Ik ga zo naar huis...
'Ik ga zo naar huis' hoorde ik, terwijl het scorebord minuut veertig aangaf, naast mij uit de mond van een diehard Eenrum-supporter die vanuit zijn woonplaats Groningen naar zijn geboortedorp was gekomen om de verrichtingen van 'zijn' Eenrum tegen Warffum te bekijken. Voor de diehard supporter werd het echter een ware beproeving die ervoor zorgde dat hij nog in de eerste helft huiswaarts keerde.
Na de eerste helft stond er een 0-5 stand op het scorebord bij het duel tussen Eenrum-Warffum en had ik mij samen met uit Groningen overgekomen Wim Nube (een van de meest talentvolle voetballers die Eenrum heeft voorgebracht) bijna vijfenveertig minuten verbaasd over datgene wat de thuisclub ons in de eerste helft voorschotelde. Niet dat de boys binnen de lijnen geen inzet hadden maar meer was het ook niet. Bij velen was de technische bagage ruim onvoldoende en waar ik mij samen met Wim, bij wie ik als voetballer niet in de schaduw mocht staan, stevig over verbaasde maar ook weer niet. Want wat velen misschien denken maar wat absoluut niet waar is, van in de jeugd maximaal drie uurtjes trainen word je geen betere voetballer. Kijk maar naar de grote steden waar op de pleintjes partijtjes op 'leven en dood' worden gespeeld door boys die daardoor ook buiten de reguliere trainingen de nodige 'vlieguren' maken en later vaak op hoog niveau spelen. 'Vlieguren' die wij vroeger ook maakten op, in ons geval, op het veld midden in Eenrum of met 'blokjesvoetbal' op het plein bij Van der Scheer. en zonder dat wij dachten aan op hoog niveau spelen Vele uren werden daar doorgebracht en werden er partijen op het scherpst van de snede gespeeld. Naast een steeds beter wordende conditie werd je technisch steeds vaardiger maar werden ook de schoten steeds harder en de voorzetten/corners steeds beter. Maar zaterdag in Eenrum was duidelijk zichtbaar dat aan de technische vaardigheid van veel spelers het nodige aan mankeert en wat denk ik ook niet meer goed gaat komen. Als jonge twintigers gaan veel spelers, in tegenstelling tot die in de grote steden, op pleintjes voetballen, die achterstand nooit meer inhalen. Voor de verenigingen met ambitie is dat jammer maar ook daar moet men realistisch zijn en weten dat ook hun jeugd, door een tekort aan 'vlieguren' buiten de reguliere trainingen, die ook nog vaak van het niveau 'jantje lampenkatoen' zijn, niet heel veel progressie gaat maken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zaterdag schrok van het niveau van Eenrum en wat natuurlijk jammer is. Organisatorisch en qua complex klopt het allemaal wel in Eenrum maar in de rust klonk er duidelijk gemopper waar het ging over de sportieve prestaties van de plaatselijke hoofdmacht. Daarom begreep ik de diehard supporter wel. Die kon de sportieve teloorgang van de club waar hij jarenlang voor had gespeeld niet meer aanzien en vertrok al voor de rust huiswaarts. Een beslissing die ik, wanneer ik als toeschouwer en niet als verslaggever naar Eenrum was gekomen, ook had genomen.
Na de eerste helft stond er een 0-5 stand op het scorebord bij het duel tussen Eenrum-Warffum en had ik mij samen met uit Groningen overgekomen Wim Nube (een van de meest talentvolle voetballers die Eenrum heeft voorgebracht) bijna vijfenveertig minuten verbaasd over datgene wat de thuisclub ons in de eerste helft voorschotelde. Niet dat de boys binnen de lijnen geen inzet hadden maar meer was het ook niet. Bij velen was de technische bagage ruim onvoldoende en waar ik mij samen met Wim, bij wie ik als voetballer niet in de schaduw mocht staan, stevig over verbaasde maar ook weer niet. Want wat velen misschien denken maar wat absoluut niet waar is, van in de jeugd maximaal drie uurtjes trainen word je geen betere voetballer. Kijk maar naar de grote steden waar op de pleintjes partijtjes op 'leven en dood' worden gespeeld door boys die daardoor ook buiten de reguliere trainingen de nodige 'vlieguren' maken en later vaak op hoog niveau spelen. 'Vlieguren' die wij vroeger ook maakten op, in ons geval, op het veld midden in Eenrum of met 'blokjesvoetbal' op het plein bij Van der Scheer. en zonder dat wij dachten aan op hoog niveau spelen Vele uren werden daar doorgebracht en werden er partijen op het scherpst van de snede gespeeld. Naast een steeds beter wordende conditie werd je technisch steeds vaardiger maar werden ook de schoten steeds harder en de voorzetten/corners steeds beter. Maar zaterdag in Eenrum was duidelijk zichtbaar dat aan de technische vaardigheid van veel spelers het nodige aan mankeert en wat denk ik ook niet meer goed gaat komen. Als jonge twintigers gaan veel spelers, in tegenstelling tot die in de grote steden, op pleintjes voetballen, die achterstand nooit meer inhalen. Voor de verenigingen met ambitie is dat jammer maar ook daar moet men realistisch zijn en weten dat ook hun jeugd, door een tekort aan 'vlieguren' buiten de reguliere trainingen, die ook nog vaak van het niveau 'jantje lampenkatoen' zijn, niet heel veel progressie gaat maken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zaterdag schrok van het niveau van Eenrum en wat natuurlijk jammer is. Organisatorisch en qua complex klopt het allemaal wel in Eenrum maar in de rust klonk er duidelijk gemopper waar het ging over de sportieve prestaties van de plaatselijke hoofdmacht. Daarom begreep ik de diehard supporter wel. Die kon de sportieve teloorgang van de club waar hij jarenlang voor had gespeeld niet meer aanzien en vertrok al voor de rust huiswaarts. Een beslissing die ik, wanneer ik als toeschouwer en niet als verslaggever naar Eenrum was gekomen, ook had genomen.
