Elke zaterdagmiddag of zondagochtend, ergens in het noorden van het land, sta ik weer met m’n kladblok en drie pennen langs de lijn. Soms met koukleumende vingers, soms met zonnebril op, maar altijd met het vaste idee:
vandaag gebeurt er weer iets moois, iets doms, iets bizars – of gewoon alles tegelijk.
En daarom begint Puurvoetbalonline met een nieuwe rubriek: Langs de Lijn. Geen wedstrijdverslag met doelpuntenmakers en hoekschoppen in de 82e minuut, maar een eerbetoon aan de randzaken die het amateurvoetbal zo prachtig maken. Van de kantinekoning tot de grensrechter, van het elftal dat met z’n tienen eindigt omdat Jan “even” weg moest om te werken, tot die speler die zijn scheenbeschermers vergat maar wél zijn gel in de tas had zitten. Want wie alleen maar op het scorebord kijkt, mist de helft.
Kantinepraat is ook voetbalcultuur
Neem nou die kantine. Je kunt er boeken over schrijven ,en misschien ga ik dat ook ooit doen. Een plek waar meer meningen worden uitgesproken dan bij Studio Voetbal op zondagavond, maar dan zonder autocue en mét bitterballen. Je hoort daar dingen waarvan je denkt: “Heb ik dat nou echt gehoord?” In de kantine worden carrières gemaakt en vriendschappen gesloopt, allemaal onder het genot van een slappe koffie of een veel te sterke Berenburg. Daar hoor je de ware verhalen: over die penalty die “NOOIT gegeven had mogen worden”, of de scheidsrechter die z’n bril was vergeten maar tóch dacht dat-ie alles had gezien.
Niet met de golven meeschrijven
Wat ik eerder deze maand al schreef: wie met de golven meeschrijft, spoelt vanzelf een keer aan. Als ik schrijf voor de Ommelander Courant, dan ben ik die nette, objectieve verslaggever. Johan Staal met zijn pennen en blocnote. Geen voorkeuren, geen oordelen, gewoon feiten. Maar op Puurvoetbalonline? Daar trek ik een andere jas aan. Geen blocnote, maar een pen met kleur. Want hier schrijf ik over wat ik echt zie en voel. Hier mag het schuren. Hier mag je lachen. Hier mag je denken: “Hij zegt het tenminste maar gewoon.” Want wie man en paard niet durft te noemen, moet vooral bij de KNVB het jaarverslag gaan schrijven.
Het kansloze verdient ook een podium
In deze rubriek wil ik juist ook het kansloze een podium geven. Want soms is het kansloze juist het mooiste. De trainer die met een flip-over werkt terwijl zijn spelers nog niet weten wat buitenspel is. Of die speler die op vrijdagavond nog riep: “Ik ben er morgen sowieso bij!”, en zich zaterdagochtend meldt met een stem als een kapotte koffieautomaat: “Johan, ik ben zwaar ziek, denk voedselvergiftiging…” Tuurlijk, jongen. Van de frikandel speciaal.
Onroerende momenten zijn er óók
Maar het is niet alleen maar gein en gelach. Soms sta je langs de lijn en zie je iets dat je stil maakt. Een speler die na een blessure van twee jaar weer zijn eerste minuten maakt. Een elftal dat speelt voor een overleden teamgenoot en tóch weet te winnen. Een pupil van de week die met rode oortjes vertelt dat hij “later in het eerste wil”. Dat zijn die momenten waarop je even niet op je horloge kijkt of je al naar huis kan. Dan weet je weer waarom dit spelletje zo veel meer is dan een bal en twee doelen.
Eerlijk, rauw, en met liefde voor het spel
Met deze rubriek wil ik dus meer laten zien dan alleen de stand in 5C. Ik wil het leven langs de lijn laten zien. De supporters met hun eigen vocabulaire (“Die scheids moet naar Pearl!”), de opa’s die al dertig jaar op dezelfde plek staan en alles weten (“Vroeger hadden we pas een rechtsback!”), en de moeders die geen idee hebben wat buitenspel is, maar elke zaterdag de was doen van het hele team. Langs de lijn gebeurt van alles. En dat moet verteld worden. Soms met humor, soms met een traan, maar altijd met liefde voor het spel. Want amateurvoetbal is geen samenvatting van 90 minuten. Het is een cultureel erfgoed waar je met natte sokken in de modder staat, terwijl je kijkt naar tweeëntwintig gasten die proberen de bal naar iemand met hetzelfde kleur te spelen
Tot slot: dit wordt genieten
Deze rubriek wordt mijn speeltuin. Hier mag ik lachen, mopperen, benoemen, en vooral: vertellen. En als jij als lezer denkt: “Dat herken ik!” of “Daar was ik bij!”, dan weet ik dat ik goed zit. Dus hou Puurvoetbalonline in de gaten. Want waar de meeste mensen naar de bal kijken, kijk ik naar alles eromheen. En geloof me: dáár gebeurt het pas echt.
