Een bijzondere zaterdagmiddag met regen, voetbal en kleinkinderen
Zaterdagmiddag en regen: twee vaste ingrediënten in mijn leven. Al zeventien seizoenen lang zijn mijn zaterdagmiddagen in het voetbalseizoen gewijd aan het bezoeken van een wedstrijd. Of het nu stormt, vriest of de zon schijnt, ik ben er. Als ik in die jaren hooguit vijf competitiewedstrijden heb gemist, is het veel. Meestal ga ik alleen, gewapend met notitieboek en langzamerhand een portie routine. Maar deze zaterdag was anders. Heel anders. Sinds december 2024 woont mijn kleinzoon , samen met zijn zusje Maud en hun moeder, in Uithuizen. Een verhuizing na een scheiding , het leven loopt soms anders dan je hoopt. Tim is vijf en voetbalt sinds vorig seizoen bij De Heracliden. Hij begon bij de kabouters en ging dit voorjaar door naar de JO7. Omdat er (nog) geen JO7 bij de club is, speelt hij nu in de JO8. Als opa met bijna 25 jaar ervaring in het jeugdvoetbal vind ik daar natuurlijk wel wat van. Vijf jaar en al tegen oudere kinderen spelen… Maar goed, in de tweede fase van de competitie komt er gelukkig een JO7 bij. Tot die tijd maakt het Tim niet uit: hij geniet van elke minuut. En ik? Ik mocht die zaterdag voor de Ommelander Courant naar Noordpool-Eenrum, en hoe mooi was het om Tim mee te nemen naar een ‘echte’ wedstrijd. Niet als speler dit keer, maar als mijn gezelschap.
Voordat we de tribune bereikten, kwam er eerst nog een telefoontje uit Velserbroek. Normaal gesproken hoor ik op zaterdag een enthousiast “Hoi Opa!”, maar dit keer klonk een wat andere stem door de telefoon. Mijn kleindochter Noor had haar vinger tussen de autodeur gekregen en belde om het verdriet te delen. Gelukkig kon ze er zelf alweer een grapje over maken, toen ik vroeg of de deur nog heel was.
En toen, op de achtergrond, klonk een ander stemmetje: Morris. Mijn kleinzoon die in de JO9-2 van Velserbroek speelt. “Hoi Opa! We hebben met 6-5 gewonnen en ik heb de winnende gemaakt, in de laatste minuut!” Vier keer scoren in een wedstrijd en dan ook nog de beslissende goal: wat wil je als spits nog meer? Ik geef toe, op zulke momenten smelt je als opa. En tegelijk knaagt er iets. Want waarom is het van Ezinge naar Velserbroek toch altijd twee uur rijden? Heel eerlijk: ik ben soms stikjaloers op opa’s en oma’s die daar wél langs de lijn staan. Maar ja, het is wat het is.
Hoi Opa, maar anders
Voordat we de tribune bereikten, kwam er eerst nog een telefoontje uit Velserbroek. Normaal gesproken hoor ik op zaterdag een enthousiast “Hoi Opa!”, maar dit keer klonk een wat andere stem door de telefoon. Mijn kleindochter Noor had haar vinger tussen de autodeur gekregen en belde om het verdriet te delen. Gelukkig kon ze er zelf alweer een grapje over maken, toen ik vroeg of de deur nog heel was.En toen, op de achtergrond, klonk een ander stemmetje: Morris. Mijn kleinzoon die in de JO9-2 van Velserbroek speelt. “Hoi Opa! We hebben met 6-5 gewonnen en ik heb de winnende gemaakt, in de laatste minuut!” Vier keer scoren in een wedstrijd en dan ook nog de beslissende goal: wat wil je als spits nog meer? Ik geef toe, op zulke momenten smelt je als opa. En tegelijk knaagt er iets. Want waarom is het van Ezinge naar Velserbroek toch altijd twee uur rijden? Heel eerlijk: ik ben soms stikjaloers op opa’s en oma’s die daar wél langs de lijn staan. Maar ja, het is wat het is.
