Podcastprofeten en cijferfetisjisten
Er is tegenwoordig geen ontkomen meer aan: wie zichzelf een beetje serieus neemt in de mediawereld, heeft een podcast. De buurman met een microfoon in z’n schuur, de verslaggever die eindelijk zijn stem mag laten horen nadat hij dertig jaar lang alleen stukjes mocht tikken, en de ex-voetballer die ooit drie keer in de basis stond bij FC Groningen allemaal hebben ze een podcast. En allemaal denken ze dat ze iets te melden hebben.
Als je tegenwoordig als krant of website géén podcast hebt, tel je eigenlijk niet meer mee. Nou, dat is mooi, want ik heb er geen. En dat gaat ook niet gebeuren. Niet vandaag, niet morgen, nooit. Ik ben er ooit eens aan begonnen ,een goedbedoelde poging om de podcast van Alex Pastoor te beluisteren, toen hij nog trainer van Almere City was. Na een aflevering, met Gerard van der Lem ,wist ik: dit is niks voor mij. Het was gebabbel over pressing, dynamiek en ‘het proces’… Zonde van mijn tijd. Tijd die ik beter kan besteden aan iets nuttigs zoals sporten een beetje ‘prutsen ‘ op mijn website Puurvoetbalonline of de was even ophangen
Want wat is dat toch met die podcasts? Alsof iedereen opeens denkt dat zijn mening een nationale zendvergunning verdient. Je hoort steeds dezelfde koppen langskomen. In het noorden zijn het de gebruikelijke figuren: de voorzitter van HSC uit Sappemeer, de ‘watchers’ van de betaalde voetbalclubs in Groningen en Drenthe allemaal druk met elkaar napraten in eindeloze afleveringen waarin vooral zijzelf de belangrijkste gasten zijn. Het is een soort praatclubje geworden, een audioversie van het dorpsplein, maar dan met microfoons en een beetje zelfverheerlijking.
En dan die kijkcijfers ,pardon, luistercijfers. Alsof ze bij Spotify in spanning zitten te wachten hoeveel mensen in Slochteren hebben ingezoomd op een aflevering over de rechtervleugelverdediger van ACV. Nee hoor, het is allemaal schijn. Een paar vrienden klikken op ‘play’, iemand laat hem op de achtergrond draaien terwijl hij de afwas doet, en voilà: wéér vijftig luisteraars erbij. Hoera. “We hebben een groei van twintig procent!” roepen ze dan trots op sociale media. Dat het twintig procent is van bijna niks, dat zeggen ze er niet bij. Hetzelfde geldt voor die websites die zo dol zijn op hun bezoekersaantallen. Alsof ze een soort mini-RTL4 runnen. “We hadden deze maand 5.000 views!” Ja, en dan? Wat moet ik met die informatie? Het is geen beurskoers, het is geen verkiezingsuitslag, het zijn gewoon mensen die even op je site klikken en daarna weer door scrollen naar kattenfilmpjes.
Bij Puurvoetbalonline hoeft niemand iets. Ik schrijf omdat ik het leuk vind. Over het amateurvoetbal, over wat me soms opvalt in het betaald voetbal ,dat rare circus waar meer geacteerd wordt dan op de planken van het lokale theater. En soms plaats ik een verslag of een verdwaald persbericht dat ik toegezonden krijg.
Ik hoef geen sponsoren die mijn laptop, notitiebokjes en pennen betalen, geen luisteraars die mijn stem prijzen en geen kijkcijfers die mijn ego strelen. Want dat is uiteindelijk wat erachter schuilt bij al die pondcast- en klikjagers: ego. De digitale vorm van “kijk mij eens belangrijk doen”. Ze denken dat hun mening het verschil maakt, dat hun inzichten het voetbal verrijken. In werkelijkheid vullen ze vooral tijd, de hunne én die van hun luisteraars. Het mooiste is nog dat diezelfde types elkaar allemaal in hun eigen shows uitnodigen. De ene journalist schuift aan bij de andere, ze stellen elkaar voorspelbare vragen en geven zichzelf voorspelbare antwoorden. Het is een kringgesprek zonder einde. De een zegt dat hij het amateurvoetbal “een warm hart toedraagt”, de ander zegt dat “het niveau omhoog moet”. En aan het eind bedanken ze elkaar plechtig voor de “open en eerlijke gesprekken”. Alsof ze net de vrede in het Midden-Oosten hebben getekend. Soms denk ik dat podcasts de moderne variant zijn van het clubhuispraatje na de training. Alleen dan zonder bier, zonder gezelligheid en zonder iemand die zegt dat het nou wel weer genoeg is. Je kunt gewoon dóórpraten, zolang je batterij het houdt. En luisteraars? Ach, die zijn er altijd wel een paar. Al is het maar omdat iemand per ongeluk op ‘afspelen’ heeft gedrukt. Dus laat de podcastprofeten vooral doorgaan met hun microfoons, hun soundboards en hun zelfgekozen tunes. Laat de cijferfetisjisten maar trots blijven op hun “bereik” en hun “views”. Ik doe niet mee.
