Stop de haat: Recordinternational Sherida Spitse verdient respect
Ik las deze week dat er in het voorjaar van 2026 een boek uitkomt over het leven en de carrière van Sherida Spitse. Iets dat normaal gesproken reden zou zijn voor waardering, nieuwsgierigheid en lof. Maar zoals we in het digitale tijdperk gewend zijn: zodra iets trending wordt op sociale media, barst de waanzin los. En ja, deze keer was Sherida Spitze het doelwit van bakken vol stront. En daar begrijp ik dus helemaal niets van.
Laat me dit even vergelijken: bijna niemand keek vreemd op toen Jan van Halst, die slechts één interland voor het Nederlands Elftal speelde – een match in 1988 tegen Nederland B, om vervolgens weer verdween in de annalen van het voetbal, met een boek, kopzorgen, kwam. Niemand die over Van Halst een bak stront gooide, ondanks dat het een dertien in een dozijn voetballer was en ook als directeur bij FC Twente en Ajax geen punten scoorde. Maar Sherida Spitse? Diezelfde sociale media explodeerden zodra haar carrière al voorzichtig in het zonnetje werd gezet.
Waarom? Omdat ze een vrouw is. Want dat lijkt voor sommige criticasters de enige reden om haar prestaties te bagatelliseren. Want laten we het maar eerlijk zeggen: Sherida Spitse heeft 247 interlands op haar naam staan, topscoorder in Oranje, ongeacht geslacht. Ze heeft records gebroken die mannen en vrouwen doen blozen, en tóch krijgt ze shit over zich heen. Letterlijk. Omdat er nog altijd hele ‘colonnes’ bestaan die vinden dat vrouwen niet zouden moeten voetballen. Serieus? In 2026?
Het wordt tijd dat we stoppen met die idiote vergelijking tussen mannen- en vrouwenvoetbal. Natuurlijk, een vrouwenteam wint niet van een jongens- of mannenteam op dezelfde leeftijd. Dat weet iedereen die ooit een bal heeft getrapt. Maar dat betekent niet dat je prestaties moet afkraken. In alle sporten winnen vrouwen vaak niet van mannen. Punt. Dat maakt hun prestaties niet minder indrukwekkend. Het maakt ze alleen menselijk.
Laat me uit eigen ervaring spreken: ik ben jarenlang trainer geweest in het damesvoetbal en weet hoe hard vrouwen werken op een training of in een wedstrijd. Natuurlijk, een team van meiden kan niet zomaar een jongensteam verslaan, maar dat betekent niet dat hun prestaties geen waarde hebben. Toen ik met Zeester speelde in de hoogste klasse van de toenmalige Groninger Voetbalbond, werd het team serieus genomen. Waarom zouden criticasters van Sherida Spitse dat niet kunnen? Waarom wordt een recordinternational neergehaald alsof ze een onbenul is?
En ja, het gebeurt overal. Sociale media barsten van de haat richting de vrouwen in het voetbal. Elke prestatie wordt verkleind, elke mijlpaal geminimaliseerd. En de logica? “Ja, maar het is vrouwenvoetbal.” Serieus? Dat argument is niet alleen zwak, het is belachelijk.
Sherida Spitse heeft 247 interlands gespeeld. Ze is topscoorder. Ze heeft records op haar naam staan die niemand in de nabije toekomst zal evenaren – zelfs geen speler uit de huidige selectie van Koeman. En wat krijgt ze? Kritiek. Haat. Sociale media-commentaren die haar afkraken alsof ze de regels van het voetbal heeft geschonden. Terwijl ze jaren heeft uitgeblonken in haar vak.
Laten we het eens goed zeggen: stel dat een man 247 interlands had gespeeld en topscoorder was geworden. Zou iemand hem dan afkraken? Natuurlijk niet. Hij zou worden bejubeld, bewonderd, op posters worden gezet en door fans worden geëerd. Maar omdat het een vrouw is, wordt het gepresenteerd alsof ze geluk heeft gehad, of dat het niet telt. Wat nog frustrerender is: criticasters lijken niet te begrijpen wat topsport inhoudt. Ze zien alleen het verschil tussen mannen en vrouwen, niet de inzet, de techniek, het inzicht, de mentale kracht. Sherida Spitse is een van de weinigen die dit alles combineert met een mooie carrière als resultaat. Ze is een voorbeeld voor jonge meiden die dromen van Oranje. En in plaats van haar te vieren, krijgt ze shit. Letterlijk.
Laten we even duidelijk zijn: dit gaat niet om voorkeur of mening. Dit gaat om waardering voor prestaties. En die waardering zou universeel moeten zijn, ongeacht geslacht. Maar sociale media en een deel van het voetbalpubliek weigeren dat nog steeds te erkennen. Ze grijpen elke gelegenheid aan om vrouwen neer te halen. Elke mijlpaal, elk record, elke goal wordt “gerelativeerd” alsof het niets betekent. En dat is onzin. Pure onzin. Sherida Spitse heeft bewezen dat ze beter is dan de meeste mannen die ooit Oranje hebben vertegenwoordigd , niet fysiek, maar op het gebied van, techniek, inzicht en leiderschap. Ze heeft geschiedenis geschreven, en nog steeds lijkt dat niet genoeg voor sommige criticasters. Het is tijd voor een verandering. Het is tijd dat we recordinternationals als Sherida Spitse op waarde schatten, zonder vooroordelen, zonder sociale media-hate, zonder ongefundeerde kritiek. Ze verdient lof. Ze verdient respect. Ze verdient dat haar carrière wordt gevierd, niet afgekraakt. Dus volgende keer dat iemand weer kritiek uit op vrouwenvoetbal, denk dan eens aan Sherida Spitse. Denk aan 247 interlands, denk aan haar prestaties, denk aan de doorzettingsvermogen en professionaliteit die ze heeft getoond. En onthoud dit: wie haar neersabelt, begrijpt sport niet. Punt. Sherida Spitse verdient applaus, geen bak stront. Ze verdient respect, geen haters. Ze verdient erkenning voor haar talent, inzet en een ongekende carrière die geschiedenis schrijft. En dat, beste criticasters, is iets waar je alleen maar respect voor kunt hebben.
