Hits, boetes en hobby’s
Een vraag over bezoekersaantallen zette me deze week aan het denken. Want eerlijk? Ik weet het niet meer, en belangrijker nog: het maakt me ook niets meer uit. Mijn site is geen bedrijf, maar mijn hobby. En dat voelt bevrijdend.
Begin deze week vroeg iemand mij hoeveel bezoekersaantallen Puurvoetbalonline tegenwoordig eigenlijk scoort. Het was zo’n vraag die op het eerste gezicht onschuldig lijkt, maar waar voor mij toch iets achter schuilgaat. Ik moest het antwoord namelijk schuldig blijven. Niet omdat ik het geheim wilde houden, maar gewoon omdat ik het echt niet weet. En eerlijk gezegd: omdat het me ook niet meer boeit.
Het is zeker tien jaar geleden dat ik voor het laatst serieus keek naar bezoekersstatistieken. Er was een tijd dat ik me er wél druk om maakte. Toen ik begon met Puurvoetbalonline was elk extra bezoek een kleine overwinning. Een nieuwe lezer betekende een klein stukje erkenning, een bevestiging dat wat ik schreef de moeite waard was. Ik herinner me nog hoe ik in de beginjaren elke week de cijfers checkte, alsof het de tussenstanden in de rust waren. Steeds iets meer bezoekers, steeds een beetje verder die berg op. Tot op het moment dat ik mijn eigen doel had gehaald: één miljoen unieke bezoekers. Eén miljoen. Voor een website over amateurvoetbal, over de velden waar de geur van liniment en verse koffie nog de boventoon voeren, vond ik dat een wonder. Meer dan ik ooit had durven dromen.
Maar zoals dat vaak gaat: na het halen van een doel komt er een leegte. De adrenaline van het najagen is dan weg en je blijft achter met de vraag: en nu? Bij mij begon toen langzaam het besef te groeien dat ik misschien wel te veel bezig was met de buitenkant, met cijfers, bereik en likes, en te weinig met de binnenkant, met waar het mij echt om ging: liefde voor het spelletje.
Die omslag werd versneld door een gebeurtenis die ik nog steeds met een mengeling van ongeloof en lichte boosheid vertel. Ik had op de site een foto geplaatst van een kunstgrasveld, met daarop duidelijk zichtbare rubberkorrels. Gewoon een illustratief plaatje bij een artikel. Totdat er opeens een brief op de mat viel: een boete van 400 euro wegens auteursrechtenschending. Vierhonderd euro voor een foto met korrels. Korrels!
Ik was woest. Niet alleen om het bedrag, maar vooral omdat het voelde alsof iemand zomaar mijn speelveld kwam binnenstormen om me een rode kaart te geven voor iets waarvan ik niet eens wist dat het fout was. In een opwelling, impulsief als ik ben, besloot ik alles offline te halen. Alles. Van het eerste verslag dat ik ooit schreef tot het laatste interview dat ik online had gezet. In één klap was Puurvoetbalonline leeg.
Was dat verstandig? Nee. Was het impulsief? Absoluut. Heb ik er spijt van? Misschien een beetje. Niet omdat ik denk dat ik toen veel ‘bezoekers’ verloor, maar omdat ik daarmee ook een stukje van mijn eigen geschiedenis heb weggegooid. Al die verhalen, foto’s, herinneringen, ze verdwenen als sneeuw voor de zon. Maar goed, het is wat het is.
Wat ik sindsdien wel heb geleerd, is dat cijfers niets zeggen over passie. Hits en unieke bezoekers zijn leuk voor wie een businessmodel moet verantwoorden, maar niet voor wie gewoon zijn hobby wil delen. En dat is wat Puurvoetbalonline voor mij is: een hobby. Ik hoef er geen geld mee te verdienen, ik hoef er geen rekening mee te vereffenen, geen sponsor blij te maken of een investeerder tevreden te houden. Ik hoef er alleen maar plezier uit te halen.
Sommige mensen verzamelen postzegels. Anderen sleutelen aan oude auto’s, schilderen landschappen of bouwen vogelhuisjes in de schuur. Ik schrijf over amateurvoetbal. Dat is mijn vorm van ontspanning, mijn manier om even het hoofd leeg te maken. Waar anderen de radio aanzetten of een boek lezen, kruip ik achter mijn toetsenbord om een stukje te tikken over een wedstrijd op een winderig veld in Warffum of Eenrum of over een trainer die zijn club al twintig jaar trouw is gebleven.
En weet je, dat schrijven is voor mij vele malen leuker sinds ik de druk van ‘moeten scoren’ heb losgelaten. Vroeger dacht ik bij elk stuk: “Zal dit goed gelezen worden? Hoeveel klikken levert dit op?” Dat is een verlammende gedachte. Je gaat dan schrijven voor de massa, in plaats van voor jezelf. Terwijl de mooiste verhalen vaak juist die zijn die niemand verwacht. Een ode aan de vrijwilliger die al dertig jaar de lijnen kalkt. Een anekdote over een spits die nooit scoort maar nooit verzaakt. Daarom, het zijn altijd de verhalen die ertoe doen.
Het amateurvoetbal is niet gemaakt voor snelle cijfers. Het is gemaakt van trage zaterdagen, van clubhuizen die ruiken naar patat en lijm, van keepers die na afloop een kratje bier in de kleedkamer zetten. Dat is de wereld waar ik graag over schrijf. Niet omdat het veel gelezen wordt, maar omdat het gelezen wórdt al is het maar door een handjevol mensen die snappen wat er zo mooi aan is.
Dus nee, ik weet niet hoeveel bezoekers Puurvoetbalonline deze week had. Misschien waren het er honderd, misschien duizend, misschien nauwelijks meer dan een paar verdwaalde klikken. Het maakt me niet uit. Want de waarde van een verhaal zit niet in de teller onderaan de pagina, maar in de glimlach van iemand die het leest en denkt: ja, zo is het precies.
Ik hoef geen miljoenenpubliek meer. Ik heb dat ooit gehaald, en het bracht me minder dan ik dacht. Wat me nu gelukkig maakt, is iets veel simpelers: een blanco scherm, een verse kop koffie en de wetenschap dat ergens in een dorp iemand straks mijn stukje leest en even denkt aan zijn eigen club, zijn eigen veld, zijn eigen herinneringen.
En dat is genoeg. Meer dan genoeg.
