Puurvoetbalonline na een maand: Tussen liefde voor het spel en kritische noten
Een maand zijn we nu onderweg met Puurvoetbalonline. En wat voor maand. Het was geen rustige warming-up of een voorzichtige opbouw naar iets groters. Nee, vanaf minuut één ben ik er vol in gegaan met als uitglijder de column/prognose over Eenrum, dat had niet zo gemoeten en waar ik mijn excuses voor zijn gemaakt. Maar verder geen gladgestreken teksten, maar gewoon rechttoe rechtaan. Want wie denkt dat amateurvoetbal alleen maar bestaat uit derde helften en ouderwetse gezelligheid, heeft niet goed gekeken. Er speelt veel meer. En daar ben ik , met dit platform,vol ingestapt.
Al na een paar dagen werden de eerste wenkbrauwen gefronst. Een paar scherpe opmerkingen hier, een kritische analyse daar, en jawel hoor: de eerste reacties kwamen binnen. Soms instemmend, soms kritisch, soms gewoon boos. En weet je wat? Precies dát was de bedoeling.
Want laten we eerlijk zijn: het amateurvoetbal is een prachtige wereld, maar geen heilige. En heilige huisjes, daar heb ik sowieso nooit zo veel mee gehad. Als je al ruim zestig jaar actief bent in deze sport, als speler, toeschouwer, trainer, verslaggever, dan zie je patronen ontstaan. Dan herken je waar het goed gaat, maar ook waar het soms misloopt.
De afgelopen maand heb ik op Puurvoetbalonline prognoses gegeven over de ploegen in het verspreidingsgebied van de Ommelander Courant. Niet om te voorspellen wie er kampioen wordt alsof ik de glazen bol op zolder heb afgestoft, maar om gesprekken los te maken. Om inzicht te geven in hoe ik de krachtsverhoudingen zie. Sommige lezers zagen het als provocatie. Anderen als motivatie. Prima. Want het gaat me niet om gelijk krijgen, het gaat me om betrokkenheid creëren.
Want amateurvoetbal leeft. Nog steeds. Gelukkig wel. Maar het staat ook onder druk. Het aantal vrijwilligers neemt af, jeugdteams worden noodgedwongen samengevoegd, bestuursleden haken af, scheidsrechters worden uitgescholden. En ondertussen verwachten we met z’n allen dat de zaterdagen blijven draaien zoals vroeger, toen de hele club nog vrijwillig meedraaide in een goed geoliede machine. Maar...die tijd is voorbij.
Maar dat betekent niet dat we de boel maar op z’n beloop moeten laten. Integendeel. Juist nu is het zaak om te benoemen wat goed gaat én wat beter moet. En ja, dat levert reacties op. Soms positief. Soms met een venijnig toontje. Maar weet je wat? Dat is goed. Want zolang mensen nog reageren, zolang er discussie is, is er leven. En zolang het leeft, is er hoop.
Wat me de afgelopen maand het meest is opgevallen, is dat sommige mensen het maar vreemd vinden als je een mening hebt. Zeker als die mening niet in hun straatje past. "Wie denkt hij wel niet dat hij is?", hoor ik ze denken. Nou, ik ben Johan Staal. En ik loop al meer dan zestig jaar rond in deze wereld die we amateurvoetbal noemen. Ik heb de successen gezien, dramatische nederlagen meegemaakt, kantines gebouwd zien worden en ledenaantallen terug zien lopen
Maar ik blijf signaleren. Of het nou gaat om een nieuws uit een club of een prachtig initiatief dat te weinig aandacht krijgt: als het mij opvalt, dan geef ik het een plek op Puurvoetbalonline. Niet uit sensatiezucht, maar uit betrokkenheid. Uit liefde voor het spel. Want ondanks alles, ondanks de frustraties, de kop-in-het-zand-politiek en de soms onbegrijpelijke beslissingen van besturen en bond, blijf ik van het amateurvoetbal houden.
En dat is misschien wel de kern van wat ik doe met dit platform. Liefde tonen door kritisch te zijn. Niet blind klappen voor alles wat er gebeurt, maar durven benoemen wat niet klopt. En dat is geen makkelijke weg. Dat weet ik. Het is soms makkelijker om het bij mooie verhalen te houden, om iedereen te prijzen en nergens aan te komen. Maar dat zou niet eerlijk zijn. Niet naar de speler,niet naar de vrijwilligers die wél nog elke week paraat staan. En ook niet naar de supporters die in weer en wind langs de lijn staan.
Dus ja, ik blijf schrijven. Ik blijf zeggen wat ik zie, en ik blijf vragen stellen. Waarom zijn bepaalde zaken binnen de club nog steeds niet op orde? Waarom krijgt die jeugdtrainer die al jaren z’n tijd opoffert, nauwelijks erkenning? Waarom laten we prachtige tradities langzaam verdwijnen zonder er iets tegenover te zetten? En waarom lijkt het soms alsof de KNVB met z’n hoofd in Zeist zit, maar met z’n rug naar ook onze regio?
Het zijn vragen die gesteld mogen worden. Niet om het systeem af te breken, maar om het wakker te schudden. Want dat is wat Puurvoetbalonline wil zijn: geen klaagmuur, maar een spiegel. Geen sloophamer, maar een wake-up call.
De eerste maand zit erop, en ik moet zeggen: het smaakt naar meer. Niet omdat iedereen het altijd met me eens is,dat zou pas saai zijn ,maar omdat er iets in beweging is gezet. Mensen praten, reageren, denken na. En dat is precies wat het amateurvoetbal nodig heeft: mensen die niet alleen mopperen aan de bar, maar ook bereid zijn hun stem te laten horen. Mensen die het gesprek willen aangaan, die bereid zijn om verantwoordelijkheid te nemen en mee te denken.
