De speeltuin die B-categorie heet

 

Er zijn onderwerpen waar je omheen kunt draaien, en er zijn onderwerpen waar je gewoon met gestrekt been in moet gaan. Voor mij is de B-categorie in het amateurvoetbal al jaren zo’n stokpaardje. Een stokpaardje waar ik overigens zó vaak op zit dat de verf er inmiddels af is gebladderd. Iedereen die mij kent of mijn stukken op Puurvoetbalonline leest, weet dat ik er geen doekjes om wind. Want iemand moet het zeggen. Iemand moet de spreekbuis zijn van al die spelers, trainers en vrijwilligers die elke week weer tijd en energie stoppen in hun club,en ondertussen hun geduld verliezen omdat de B-categorie steeds meer is verworden tot een soort vrijblijvende speeltuin. Want laten we eerlijk zijn: dat is het tegenwoordig. Een speeltuin. Een plek waar alles mag, niets hoeft, en waar je vooral niet raar moet opkijken als er weer eens geen tegenstander op komt dagen.

“We zijn niet compleet”

Hoe vaak hoor je tegenwoordig niet op de vrijdagavond voor een wedstrijd: “We zijn niet compleet, dus we hebben afgezegd.” Alsof het om een barbecue gaat waar ineens de helft van de vrienden niet kan. Alsof er niet weken van tevoren een wedstrijdschema is uitgedeeld. Alsof het niet om competitievoetbal gaat.

Ik ben blij dat ik niet meer in competitieverband voetbal. Echt waar. Want ik zou me kapot ergeren. In mijn tijd, ja, ik weet hoe dat klinkt, maar sommige dingen wáren gewoon beteR, gebeurde dit simpelweg niet. Als je ingeschreven was, dan kwam je opdagen. Punt. Geen discussie, geen mitsen, geen maren. Nu lijkt het eerder regel dan uitzondering dat teams de boel laten afweten. En alsof dat niet al triest genoeg is, haalt niemand er de schouders over op. “Ach ja, B-categorie hè.” Alsof dat een soort vrijbrief is voor chaos.

Uitslagen op papier

En dan heb ik het nog niet eens over die zogenaamde “oplossingen” waarmee de KNVB denkt alles glad te strijken. Wedstrijd niet gespeeld? Dan zetten we gewoon een uitslag op papier. Serieus, wie denkt dat dit sport is? Het is eerder administratie. Je zou bijna verwachten dat er binnenkort gewoon een Excel-bestand rondgaat met alle fictieve uitslagen. Er zijn competities die niet eens uitgespeeld worden. Teams die halverwege afhaken, omdat ze “geen animo” meer hebben. Ik stel me dan altijd voor hoe dat telefoontje gaat: “Ja hallo, met de leider van Zaterdag 6. We zijn niet compleet dus we komen niet’’ En de bond? Die laat het gewoon toe.

De B-categorie als grabbelton

Het gevolg is dat de B-categorie tegenwoordig meer weg heeft van een grabbelton dan van een competitie. Je weet nooit wie je treft, of er überhaupt iemand opdaagt, of dat je weer een weekend voor niks vrijhoudt. En dan hoor je mensen zeggen: “Maar het is toch maar recreatief?” Ja, en? Recreatief betekent niet vrijblijvend. Als jij je inschrijft voor een competitie, dan geef je een sportieve belofte af. Een belofte aan je club, aan je teamgenoten en aan je tegenstanders. En wie die belofte niet wil of kan nakomen, moet zich niet inschrijven. Zo simpel is het. Ga dan gewoon op vrijdagavond met je maten een potje zaalvoetballen of huur een veldje op het complex. Niks mis mee. Sterker nog, dat is vaak hartstikke gezellig. Maar laat anderen dan met rust. Laat vooral de mensen die wél nog waarde hechten aan sportiviteit en afspraken niet de dupe zijn van jouw vrijblijvendheid.

KNVB, doe je werk

Wat dit alles extra pijnlijk maakt, is dat de KNVB er al jaren met een boog omheen loopt. Er is geen handhaving, geen sanctie, geen stok achter de deur. De B-categorie is een soort niemandsland geworden waar alles kan en niets hoeft. En intussen daalt de motivatie bij spelers die wél willen. Want hoeveel zin hou je nog over als je drie weken moet wachten tot er eindelijk weer een tegenstander op komt dagen? De bond moet eens stoppen met pamperen en eindelijk de rug rechten. Kom niet opdagen? Automatisch verlies én een boete. Twee of drie keer niet opdagen? Schrappen uit de competitie. Klaar. Liever een kleine, serieuze competitie dan een grote speeltuin zonder regels.

Daarom ga ik via Puurvoetbalonline de komende tijd die B-categorie eens onder de loep nemen. Niet omdat ik plezier schep in afzeiken of vingertjes wijzen, maar omdat er iemand moet zijn die de vinger op de zere plek legt. Zolang niemand benoemt wat er misgaat, verandert er niets. En geloof me: ik ben niet de enige die er zo over denkt. Ik spreek ze wekelijks. Leiders, spelers ,allemaal mensen die het zat zijn. Mensen die zien hoe hun eigen inzet wordt uitgehold door het gemak waarmee anderen wegkomen met afzeggen en wegblijven. Zij verdienen beter. Ze verdienen een competitie die serieus genomen wordt, ook in de B-categorie. Want uiteindelijk draait voetbal, óók amateurvoetbal, om respect. Respect voor je sport, je club, je teamgenoten en je tegenstanders. En wie dat niet kan opbrengen, hoort niet thuis in competitieverband. Dus ja, noem me gerust een zuurpruim. Zet me desnoods in die hoek met een bordje erbij. Want liever een zuurpruim met principes, dan iemand die zwijgt terwijl de B-categorie langzaam verder afglijdt tot een speeltuin zonder regels.