is een afgelasting zonder reden: het nieuwe normaal?"
We zijn pas net begonnen aan het seizoen, de geur van vers gemaaid gras hangt nog in de lucht, de tenues zijn nog niet doordrenkt met modder en zweet, en toch zijn de eerste ‘afgelastingen’ alweer een feit. Niet omdat de regen met bakken uit de hemel viel. Niet omdat er plassen op het veld staan. Nee, de velden liggen er prima bij. De bal rolt, de lijnen zijn getrokken, maar de wedstrijd gaat niet door. Waarom? Omdat er andere ‘prioriteiten’ zijn. Een festival, een verjaardag, een bruiloft, een weekendje weg, noem het maar op.
Voor wie al decennialang leeft voor het amateurvoetbal is dit een doorn in het oog. De ene helft van het team komt trouw opdagen, traint twee keer per week, offert zijn zaterdag of zondag op, laat het gezin wachten en verplaatst verjaardagen. De andere helft haalt zijn schouders op. Die hebben even ‘wat anders aan hun hoofd’. En laat dat nou precies het probleem zijn. Het grote probleem. Want met elke onzinnige afgelasting wordt een klein beetje van de ziel van het amateurvoetbal weggenomen.
En nee, dit is niet het zoveelste nostalgische verhaal van een ouwe vent die roept dat vroeger alles beter was. Want ook ‘wij’ hadden vroeger een druk bestaan. We gingen naar school, hadden bijbaantjes, folders lopen, kranten bezorgen, en trainden ook gewoon twee keer , en soms drie keer per week. We hadden verantwoordelijkheden, net als nu. En ja, ook wij hadden af en toe geen zin. Maar het verschil? Wij gingen. Punt. Je team, je club en het gevoel van verplichting wogen zwaarder dan even ‘geen motivatie’ en niet onbelangrijk, wat je door je ouders mee werd gegeven.
Vandaag de dag hebben we te maken met een generatie die ogenschijnlijk alles heeft,internet, Netflix, PlayStation, sociale media, scooters, AirPods, Fatbikes, maar bij wie de bereidheid om ergens écht voor te gaan, steeds vaker ontbreekt. En daar mag je best iets van vinden. Sterker nog: daar móét je iets van vinden als je hart bij het amateurvoetbal ligt.
Want wat zijn de gevolgen van dit gemakzuchtige gedrag? Het zijn niet alleen die wedstrijden die plots niet doorgaan. Het zijn de vrijwilligers die voor niets hun zaterdag hebben vrijgemaakt. De kantinevrijwilliger die al vroeg aanwezig is. De scheidsrechter die op tijd het veld wilde inspecteren. De tegenstander die wél alles op alles heeft gezet om compleet te zijn. Ouders die zich aanpassen aan het speelschema. En dan is daar nog het competitieverloop: scheef, rommelig en oneerlijk.
En waar is de KNVB in dit alles? Waar blijven de maatregelen? Waar is de controle op het fenomeen ‘reglementaire afgelastingen’ die niets met de staat van het veld te maken hebben, maar alles met gemakzucht en verkeerde prioriteiten? Want laten we wel zijn: dit is allang geen incident meer. Iedere week, in iedere klasse, is het raak. Hele speeldagen worden verstoord door ploegen die zich last-minute afmelden, onder het mom van ‘onvoorziene omstandigheden’ terwijl iedereen weet: ze hadden gewoon geen zin, of niet genoeg mensen die wíllen komen.
