerrit Koenders, één van de mannen die mee mocht naar het WK Walking Football in Spanje. Zijn verhaal was om te huilen,of om van te lachen, als het niet zo triest was. De eerste wedstrijd tegen Engeland was meteen een lesje in tempo. Niet in hóger tempo, nee, in trager tempo. Want men mocht dus letterlijk niet versnellen. Eén stapje te veel en hop: aantekening. Drie aantekeningen en je kon vertrekken. En als er een lichte aanraking was , floot de scheidsrechter alsof je iemand onderuit had geschopt. Na vier minuten had half Oranje al twee aantekeningen te pakken. Na vier minuten! Dan weet je toch genoeg? Dat heeft niks meer met voetbal te maken. Dat is een toneelstukje met een man met een fluit en waardoor ik ABSOLUUT niet begrijp dat er zijn die aan deze onzin meedoen. Sorry ik snap het wel, op kosten van de KNVB een weekje Spanje, wil wat nu niet? Ik dus niet, maar dat is een ander verhaal.
En dan hoor ik de KNVB zeggen dat ze “Walking Football verder willen ontwikkelen”. Ontwikkelen? Waarnaartoe dan? Naar de Engelse opzet? Met scheidsrechters die met hun stopwatch in de hand staan te turen of je niet per ongeluk een pas te snel zet? Als dat de toekomst is, dan wordt het geen Walking Football meer, maar Stilstaand Football. Je mag nog nét ademhalen, als het maar wel op halve kracht is.
Weet je wat ik niet begrijp? De KNVB doet alsof ze dit allemaal voor ons doen. Voor de oudere voetballer, de man of vrouw die nog één keer het gevoel wil hebben van het spel. De geur van nat gras, het tikken van de bal, de grap in de kleedkamer. Maar in werkelijkheid doen ze het vooral voor zichzelf. Voor de bühne. Voor de beleidsstukken, de subsidiepotjes en de praatjes over “maatschappelijke betrokkenheid”. Maar ze zijn vergeten waar het echt om draait: Plezier. Vrijheid en Beweging.
Kijk, ik snap best dat we op onze leeftijd niet meer hoeven te vliegen over het veld. De knieën kraken, de hamstrings protesteren, en na drie sprintjes is het vaak wel genoeg. Maar dat betekent niet dat we betutteld willen worden. Dat iemand anders ons gaat vertellen hoe snel we mogen lopen of hoeveel centimeter ruimte we moeten houden. Dat is geen sport, dat is een gevangenis met pionnen.
En dan hoor je dat in Engeland de coach 92 jaar oud is. Mooi hoor, petje af dat hij het nog doet. Maar als je vijf jaar nodig hebt om een spelletje wandelen-met-een-bal goed op te zetten, dan zegt dat eigenlijk al genoeg. En ja, de Engelsen werden allemaal kampioen: 60+, 80+, dames. Natuurlijk! Wie anders? Ze spelen immers hun eigen regels. Dan is winnen net zo moeilijk als ademhalen.
Maar hier, in Nederland, zijn we anders. Hier spelen we met een glimlach, met een beetje bravoure, soms met een overtreding die eigenlijk niet mag, maar die wél voelt als voetbal. Hier lachen we als iemand struikelt, niet omdat het moet, maar omdat het erbij hoort. We hebben nog iets wat ze in Engeland kwijtgeraakt zijn: het hart van het spel. En ik zeg het je eerlijk: ergens in een dorp in Groningen, gaat niemand zich aan die Engelse onzin houden. Als ze daar fluiten omdat je een keer doorloopt, dan hoor je meestal gelach en heel soms wat gemopper.
Dus beste KNVB: laat dat Engelse gedoe lekker overwaaien. Laat ons spelen op onze manier. Ja, wat rustiger, wat veiliger misschien, maar nog steeds met vuur in het hart. We hebben geen fluitende scheids nodig die bij elke stap een aantekening noteert. We hebben in Klaas, Jan en Hans mannen die begrijpen waarom we dit doen. Omdat het spel ons nog altijd iets geeft. Omdat we nog graag een keer per week willen passen, schieten, lachen, mopperen. Omdat we, ondanks onze leeftijd, nog steeds voetballers zijn.
En mocht de KNVB echt die Engelse regels willen invoeren, dan zeg ik het nu alvast: doe het maar zonder mij. Ik heb mijn hele leven gevoetbald. Op moddervelden, op harde kunstgrasmatten, met blauwe schenen en kapotte knieën. En nooit, nóóit, heb ik me laten vertellen hoe snel ik mocht lopen. Dat laat ik me nu ook niet gebeuren. Walking Football is prachtig, zolang het over voetbal gaat. Maar als het straks alleen nog over regels gaat, dan is het plezier weg. Want voetbal hoort te leven en niet in een keurslijf te wandelen.
