Hepke Buma
Opeens ging het zaterdagmiddag over Hepke Buma, de aanvoerder van Marcia, samen met CSB, de voetbalvereniging waar het huidige Rood Zwart Baflo uit is voortgekomen..
In de 'openlucht-skybox' op het sportcomplex in Baflo raakte ik zaterdag, samen met Ard Torrenga, in gesprek met twee supporters van de thuisclub waarbij ik Jannes van Bergen als een oud-teamgenoot uit mijn periode bij Marcia herkende. Beide mannen zagen het donker in voor het door blessureleed geteisterde Rood Zwart Baflo en waar ik mij bij het horen van de afwezigen wel iets bij voor kon stellen. Maar al snel ging het over het totaalplaatje van het amateurvoetbal in het algemeen op het Hogeland waar we alle vier aan tafel niet echt enthousiast over waren. Iets wat, zo vond Jannes van Bergen, zijn oorsprong vond/vind in niet alleen een andere beleving van het voetballen, trainingen die bij de jeugd door goedwillende ouders, zonder kennis van zaken, worden verzorgd, maar, en wat misschien het allerbelangrijkste, er zijn te veel spelers die in het veld de 'pseudo-leider' uithangen maar waar de capaciteiten om als echte leider te fungeren duidelijk bij ontbreekt. Zittend in Baflo noemde ik vervolgens de naam van de veel te vroeg overleden Hepke Buma. Na mijn aanvaring met Roelf Heeres, de slechtste trainer die ik heb meegemaakt, vertrok ik naar Marcia omdat voetballen voor een club in Winsum voor een Eenrumer geen optie was en Baflo op fietsafstand was. In Baflo mocht ik bij het eerste elftal aansluiten maar ben ik in de vier seizoenen dat ik in Baflo speelde nooit echt basisspeler geweest. Ik had er een mooie tijd omdat ik onderdeel mocht zijn van een prima elftal met mannen als Rein van der Veen, Rieks Bootsman, Cor Stoepker, Geert-Peter Dijk, met Han Bos de beste doelman waar ik mee gevoetbald heb, en Hepke Buma. Hepke was niet alleen een fijn mens maar ook een aanvoerder zoals je ze tegenwoordig niet meer ziet. Hepke was namelijk een aanvoerder met een geweldige wedstrijdinstelling die in de huidige tijd 'gek' zou zijn geworden van de huidige generatie. Een generatie die afzegt voor welke in hun ogen 'belangrijke' prioriteit dan ook. Iets wat in mijn periode bij ook Marcia niet aan de orde was maar door onze aanvoerder ook nooit getolereerd zou zijn. Want voor dat gedrag zouden we op zeker zijn aangesproken door onze aanvoerder. Zo weet ik mij nog goed de Eenrumer Kermis in het jaar dat ik voor het eerst bij Marcia te herinneren. Als Eenrumer ging ik uiteraard naar de kermis maar met Marcia speelden we de zondag ook een oefenduel. Het was die zondag ruim 25 graden en dat werd dus peentjes zweten omdat trainer Henk Poelstra, een geweldige trainer, de mannetjes die op de kermis waren geweest de volle negentig minuten liet spelen. Een beslissing die hij in samenspraak met Hepke had genomen. Geen moment kwam in je op om te vragen om een wissel want niet alleen had je respect voor de trainer maar als linksbuiten had ik ook de dwingende ogen van de links op het middenveld spelende Hepke achter mij. En ook verbaal was hij aanwezig om te zorgen dat je in de wedstrijd goed bij de les bleef. Zo ging het zaterdag in Baflo opeens over een geweldige persoonlijkheid als voetballer en die later ook als trainer, hij liet Ard Torrenga als 15-jarige bij Eenrum debuteren, een mooie carrière had kunnen maken wanneer zijn gezondheid hem niet in de steek had gelaten. Zo ging het zaterdag opeens over een aanvoerder, Hepke Buma, zoals je ze nu op de velden niet meer tegenkomt. Een aanvoerder die voorop ging in de strijd en waar je als teamgenoot niet alleen daarom al veel respect voor had want Hepke kon ook nog eens geweldig voetballen...