Andere bonden pakken dit wél aan. Denk aan het volleybal, rugby of hockey. Daar wordt veel strenger gekeken naar dit soort situaties. Afgelasting zonder gegronde reden? Dan volgen er sancties. En terecht. Want als je het amateurvoetbal serieus neemt, hoort daar ook serieuze verantwoordelijkheid bij. De KNVB blijft echter toekijken, pappen en nathouden. Het lijkt erop dat ze bang zijn om leden kwijt te raken als ze optreden tegen notoire afzeggers. Maar dat is juist de omgekeerde wereld. Wat ze niet doorhebben, is dat juist die trouwe leden afhaken als deze trend doorzet. Die vrijwilligers, scheidsrechters, elftalleiders en toegewijde spelers die al jaren in weer en wind klaarstaan, zij zijn het zat. Zat om elk weekend maar af te wachten of er gespeeld wordt. Zat om met kunst- en vliegwerk een team bij elkaar te sprokkelen. Zat om met lede ogen aan te zien hoe het voetbal dat ze zo liefhebben stukje bij beetje wordt uitgehold.
We moeten af van het idee dat amateurvoetbal vrijblijvend is. Natuurlijk moet het leuk blijven. Natuurlijk mag er ruimte zijn voor plezier en ontspanning. Maar als je jezelf inschrijft met een team, ga je een verplichting aan. Niet alleen naar de bond, maar vooral naar je club, je teamgenoten en jezelf. Het is een stukje discipline, respect en inzet ,waarden die het amateurvoetbal groot hebben gemaakt, en waar we nu te makkelijk aan voorbijgaan.
En laten we ook eerlijk zijn: excuses als “vroeger hadden jullie toch niks” slaan nergens op. Wij hadden inderdaad geen PlayStation, maar we speelden buiten. Wij hadden geen internet, maar we gingen naar het veld. Wij hadden ook vrienden, feesten en verplichtingen, maar het voetbal stond bovenaan. Niet omdat het moest, maar omdat we het wílden.
Het wordt tijd dat de KNVB stopt met wegkijken en eindelijk verantwoordelijkheid neemt. Duidelijke regels, controle op de aard van afgelastingen en sancties voor teams die het structureel laten afweten. Ja, dat zal pijn doen. En ja, er zullen mensen zijn die daartegen protesteren. Maar het alternatief is vele malen erger: een langzaam stervend amateurvoetbal, waarin inzet en betrokkenheid vervangen worden door gemakzucht en individualisme.
Dus KNVB: zet die stap. Kom met maatregelen. Bescherm de kern van het amateurvoetbal. En aan de schouderophalers: weet dat jullie gemakzucht een prijs heeft. Niet alleen voor jezelf, maar voor iedereen die wél zijn ziel en zaligheid in het spel legt.
Afgelast? Nee hoor. Gewoon geen zin. En dát is het echte probleem!!
Voor wie al decennialang leeft voor het amateurvoetbal is dit een doorn in het oog. De ene helft van het team komt trouw opdagen, traint twee keer per week, offert zijn zaterdag of zondag op, laat het gezin wachten en verplaatst verjaardagen. De andere helft haalt zijn schouders op. Die hebben even ‘wat anders aan hun hoofd’. En laat dat nou precies het probleem zijn. Het grote probleem. Want met elke onzinnige afgelasting wordt een klein beetje van de ziel van het amateurvoetbal weggenomen.
En nee, dit is niet het zoveelste nostalgische verhaal van een ouwe vent die roept dat vroeger alles beter was. Want ook ‘wij’ hadden vroeger een druk bestaan. We gingen naar school, hadden bijbaantjes, folders lopen, kranten bezorgen, en trainden ook gewoon twee keer , en soms drie keer per week. We hadden verantwoordelijkheden, net als nu. En ja, ook wij hadden af en toe geen zin. Maar het verschil? Wij gingen. Punt. Je team, je club en het gevoel van verplichting wogen zwaarder dan even ‘geen motivatie’ en niet onbelangrijk, wat je door je ouders mee werd gegeven.
Vandaag de dag hebben we te maken met een generatie die ogenschijnlijk alles heeft,internet, Netflix, PlayStation, sociale media, scooters, AirPods, Fatbikes, maar bij wie de bereidheid om ergens écht voor te gaan, steeds vaker ontbreekt. En daar mag je best iets van vinden. Sterker nog: daar móét je iets van vinden als je hart bij het amateurvoetbal ligt.
