Kermisvoetbal in Eenrum... weer een traditie verdwenen
De dorpen in Nederland leven van tradities. Ze houden de gemeenschap bij elkaar, verbinden jong en oud, en geven het jaar structuur en karakter. In Eenrum was er zo'n traditie die jarenlang als vanzelfsprekend werd beschouwd: het kermisvoetbal. Een jaarlijks terugkerend festijn waar oud-spelers, jongeren, supporters en families samenkwamen om te genieten van voetbal, herinneringen op te halen en – niet onbelangrijk – de kantine flink te laten draaien. Maar zoals zóveel in het dorpse voetbal, is ook dit inmiddels verleden tijd. Weer een traditie overboord gegooid. Onnodig.
Niet meer wat het ooit was – maar wat is dat wel?
Laten we eerlijk zijn: de laatste jaren was het kermisvoetbal in Eenrum niet meer wat het ooit is geweest. Minder deelnemers, minder toeschouwers misschien. Maar in plaats van dat als reden te nemen om de stekker eruit te trekken, had het juist als aanleiding moeten dienen om het concept te vernieuwen. Om de jongeren erbij te betrekken, om de oud-coryfeeën meer podium te geven, om het terug te brengen naar de kern: saamhorigheid, plezier en liefde voor het spelletje. Want vergis je niet, de mensen kwamen nog steeds. Niet voor de prijzen, niet voor de eer, maar voor de beleving.Oud-coryfeeën: met plezier terug
Voor veel voormalige spelers was het kermisvoetbal een hoogtepunt in het jaar. Even terug naar het veld waar ze jarenlang hebben gestreden. Even dat shirt weer aan. De spieren wat strammer, de snelheid wat minder, maar het hart klopte nog altijd rood-zwart. Oud-coryfeeën kwamen met plezier terug naar Eenrum. En met hen kwamen herinneringen tot leven – van kampioenschappen, verloren nacompetities en legendarische derde helften. Zulke momenten zijn goud waard. Ze vormen het DNA van een club. En dat gooien we nu zomaar weg?Vergeten wat belangrijk is
Het is een feestweek, roept men. Ja, natuurlijk. Niemand zegt dat we het wiel opnieuw moeten uitvinden. Maar het weglaten van voetbal – júist in een week waarin het dorp bruist van activiteit – voelt als een gemiste kans. Sterker nog: het is een blunder van formaat. Alsof je op Koningsdag besluit de vrijmarkt te schrappen omdat er "toch al genoeg te doen is". Juist dat voetbal gaf de feestweek kleur. Het verbond sport en feest, traditie en toekomst, jong en oud.De kantineomzet: geen detail, maar bestaansvoorwaarde
En dan nog iets wat vaak onderbelicht blijft: de kantineomzet. De kermiswedstrijd was één van die zeldzame momenten waarop de kantine overliep van leven. Bier, koffie, broodjes bal – alles ging erin als zoete koek. En dat is niet zomaar leuk voor de sfeer. Het is bittere noodzaak voor de clubkas. In een tijd waarin kleine verenigingen vechten om het hoofd boven water te houden, kan het schrappen van een goedlopende activiteit desastreuze gevolgen hebben. Kermisvoetbal leverde geld op. Geld waarmee ballen, tenues en trainingsmaterialen gekocht konden worden. Waarom snijd je dan in je eigen vlees?De toekomst zonder geschiedenis?
Er wordt vaak gesproken over “vernieuwing” en “modernisering”. Alsof traditie een last is in plaats van een kracht. Maar laten we één ding niet vergeten: je kunt niet bouwen aan een toekomst zonder de geschiedenis te respecteren. Juist die tradities geven een club identiteit. Ze zijn het cement tussen de stenen. Als je daar achteloos mee omgaat, breek je stukje bij beetje de ziel van de club af.Wat had gekund, wat had gemoeten
Het kermisvoetbal had niet hoeven verdwijnen. Sterker nog: met wat creativiteit en inzet had het een nieuw leven ingeblazen kunnen worden. Denk aan een mixtoernooi met oud-spelers en jeugd. Clinics voor de jongste leden. Een penaltybokaal tussen vaders, moeders en kinderen. Een reünie voor leden van weleer. Of een wedstrijd tussen dorpsiconen en het huidige eerste elftal. De mogelijkheden zijn eindeloos – als je het maar wíl.Maar daar wringt de schoen. Het lijkt alsof niemand het nog wíl. Of alsof het te veel moeite is geworden. En dat is misschien nog wel het pijnlijkst: niet dat de traditie verdwijnt, maar dat het zonder slag of stoot gebeurt. Geen protest, geen alternatief, geen initiatief.
