Langs de lijn – Mijn rijkdom
Afgelopen zaterdag was ik in Winsum en ging het niet, zoals een week eerder als geintje van de Ulrumers, over de platte kar. In Winsum was het anders en ging het over voetbal, over de uitdaging om ook na dit seizoen eersteklasser te zijn. Maar het ging er ook over veel meer dan dat.
Langs de lijn ontmoette ik een oude bekende, een trainer die eerder actief was in Ulrum. Samen spraken we over de revival van VVSV’09, een club die zich herpakt heeft, zich nieuw leven heeft ingeblazen. Je proeft de trots in zulke gesprekken. Want wat is het prachtig om te zien hoe een club, samen met haar mensen, weer opstaat. En hoe zo’n wederopstanding een trainer gegund wordt, vanuit een diepgeworteld respect.
Dat is het mooie van langs de lijn staan. Het gaat niet alleen om de wedstrijd. Niet alleen om de doelpunten, de scheidsrechter, of de stand op de ranglijst. Het gaat om de verhalen, de mensen, de geschiedenis. de bewondering voor wat anderen doen, zelfs als het niet jouw club is. En dan zijn er ook die momenten die je stil maken. Momenten waarin je een persoonlijk verhaal hoort. Geen verhaal over voetbal of de stand in de competitie, maar over het leven zelf. Over tegenslag. Over verlies. Over twee mensen die in een huwelijk van zestig jaar al veel hebben meegemaakt, en dan toch weer geconfronteerd worden met nieuw, intens verdriet. Verhalen die je raken, omdat ze zo oprecht zijn. Omdat je voelt: dit gun je niemand.
Langs de lijn is dus veel meer te vinden dan alleen sport. Het is een plek waar mensen samenkomen ,elkaar aankijken, en soms even zwijgen.. Dat is ook voetbal. Da...t is ook sport. Ik heb het al vaker gezegd: alle contacten die ik via het voetbal, en andere sportevenementen heb zijn mijn rijkdom. Geen rijkdom die op een bank staat, of in een kluis ligt. Nee, dit is een rijkdom die ik voel, elke keer weer. Een rijkdom die ik koester. Onbetaalbaar, onvervangbaar. Soms loop ik ergens met Martine. En dan komt er weer een groet van iemand. Martine kijkt dan verbaasd, vraagt: “Wie was dat nou weer?” En vaak is het antwoord dan simpel: “Die ken ik van het voetbal.” Of van het wielrennen. Of van een hardloopevenement. Of van het volleybaltoernooi in de sporthal. Want waar sport is, daar zijn verhalen. En waar verhalen zijn, daar voel ik me thuis.
In Winsum was dat niet anders. Daar zag ik ook opeens Marije Kleiwerd staan. En dat was geen gewone ontmoeting. Marije is namelijk een van de mensen die mij na mijn tweede hartstilstand heeft gereanimeerd. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken hoe dankbaar ik haar daarvoor ben. Intens dankbaar. Want dankzij haar, en de anderen die toen ingrepen, kan ik dit nog steeds doen. Langs de lijn staan. Praten over voetbal. Genieten van een fraaie aanval of een knap gered schot. Maar vooral: aanwezig zijn..En het is juist in zo’n moment, wanneer ik haar zie, dat het besef extra binnenkomt: wat een geluk heb ik gehad. Wat een voorrecht om er nog te zijn. Om te kunnen praten, lachen, luisteren. En om soms stil te zijn bij de verhalen die niet over voetbal gaan, maar over het leven daarbuiten.
De warmte die ik voel langs de lijn is niet alleen die van een kop koffie op een koude zaterdag of soms zondag. Het is de warmte van mensen. Van herinneringen aan vroeger en dromen voor morgen. Van knusse kantines, langs elkaar schuiven op houten bankjes, en de geur van gras in de lucht. Soms zie ik mensen alleen maar even knikken naar elkaar. Geen woorden, maar wel herkenning. Dat is genoeg. En soms zie ik jongeren die nog volop in hun sportieve toekomst zitten, energiek en ambitieus. Ik zie oud-spelers die nu hun kinderen coachen. Vrijwilligers die al dertig jaar de lijnen kalken of het clubhuis schoonmaken. En ik weet: deze mensen maken het voetbal mooi. Niet alleen op het veld, maar vooral ernaast.
Het leven is niet altijd eerlijk. Dat weten we allemaal. Maar als er één plek is waar we elkaar kunnen blijven vinden, dan is het wel langs de lijn. Tussen het geschreeuw van de coaches, het gefluit van de scheidsrechter, en het applaus van het publiek. Dáár gebeurt het. Daar zit de ziel van het amateurvoetbal.
En zolang ik daar mag staan, ben ik dankbaar. Voor het spel, zeker. Maar vooral voor de mensen. Vooral door Martine, mijn geweldige steun en toeverlaat die mij dit alles zo gunt, maar ook door alle bekenden en onbekenden die het leven mooier maken ,al is het maar voor even. Langs de lijn is het leven in het klein. En voor mij? Voor mij is het een groot feest. Elke keer weer....