In de 'openlucht-skybox' op het sportcomplex in Baflo raakte ik zaterdag, samen met Ard Torrenga, in gesprek met twee supporters van de thuisclub waarbij ik Jannes van Bergen als een oud-teamgenoot uit mijn periode bij Marcia herkende. Beide mannen zagen het donker in voor het door blessureleed geteisterde Rood Zwart Baflo en waar ik mij bij het horen van de afwezigen wel iets bij voor kon stellen. Maar al snel ging het over het totaalplaatje van het amateurvoetbal in het algemeen op het Hogeland waar we alle vier aan tafel niet echt enthousiast over waren. Iets wat, zo vond Jannes van Bergen, zijn oorsprong vond/vind in niet alleen een andere beleving van het voetballen, trainingen die bij de jeugd door goedwillende ouders, zonder kennis van zaken, worden verzorgd, maar, en wat misschien het allerbelangrijkste, er zijn te veel spelers die in het veld de 'pseudo-leider' uithangen maar waar de capaciteiten om als echte leider te fungeren duidelijk bij ontbreekt. Zittend in Baflo noemde ik vervolgens de naam van de veel te vroeg overleden Hepke Buma. Na mijn aanvaring met Roelf Heeres, de slechtste trainer die ik heb meegemaakt, vertrok ik naar Marcia omdat voetballen voor een club in Winsum voor een Eenrumer geen optie was en Baflo op fietsafstand was. In Baflo mocht ik bij het eerste elftal aansluiten maar ben ik in de vier seizoenen dat ik in Baflo speelde nooit echt basisspeler geweest. Ik had er een mooie tijd omdat ik onderdeel mocht zijn van een prima elftal met mannen als Rein van der Veen, Rieks Bootsman, Cor Stoepker, Geert-Peter Dijk, met Han Bos de beste doelman waar ik mee gevoetbald heb, en Hepke Buma. Hepke was niet alleen een fijn mens maar ook een aanvoerder zoals je ze tegenwoordig niet meer ziet. Hepke was namelijk een aanvoerder met een geweldige wedstrijdinstelling die in de huidige tijd 'gek' zou zijn geworden van de huidige generatie. Een generatie die afzegt voor welke in hun ogen 'belangrijke' prioriteit dan ook. Iets wat in mijn periode bij ook Marcia niet aan de orde was maar door onze aanvoerder ook nooit getolereerd zou zijn. Want voor dat gedrag zouden we op zeker zijn aangesproken door onze aanvoerder. Zo weet ik mij nog goed de Eenrumer Kermis in het jaar dat ik voor het eerst bij Marcia te herinneren. Als Eenrumer ging ik uiteraard naar de kermis maar met Marcia speelden we de zondag ook een oefenduel. Het was die zondag ruim 25 graden en dat werd dus peentjes zweten omdat trainer Henk Poelstra, een geweldige trainer, de mannetjes die op de kermis waren geweest de volle negentig minuten liet spelen. Een beslissing die hij in samenspraak met Hepke had genomen. Geen moment kwam in je op om te vragen om een wissel want niet alleen had je respect voor de trainer maar als linksbuiten had ik ook de dwingende ogen van de links op het middenveld spelende Hepke achter mij. En ook verbaal was hij aanwezig om te zorgen dat je in de wedstrijd goed bij de les bleef. Zo ging het zaterdag in Baflo opeens over een geweldige persoonlijkheid als voetballer en die later ook als trainer, hij liet Ard Torrenga als 15-jarige bij Eenrum debuteren, een mooie carrière had kunnen maken wanneer zijn gezondheid hem niet in de steek had gelaten. Zo ging het zaterdag opeens over een aanvoerder, Hepke Buma, zoals je ze nu op de velden niet meer tegenkomt. Een aanvoerder die voorop ging in de strijd en waar je als teamgenoot niet alleen daarom al veel respect voor had want Hepke kon ook nog eens geweldig voetballen...
