Door een strandwandeling terug in de tijd naar het moment van nu
Tijdens een strandwandeling van Bergen aan Zee naar Egmond aan Zee dacht ik er gisteren opeens aan dat ik, op welke manier dan ook, al ruim zestig jaar op de Noord-Groninger voetbalvelden rondloop. Het begon als voetballer. Later kwam daar het trainen van jeugd- en damesteams bij. In 2008 werd dat vervangen door het werk als verslaggever langs de lijn, eerst voor de Ommelander Courant en later soms ook voor de Oostermoer.
Ruim zestig jaar binnen de lijnen of langs de lijn begon ooit in Zuidhorn, waar ik met een jeugdteam van Eenrum met 11-1 van de plaatselijke leeftijdgenoten verloor. Geen nederlaag waar ik een trauma aan heb overgehouden, maar wel één die ik mij nog goed herinner. Wat volgde waren vele wedstrijden voor Eenrum, Kloosterburen (toen ik daar ging wonen), Zeester (waar ik als trainer actief was), en weer terug naar Eenrum om mijn trouwste fan, mijn vader, een plezier te doen.
Toen ik in Ezinge kwam wonen, ging ik daar op zaterdag voetballen. Maar heel eerlijk: het op zaterdag voetballen werd niet mijn ding. Na een seizoen was dat hoofdstuk in 2008 wel afgesloten. Rond diezelfde tijd, na bijna 25 jaar actief te zijn geweest in het dames- en jeugdvoetbal, was ook daar voor mij de rek uit. Het was een mooie periode, maar na ruim 22 jaar trainerschap ontbrak de motivatie om de regen en kou op trainingsavonden nog langer te trotseren.
Ondertussen had ik, na mijn scheiding, ook een nieuwe relatie. Zij attendeerde mij op een advertentie in de huis-aan-huis-editie van de Ommelander Courant, waarin een sportverslaggever werd gezocht. Een handgeschreven briefje,e-mail had ik nog nooit verstuurd, zorgde voor een reactie vanuit de Ommelander Courant op woensdag. En op zaterdag 26 april 2008 stond ik langs de lijn bij het duel UVV’70 - Boerakker. Het begin van een groot aantal voetbalwedstrijden, sportevenementen en interviews.
Sindsdien ben ik zeker al ruim 1500 keer voor de OC (en in de beginjaren ook voor de Oostermoer) op pad geweest. Waar het bij wedstrijden puur om de verslaggeving ging, waren de interviews anders. Daar leerde ik elke keer weer iets van de mensen die ik mocht interviewen en was er een fantastische samenwerking met fotograaf Ronnie Afman. Dat zorgde voor een rijker leven.
Sinds december 2009 heb ik ook mijn eigen website: www. puurvoetbalonline.nl. Een site gericht op het amateurvoetbal in Noord-Groningen, met soms een uitstapje buiten de lijntjes. Ik heb de site jarenlang in de lucht gehouden, maar soms ontbrak het aan inspiratie. Er waren gebeurtenissen die mijn aandacht opeisten of de zin om te schrijven weg namen.
Nu Martine sinds mei van dit jaar met vervroegd pensioen is gegaan, vullen we onze dagen anders in. Niet meer de tijd in de gaten hoeven houden om mijn grootste steun en toeverlaat van en naar haar werk te brengen. Ook niet met op de bank hangen voor de tv,dat is ons ding niet en zal het ook nooit worden, maar wel met sporten, of in Martine haar geval: creatief bezig zijn met knopen, mozaïek en andere creatieve plannen.
Dat alles zorgde ervoor dat ik besloot om Puurvoetbalonline weer nieuw leven in te blazen. De site wat altijd mijn ‘kindje’ gebleven. Hopelijk heb ik er velen een plezier mee gedaan, al weet ik ook dat ik mensen met Puurvoetbalonline tegen mij in het harnas heb gejaagd en misschien wel ga jagen.
Toen ik een paar weken geleden weer begon met Puurvoetbalonline, schreef ik dat ik met een scherpe pen wilde schrijven. En ik wist meteen: daar ga je niet overal vrienden mee maken. Maar ruim zestig jaar in het amateurvoetbal heeft mij geleerd dat binnen de voetbalwereld alleen maar vrienden maken een utopie is.
Natuurlijk heb ik over veel zaken, net als iedereen in dit helaas steeds meer stuurloze land, een mening . Alleen ventileer ik die, zoals ik bij de herstart van Puurvoetbalonline al schreef, met open vizier en op mijn manier en op mijn eigen website. Want ook dat heb ik in zestig jaar langs de velden wel geleerd: het iedereen naar de zin maken, dat lukt je nooit.
Dat betekent ook dat je kritiek krijgt. Op je verslagen als verslaggever of op wat je op je eigen website schrijft. In de beginperiode raakte die kritiek mij nog, maar op een gegeven moment niet meer. De enige van wie ik echt kritiek accepteer is mijn steun en toeverlaat, de redactie van de OC, en een hele leine groep vrienden.