Langs de lijn ontmoette ik een oude bekende, een trainer die eerder actief was in Ulrum. Samen spraken we over de revival van VVSV’09, een club die zich herpakt heeft, zich nieuw leven heeft ingeblazen. Je proeft de trots in zulke gesprekken. Want wat is het prachtig om te zien hoe een club, samen met haar mensen, weer opstaat. En hoe zo’n wederopstanding een trainer gegund wordt, vanuit een diepgeworteld respect.
Dat is het mooie van langs de lijn staan. Het gaat niet alleen om de wedstrijd. Niet alleen om de doelpunten, de scheidsrechter, of de stand op de ranglijst. Het gaat om de verhalen, de mensen, de geschiedenis. de bewondering voor wat anderen doen, zelfs als het niet jouw club is. En dan zijn er ook die momenten die je stil maken. Momenten waarin je een persoonlijk verhaal hoort. Geen verhaal over voetbal of de stand in de competitie, maar over het leven zelf. Over tegenslag. Over verlies. Over twee mensen die in een huwelijk van zestig jaar al veel hebben meegemaakt, en dan toch weer geconfronteerd worden met nieuw, intens verdriet. Verhalen die je raken, omdat ze zo oprecht zijn. Omdat je voelt: dit gun je niemand.
Langs de lijn is dus veel meer te vinden dan alleen sport. Het is een plek waar mensen samenkomen ,elkaar aankijken, en soms even zwijgen.. Dat is ook voetbal. Da...t is ook sport. Ik heb het al vaker gezegd: alle contacten die ik via het voetbal, en andere sportevenementen heb zijn mijn rijkdom. Geen rijkdom die op een bank staat, of in een kluis ligt. Nee, dit is een rijkdom die ik voel, elke keer weer. Een rijkdom die ik koester. Onbetaalbaar, onvervangbaar. Soms loop ik ergens met Martine. En dan komt er weer een groet van iemand. Martine kijkt dan verbaasd, vraagt: “Wie was dat nou weer?” En vaak is het antwoord dan simpel: “Die ken ik van het voetbal.” Of van het wielrennen. Of van een hardloopevenement. Of van het volleybaltoernooi in de sporthal. Want waar sport is, daar zijn verhalen. En waar verhalen zijn, daar voel ik me thuis.
In Winsum was dat niet anders. Daar zag ik ook opeens Marije Kleiwerd staan. En dat was geen gewone ontmoeting. Marije is namelijk een van de mensen die mij na mijn tweede hartstilstand heeft gereanimeerd. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken hoe dankbaar ik haar daarvoor ben. Intens dankbaar. Want dankzij haar, en de anderen die toen ingrepen, kan ik dit nog steeds doen. Langs de lijn staan. Praten over voetbal. Genieten van een fraaie aanval of een knap gered schot. Maar vooral: aanwezig zijn..En het is juist in zo’n moment, wanneer ik haar zie, dat het besef extra binnenkomt: wat een geluk heb ik gehad. Wat een voorrecht om er nog te zijn. Om te kunnen praten, lachen, luisteren. En om soms stil te zijn bij de verhalen die niet over voetbal gaan, maar over het leven daarbuiten.
De warmte die ik voel langs de lijn is niet alleen die van een kop koffie op een koude zaterdag of soms zondag. Het is de warmte van mensen. Van herinneringen aan vroeger en dromen voor morgen. Van knusse kantines, langs elkaar schuiven op houten bankjes, en de geur van gras in de lucht. Soms zie ik mensen alleen maar even knikken naar elkaar. Geen woorden, maar wel herkenning. Dat is genoeg. En soms zie ik jongeren die nog volop in hun sportieve toekomst zitten, energiek en ambitieus. Ik zie oud-spelers die nu hun kinderen coachen. Vrijwilligers die al dertig jaar de lijnen kalken of het clubhuis schoonmaken. En ik weet: deze mensen maken het voetbal mooi. Niet alleen op het veld, maar vooral ernaast.
Het leven is niet altijd eerlijk. Dat weten we allemaal. Maar als er één plek is waar we elkaar kunnen blijven vinden, dan is het wel langs de lijn. Tussen het geschreeuw van de coaches, het gefluit van de scheidsrechter, en het applaus van het publiek. Dáár gebeurt het. Daar zit de ziel van het amateurvoetbal.
En zolang ik daar mag staan, ben ik dankbaar. Voor het spel, zeker. Maar vooral voor de mensen. Vooral door Martine, mijn geweldige steun en toeverlaat die mij dit alles zo gunt, maar ook door alle bekenden en onbekenden die het leven mooier maken ,al is het maar voor even. Langs de lijn is het leven in het klein. En voor mij? Voor mij is het een groot feest. Elke keer weer....