Bij Puurvoetbalonline geen jingles, geen statistieken, geen “volgende week hebben we een speciale gast”. Alleen een toetsenbord, een schrijfmap,drie pennen, voetbalverhalen en een eigen mening ,zonder echo. En dat is misschien ouderwets, maar liever ouderwets dan oeverloos.
Want wat is dat toch met die podcasts? Alsof iedereen opeens denkt dat zijn mening een nationale zendvergunning verdient. Je hoort steeds dezelfde koppen langskomen. In het noorden zijn het de gebruikelijke figuren: de voorzitter van HSC uit Sappemeer, de ‘watchers’ van de betaalde voetbalclubs in Groningen en Drenthe allemaal druk met elkaar napraten in eindeloze afleveringen waarin vooral zijzelf de belangrijkste gasten zijn. Het is een soort praatclubje geworden, een audioversie van het dorpsplein, maar dan met microfoons en een beetje zelfverheerlijking.
En dan die kijkcijfers ,pardon, luistercijfers. Alsof ze bij Spotify in spanning zitten te wachten hoeveel mensen in Slochteren hebben ingezoomd op een aflevering over de rechtervleugelverdediger van ACV. Nee hoor, het is allemaal schijn. Een paar vrienden klikken op ‘play’, iemand laat hem op de achtergrond draaien terwijl hij de afwas doet, en voilà: wéér vijftig luisteraars erbij. Hoera. “We hebben een groei van twintig procent!” roepen ze dan trots op sociale media. Dat het twintig procent is van bijna niks, dat zeggen ze er niet bij. Hetzelfde geldt voor die websites die zo dol zijn op hun bezoekersaantallen. Alsof ze een soort mini-RTL4 runnen. “We hadden deze maand 5.000 views!” Ja, en dan? Wat moet ik met die informatie? Het is geen beurskoers, het is geen verkiezingsuitslag, het zijn gewoon mensen die even op je site klikken en daarna weer door scrollen naar kattenfilmpjes.
Bij Puurvoetbalonline hoeft niemand iets. Ik schrijf omdat ik het leuk vind. Over het amateurvoetbal, over wat me soms opvalt in het betaald voetbal ,dat rare circus waar meer geacteerd wordt dan op de planken van het lokale theater. En soms plaats ik een verslag of een verdwaald persbericht dat ik toegezonden krijg.
Ik hoef geen sponsoren die mijn laptop, notitiebokjes en pennen betalen, geen luisteraars die mijn stem prijzen en geen kijkcijfers die mijn ego strelen. Want dat is uiteindelijk wat erachter schuilt bij al die pondcast- en klikjagers: ego. De digitale vorm van “kijk mij eens belangrijk doen”. Ze denken dat hun mening het verschil maakt, dat hun inzichten het voetbal verrijken. In werkelijkheid vullen ze vooral tijd, de hunne én die van hun luisteraars. Het mooiste is nog dat diezelfde types elkaar allemaal in hun eigen shows uitnodigen. De ene journalist schuift aan bij de andere, ze stellen elkaar voorspelbare vragen en geven zichzelf voorspelbare antwoorden. Het is een kringgesprek zonder einde. De een zegt dat hij het amateurvoetbal “een warm hart toedraagt”, de ander zegt dat “het niveau omhoog moet”. En aan het eind bedanken ze elkaar plechtig voor de “open en eerlijke gesprekken”. Alsof ze net de vrede in het Midden-Oosten hebben getekend. Soms denk ik dat podcasts de moderne variant zijn van het clubhuispraatje na de training. Alleen dan zonder bier, zonder gezelligheid en zonder iemand die zegt dat het nou wel weer genoeg is. Je kunt gewoon dóórpraten, zolang je batterij het houdt. En luisteraars? Ach, die zijn er altijd wel een paar. Al is het maar omdat iemand per ongeluk op ‘afspelen’ heeft gedrukt. Dus laat de podcastprofeten vooral doorgaan met hun microfoons, hun soundboards en hun zelfgekozen tunes. Laat de cijferfetisjisten maar trots blijven op hun “bereik” en hun “views”. Ik doe niet mee.
Bij Puurvoetbalonline geen jingles, geen statistieken, geen “volgende week hebben we een speciale gast”. Alleen een toetsenbord, een schrijfmap,drie pennen, voetbalverhalen en een eigen mening ,zonder echo. En dat is misschien ouderwets, maar liever ouderwets dan oeverloos.