Want wat zijn de gevolgen van dit gemakzuchtige gedrag? Het zijn niet alleen die wedstrijden die plots niet doorgaan. Het zijn de vrijwilligers die voor niets hun zaterdag hebben vrijgemaakt. De kantinevrijwilliger die al vroeg aanwezig is. De scheidsrechter die op tijd het veld wilde inspecteren. De tegenstander die wél alles op alles heeft gezet om compleet te zijn. Ouders die zich aanpassen aan het speelschema. En dan is daar nog het competitieverloop: scheef, rommelig en oneerlijk.
En waar is de KNVB in dit alles? Waar blijven de maatregelen? Waar is de controle op het fenomeen ‘reglementaire afgelastingen’ die niets met de staat van het veld te maken hebben, maar alles met gemakzucht en verkeerde prioriteiten? Want laten we wel zijn: dit is allang geen incident meer. Iedere week, in iedere klasse, is het raak. Hele speeldagen worden verstoord door ploegen die zich last-minute afmelden, onder het mom van ‘onvoorziene omstandigheden’ terwijl iedereen weet: ze hadden gewoon geen zin, of niet genoeg mensen die wíllen komen.
Andere bonden pakken dit wél aan. Denk aan het volleybal, rugby of hockey. Daar wordt veel strenger gekeken naar dit soort situaties. Afgelasting zonder gegronde reden? Dan volgen er sancties. En terecht. Want als je het amateurvoetbal serieus neemt, hoort daar ook serieuze verantwoordelijkheid bij. De KNVB blijft echter toekijken, pappen en nathouden. Het lijkt erop dat ze bang zijn om leden kwijt te raken als ze optreden tegen notoire afzeggers. Maar dat is juist de omgekeerde wereld. Wat ze niet doorhebben, is dat juist die trouwe leden afhaken als deze trend doorzet. Die vrijwilligers, scheidsrechters, elftalleiders en toegewijde spelers die al jaren in weer en wind klaarstaan, zij zijn het zat. Zat om elk weekend maar af te wachten of er gespeeld wordt. Zat om met kunst- en vliegwerk een team bij elkaar te sprokkelen. Zat om met lede ogen aan te zien hoe het voetbal dat ze zo liefhebben stukje bij beetje wordt uitgehold.
We moeten af van het idee dat amateurvoetbal vrijblijvend is. Natuurlijk moet het leuk blijven. Natuurlijk mag er ruimte zijn voor plezier en ontspanning. Maar als je jezelf inschrijft met een team, ga je een verplichting aan. Niet alleen naar de bond, maar vooral naar je club, je teamgenoten en jezelf. Het is een stukje discipline, respect en inzet ,waarden die het amateurvoetbal groot hebben gemaakt, en waar we nu te makkelijk aan voorbijgaan.
En laten we ook eerlijk zijn: excuses als “vroeger hadden jullie toch niks” slaan nergens op. Wij hadden inderdaad geen PlayStation, maar we speelden buiten. Wij hadden geen internet, maar we gingen naar het veld. Wij hadden ook vrienden, feesten en verplichtingen, maar het voetbal stond bovenaan. Niet omdat het moest, maar omdat we het wílden.
Het wordt tijd dat de KNVB stopt met wegkijken en eindelijk verantwoordelijkheid neemt. Duidelijke regels, controle op de aard van afgelastingen en sancties voor teams die het structureel laten afweten. Ja, dat zal pijn doen. En ja, er zullen mensen zijn die daartegen protesteren. Maar het alternatief is vele malen erger: een langzaam stervend amateurvoetbal, waarin inzet en betrokkenheid vervangen worden door gemakzucht en individualisme.
Dus KNVB: zet die stap. Kom met maatregelen. Bescherm de kern van het amateurvoetbal. En aan de schouderophalers: weet dat jullie gemakzucht een prijs heeft. Niet alleen voor jezelf, maar voor iedereen die wél zijn ziel en zaligheid in het spel legt.
Afgelast? Nee hoor. Gewoon geen zin. En dát is het echte probleem!!
