De kracht van herinnering , over Herman, Wilma en de Strijder Danny Bats Stichting
Ik geef het eerlijk toe: ik ben er zo eentje die altijd op zoek is. Altijd nieuwsgierig, maar niet op een vervelende, opdringerige manier. Nee, meer vanuit oprechte interesse. Of ik nu op mijn telefoon scroll of achter mijn laptop zit, ik zoek verhalen. Verhalen over mensen in het amateurvoetbal, over spelers, trainers, bestuursleden, vrijwilligers, of soms iemand uit een andere sport waar ik in de afgelopen zeventien jaar mee in aanraking ben gekomen. Niet omdat ik alles wil weten, maar omdat ik wil begrijpen. Omdat achter elk gezicht op het sportveld, elke naam op een opstellingsformulier, een mens schuilgaat. En die mens, met zijn of haar verhaal, maakt het amateurvoetbal of een andere sport zo bijzonder.
Zo kwam ik een aantal jaar geleden het verhaal tegen van Herman Bats. Toen ik hoorde dat hij de nieuwe trainer van Eext werd , inmiddels ruim drie seizoenen geleden, besloot ik, zoals ik wel vaker doe, eens wat te googelen. En toen kwam ik een verhaal tegen dat me raakte. Een verhaal dat niet over tactiek, over promoties of degradaties ging. Maar over een groot verlies.
Herman en zijn vrouw Wilma verloren zes jaar geleden hun zoon Danny. Veel te jong. Veel te vroeg. Er zijn geen woorden die recht kunnen doen aan dat soort verdriet. Iedereen die een kind verliest, verliest een stuk van zichzelf. Toch besloten vrienden van Danny en zijn ouders om iets te doen. Om niet alleen te rouwen, maar ook te herinneren. Zo ontstond de Strijder Danny Bats Stichting ,een stichting die als doel heeft om Danny’s naam levend te houden door jaarlijks geld in te zamelen voor goede doelen. Niet uit grootse ambities of voor eigen eer, maar uit liefde.
Toen ik destijds op de website van de stichting keek, www.strijderdannybatsstichting.nl, was ik geraakt door de warmte die eruit sprak. Mooie woorden, foto’s, activiteiten ,het voelde alsof Danny nog steeds midden tussen zijn vrienden en familie stond. Zijn naam leeft voort in de stichting. En dat is prachtig.
Maar toen ik onlangs opnieuw op de site keek, viel me iets op. Het laatste bericht was uit 2021. Drie, bijna vier jaar geleden dus. En dat zette me aan het denken. Want ik weet als geen ander dat het bijhouden van een website een kwestie van tijd en discipline is. En discipline, dat weet iedereen die ooit een sport heeft beoefend, is iets wat je langzaam kunt verliezen als het leven even andere dingen van je vraagt.
Toch vind ik het zonde als de Strijder Danny Bats Stichting zou wegzakken in de vergetelheid, zoals helaas bij zoveel goedbedoelde initiatieven gebeurt. Niet uit onwil, maar omdat tijd, energie en emoties hun tol eisen. En juist daarom wil ik, via Puurvoetbalonline, proberen iets te betekenen voor de stichting. Niet om mezelf op de borst te kloppen of om er ‘goede sier’ mee te maken, want daar heb ik een hekel aan. Er zijn in de amateurvoetbalwereld genoeg mensen en websites die vooral bezig zijn met hun eigen glorie. Dat soort ‘paradijsvogels, is niet mijn soort en zullen het ook nooit worden
De naam Strijder Danny Bats zegt eigenlijk alles. Danny was, zo hoor ik van mensen die hem kenden, iemand die stond voor vechten, voor doorgaan, voor plezier in het leven. En precies dat verdient het om levend gehouden te worden. Een stichting als deze is niet zomaar een naam of een initiatief. Het is een levend eerbetoon. Maar dan moet het wel blijven leven. In een tijd waarin sociale media bepaalt wat zichtbaar is en wat niet, is het belangrijk dat ook de kleine, warme verhalen hun plek blijven vinden. Niet alles hoeft groot of perfect te zijn. Soms is het genoeg om gewoon even aandacht te vragen. Om te vertellen: hé, dit bestaat nog, dit is waardevol, dit mag niet verdwijnen.
Ik zie het als een taak van Puurvoetbalonline om dat soort verhalen te blijven brengen. Niet alleen de uitslagen en ranglijsten, maar de mensen erachter. Zoals in dit geval , Herman die als trainer van Eext ‘gewoon’ doorgaat , en Wilma die als moeder van Danny de kleren van Eext wast en het wasgeld richting de stichting doneert
Daarom dit stukje. Niet als kritiek naar de vrienden van Danny, maar als oproep. Aan iedereen die de Strijder Danny Bats Stichting een warm hart toedraagt. Want het amateurvoetbal is meer dan 90 minuten op zaterdag of zondag . Het is een verzameling van verhalen, emoties, herinneringen. En zolang er mensen zijn die willen luisteren, lezen en delen, verdwijnt een naam als die van Danny nooit echt. Dus bij deze: een warm verzoek aan iedereen die dit leest, neem een kijkje op de website, www.strijderdannybats.nl , praat erover, deel het verhaal. Niet omdat het moet, maar omdat het mag.