De rest? Dat zijn wat men tegenwoordig een ‘netwerk’ noemt. Daarvan neem ik de kritiek slechts ter kennisgeving aan, en niets meer dan dat.
Hier dwaalden mijn gedachten heen, op het strand tussen Bergen en Egmond aan Zee. En ik besefte: in de ruim zestig jaar dat ik in de voetbalwereld rondloop, is er veel veranderd. Maar de acceptatie van een andere mening? Die is er bepaald niet beter op geworden.
Toen ik in Ezinge kwam wonen, ging ik daar op zaterdag voetballen. Maar heel eerlijk: het op zaterdag voetballen werd niet mijn ding. Na een seizoen was dat hoofdstuk in 2008 wel afgesloten. Rond diezelfde tijd, na bijna 25 jaar actief te zijn geweest in het dames- en jeugdvoetbal, was ook daar voor mij de rek uit. Het was een mooie periode, maar na ruim 22 jaar trainerschap ontbrak de motivatie om de regen en kou op trainingsavonden nog langer te trotseren.
Ondertussen had ik, na mijn scheiding, ook een nieuwe relatie. Zij attendeerde mij op een advertentie in de huis-aan-huis-editie van de Ommelander Courant, waarin een sportverslaggever werd gezocht. Een handgeschreven briefje,e-mail had ik nog nooit verstuurd, zorgde voor een reactie vanuit de Ommelander Courant op woensdag. En op zaterdag 26 april 2008 stond ik langs de lijn bij het duel UVV’70 - Boerakker. Het begin van een groot aantal voetbalwedstrijden, sportevenementen en interviews.
Sindsdien ben ik zeker al ruim 1500 keer voor de OC (en in de beginjaren ook voor de Oostermoer) op pad geweest. Waar het bij wedstrijden puur om de verslaggeving ging, waren de interviews anders. Daar leerde ik elke keer weer iets van de mensen die ik mocht interviewen en was er een fantastische samenwerking met fotograaf Ronnie Afman. Dat zorgde voor een rijker leven.
Sinds december 2009 heb ik ook mijn eigen website: www. puurvoetbalonline.nl. Een site gericht op het amateurvoetbal in Noord-Groningen, met soms een uitstapje buiten de lijntjes. Ik heb de site jarenlang in de lucht gehouden, maar soms ontbrak het aan inspiratie. Er waren gebeurtenissen die mijn aandacht opeisten of de zin om te schrijven weg namen.
Nu Martine sinds mei van dit jaar met vervroegd pensioen is gegaan, vullen we onze dagen anders in. Niet meer de tijd in de gaten hoeven houden om mijn grootste steun en toeverlaat van en naar haar werk te brengen. Ook niet met op de bank hangen voor de tv,dat is ons ding niet en zal het ook nooit worden, maar wel met sporten, of in Martine haar geval: creatief bezig zijn met knopen, mozaïek en andere creatieve plannen.
Dat alles zorgde ervoor dat ik besloot om Puurvoetbalonline weer nieuw leven in te blazen. De site wat altijd mijn ‘kindje’ gebleven. Hopelijk heb ik er velen een plezier mee gedaan, al weet ik ook dat ik mensen met Puurvoetbalonline tegen mij in het harnas heb gejaagd en misschien wel ga jagen.
Toen ik een paar weken geleden weer begon met Puurvoetbalonline, schreef ik dat ik met een scherpe pen wilde schrijven. En ik wist meteen: daar ga je niet overal vrienden mee maken. Maar ruim zestig jaar in het amateurvoetbal heeft mij geleerd dat binnen de voetbalwereld alleen maar vrienden maken een utopie is.
Natuurlijk heb ik over veel zaken, net als iedereen in dit helaas steeds meer stuurloze land, een mening . Alleen ventileer ik die, zoals ik bij de herstart van Puurvoetbalonline al schreef, met open vizier en op mijn manier en op mijn eigen website. Want ook dat heb ik in zestig jaar langs de velden wel geleerd: het iedereen naar de zin maken, dat lukt je nooit.
Dat betekent ook dat je kritiek krijgt. Op je verslagen als verslaggever of op wat je op je eigen website schrijft. In de beginperiode raakte die kritiek mij nog, maar op een gegeven moment niet meer. De enige van wie ik echt kritiek accepteer is mijn steun en toeverlaat, de redactie van de OC, en een hele leine groep vrienden.
De rest? Dat zijn wat men tegenwoordig een ‘netwerk’ noemt. Daarvan neem ik de kritiek slechts ter kennisgeving aan, en niets meer dan dat.
Hier dwaalden mijn gedachten heen, op het strand tussen Bergen en Egmond aan Zee. En ik besefte: in de ruim zestig jaar dat ik in de voetbalwereld rondloop, is er veel veranderd. Maar de acceptatie van een andere mening? Die is er bepaald niet beter op geworden.