P.S Ik ga het boek absoluut kopen
Waarom? Omdat ze een vrouw is. Want dat lijkt voor sommige criticasters de enige reden om haar prestaties te bagatelliseren. Want laten we het maar eerlijk zeggen: Sherida Spitse heeft 247 interlands op haar naam staan, topscoorder in Oranje, ongeacht geslacht. Ze heeft records gebroken die mannen en vrouwen doen blozen, en tóch krijgt ze shit over zich heen. Letterlijk. Omdat er nog altijd hele ‘colonnes’ bestaan die vinden dat vrouwen niet zouden moeten voetballen. Serieus? In 2026?
Het wordt tijd dat we stoppen met die idiote vergelijking tussen mannen- en vrouwenvoetbal. Natuurlijk, een vrouwenteam wint niet van een jongens- of mannenteam op dezelfde leeftijd. Dat weet iedereen die ooit een bal heeft getrapt. Maar dat betekent niet dat je prestaties moet afkraken. In alle sporten winnen vrouwen vaak niet van mannen. Punt. Dat maakt hun prestaties niet minder indrukwekkend. Het maakt ze alleen menselijk.
Laat me uit eigen ervaring spreken: ik ben jarenlang trainer geweest in het damesvoetbal en weet hoe hard vrouwen werken op een training of in een wedstrijd. Natuurlijk, een team van meiden kan niet zomaar een jongensteam verslaan, maar dat betekent niet dat hun prestaties geen waarde hebben. Toen ik met Zeester speelde in de hoogste klasse van de toenmalige Groninger Voetbalbond, werd het team serieus genomen. Waarom zouden criticasters van Sherida Spitse dat niet kunnen? Waarom wordt een recordinternational neergehaald alsof ze een onbenul is?
En ja, het gebeurt overal. Sociale media barsten van de haat richting de vrouwen in het voetbal. Elke prestatie wordt verkleind, elke mijlpaal geminimaliseerd. En de logica? “Ja, maar het is vrouwenvoetbal.” Serieus? Dat argument is niet alleen zwak, het is belachelijk.
Sherida Spitse heeft 247 interlands gespeeld. Ze is topscoorder. Ze heeft records op haar naam staan die niemand in de nabije toekomst zal evenaren – zelfs geen speler uit de huidige selectie van Koeman. En wat krijgt ze? Kritiek. Haat. Sociale media-commentaren die haar afkraken alsof ze de regels van het voetbal heeft geschonden. Terwijl ze jaren heeft uitgeblonken in haar vak.
Laten we het eens goed zeggen: stel dat een man 247 interlands had gespeeld en topscoorder was geworden. Zou iemand hem dan afkraken? Natuurlijk niet. Hij zou worden bejubeld, bewonderd, op posters worden gezet en door fans worden geëerd. Maar omdat het een vrouw is, wordt het gepresenteerd alsof ze geluk heeft gehad, of dat het niet telt. Wat nog frustrerender is: criticasters lijken niet te begrijpen wat topsport inhoudt. Ze zien alleen het verschil tussen mannen en vrouwen, niet de inzet, de techniek, het inzicht, de mentale kracht. Sherida Spitse is een van de weinigen die dit alles combineert met een mooie carrière als resultaat. Ze is een voorbeeld voor jonge meiden die dromen van Oranje. En in plaats van haar te vieren, krijgt ze shit. Letterlijk.
Laten we even duidelijk zijn: dit gaat niet om voorkeur of mening. Dit gaat om waardering voor prestaties. En die waardering zou universeel moeten zijn, ongeacht geslacht. Maar sociale media en een deel van het voetbalpubliek weigeren dat nog steeds te erkennen. Ze grijpen elke gelegenheid aan om vrouwen neer te halen. Elke mijlpaal, elk record, elke goal wordt “gerelativeerd” alsof het niets betekent. En dat is onzin. Pure onzin. Sherida Spitse heeft bewezen dat ze beter is dan de meeste mannen die ooit Oranje hebben vertegenwoordigd , niet fysiek, maar op het gebied van, techniek, inzicht en leiderschap. Ze heeft geschiedenis geschreven, en nog steeds lijkt dat niet genoeg voor sommige criticasters. Het is tijd voor een verandering. Het is tijd dat we recordinternationals als Sherida Spitse op waarde schatten, zonder vooroordelen, zonder sociale media-hate, zonder ongefundeerde kritiek. Ze verdient lof. Ze verdient respect. Ze verdient dat haar carrière wordt gevierd, niet afgekraakt. Dus volgende keer dat iemand weer kritiek uit op vrouwenvoetbal, denk dan eens aan Sherida Spitse. Denk aan 247 interlands, denk aan haar prestaties, denk aan de doorzettingsvermogen en professionaliteit die ze heeft getoond. En onthoud dit: wie haar neersabelt, begrijpt sport niet. Punt. Sherida Spitse verdient applaus, geen bak stront. Ze verdient respect, geen haters. Ze verdient erkenning voor haar talent, inzet en een ongekende carrière die geschiedenis schrijft. En dat, beste criticasters, is iets waar je alleen maar respect voor kunt hebben.
P.S Ik ga het boek absoluut kopen