En zolang dat gebeurt, blijf ik doorgaan. Met columns, met kritische noten, met lof als het verdiend is, met een scherpe pen als het moet. Want amateurvoetbal verdient aandacht. Niet alleen voor de mooie initiatieven, maar ook voor de dingen die beter kunnen/moeten. Op naar maand twee. Laat de reacties maar komen.
Al na een paar dagen werden de eerste wenkbrauwen gefronst. Een paar scherpe opmerkingen hier, een kritische analyse daar, en jawel hoor: de eerste reacties kwamen binnen. Soms instemmend, soms kritisch, soms gewoon boos. En weet je wat? Precies dát was de bedoeling.
Want laten we eerlijk zijn: het amateurvoetbal is een prachtige wereld, maar geen heilige. En heilige huisjes, daar heb ik sowieso nooit zo veel mee gehad. Als je al ruim zestig jaar actief bent in deze sport, als speler, toeschouwer, trainer, verslaggever, dan zie je patronen ontstaan. Dan herken je waar het goed gaat, maar ook waar het soms misloopt.
De afgelopen maand heb ik op Puurvoetbalonline prognoses gegeven over de ploegen in het verspreidingsgebied van de Ommelander Courant. Niet om te voorspellen wie er kampioen wordt alsof ik de glazen bol op zolder heb afgestoft, maar om gesprekken los te maken. Om inzicht te geven in hoe ik de krachtsverhoudingen zie. Sommige lezers zagen het als provocatie. Anderen als motivatie. Prima. Want het gaat me niet om gelijk krijgen, het gaat me om betrokkenheid creëren.
Want amateurvoetbal leeft. Nog steeds. Gelukkig wel. Maar het staat ook onder druk. Het aantal vrijwilligers neemt af, jeugdteams worden noodgedwongen samengevoegd, bestuursleden haken af, scheidsrechters worden uitgescholden. En ondertussen verwachten we met z’n allen dat de zaterdagen blijven draaien zoals vroeger, toen de hele club nog vrijwillig meedraaide in een goed geoliede machine. Maar...die tijd is voorbij.
Maar dat betekent niet dat we de boel maar op z’n beloop moeten laten. Integendeel. Juist nu is het zaak om te benoemen wat goed gaat én wat beter moet. En ja, dat levert reacties op. Soms positief. Soms met een venijnig toontje. Maar weet je wat? Dat is goed. Want zolang mensen nog reageren, zolang er discussie is, is er leven. En zolang het leeft, is er hoop.
Wat me de afgelopen maand het meest is opgevallen, is dat sommige mensen het maar vreemd vinden als je een mening hebt. Zeker als die mening niet in hun straatje past. "Wie denkt hij wel niet dat hij is?", hoor ik ze denken. Nou, ik ben Johan Staal. En ik loop al meer dan zestig jaar rond in deze wereld die we amateurvoetbal noemen. Ik heb de successen gezien, dramatische nederlagen meegemaakt, kantines gebouwd zien worden en ledenaantallen terug zien lopen
Maar ik blijf signaleren. Of het nou gaat om een nieuws uit een club of een prachtig initiatief dat te weinig aandacht krijgt: als het mij opvalt, dan geef ik het een plek op Puurvoetbalonline. Niet uit sensatiezucht, maar uit betrokkenheid. Uit liefde voor het spel. Want ondanks alles, ondanks de frustraties, de kop-in-het-zand-politiek en de soms onbegrijpelijke beslissingen van besturen en bond, blijf ik van het amateurvoetbal houden.
En dat is misschien wel de kern van wat ik doe met dit platform. Liefde tonen door kritisch te zijn. Niet blind klappen voor alles wat er gebeurt, maar durven benoemen wat niet klopt. En dat is geen makkelijke weg. Dat weet ik. Het is soms makkelijker om het bij mooie verhalen te houden, om iedereen te prijzen en nergens aan te komen. Maar dat zou niet eerlijk zijn. Niet naar de speler,niet naar de vrijwilligers die wél nog elke week paraat staan. En ook niet naar de supporters die in weer en wind langs de lijn staan.
Dus ja, ik blijf schrijven. Ik blijf zeggen wat ik zie, en ik blijf vragen stellen. Waarom zijn bepaalde zaken binnen de club nog steeds niet op orde? Waarom krijgt die jeugdtrainer die al jaren z’n tijd opoffert, nauwelijks erkenning? Waarom laten we prachtige tradities langzaam verdwijnen zonder er iets tegenover te zetten? En waarom lijkt het soms alsof de KNVB met z’n hoofd in Zeist zit, maar met z’n rug naar ook onze regio?
Het zijn vragen die gesteld mogen worden. Niet om het systeem af te breken, maar om het wakker te schudden. Want dat is wat Puurvoetbalonline wil zijn: geen klaagmuur, maar een spiegel. Geen sloophamer, maar een wake-up call.
De eerste maand zit erop, en ik moet zeggen: het smaakt naar meer. Niet omdat iedereen het altijd met me eens is,dat zou pas saai zijn ,maar omdat er iets in beweging is gezet. Mensen praten, reageren, denken na. En dat is precies wat het amateurvoetbal nodig heeft: mensen die niet alleen mopperen aan de bar, maar ook bereid zijn hun stem te laten horen. Mensen die het gesprek willen aangaan, die bereid zijn om verantwoordelijkheid te nemen en mee te denken.
En zolang dat gebeurt, blijf ik doorgaan. Met columns, met kritische noten, met lof als het verdiend is, met een scherpe pen als het moet. Want amateurvoetbal verdient aandacht. Niet alleen voor de mooie initiatieven, maar ook voor de dingen die beter kunnen/moeten. Op naar maand twee. Laat de reacties maar komen.
